Richard: S-sige. Ano yun?
Dawn: Kukunin ko sila Ayisha at Jacobo. Dito kami titira.
Richard: P-pero hi--
Dawn: Hindi pa ako tapos. At, wag mong asahan na magiging maayos ang pakikitungo ko sa anak mo.
Richard: Dawn, anak natin. Anak natin sya.
Dawn: Hindi ko sya anak!! Naiintindihan mo ba!?
Richard: Naririnig mo ba ang mga sinasabi mo? Ha?
Dawn: Oo, Richard. At simula noong nangyari yung aksidente, hindi ko na sya anak.
Umalis si Dawn. Habang si Richard naman ay naiwang nakatulala sa may kwarto nila.
Richard's P.O.V.
Hindi ko na alam ang gagawin ko. Ayaw kong masaktan si Alex. Alam ko namang hindi totoo ang lahat ng sinabi ni Dawn. Kung dito titira si Dawn, baka manibago si Alex. Tsaka baka mahirapan sya kasi hindi sya sanay na ganun si Dawn. Hindi nya rin naiintindihan ang lahat. Pero hindi ko pwedeng hayaan na mawala ulit sa akin si Dawn. Mahal ko sya, mahal ko silang pareho.
**
Samantala si Dawn naman ay bumaba at naglakad palabas.
Alex: Mommy! Saan ka pupunta?
Dawn: Didn't I tell you to stop calling me mommy?! You're not my daughter!
Nasaktan si Alex sa sinabi ni Dawn. Naglakad na tuluyan si Dawn. Habang nilapitan sya ni Rave.
Rave: U-uhm. Bayaan mo muna ang mommy mo. B-baka magpapalamig lang yun.
Alex: Hindi pwede, susundan ko sya. Baka kung mapaano na naman sya.
Rave: Hindi, Alex dito ka lang. Walang namang mangyayaring masama sa mommy mo.
Alex: Rave, hindi nya kasama si Daddy. Delikado.
Rave: Babe, may mga kasama naman syang bodyguards diba?
Alex: Pero...
Rave: Magiging okay din ang lahat.
Alex: Hindi ko naiintindihan ang lahat ng nangyayari. Kasi bigla na l-lang naging g-ganun si mommy. Tapos *sobs*
Rave: Tahan na. *inayos yung buhok ni Alex* Tumingin ka sa mga mata 'ko.
Tinignan ni Alex si Rave.
Rave: Magiging okay din ang lahat, babe. Diba, lagi mong sinasabing think positive? Oh.
Alex: T-tama. M-magiging okay din ang lahat. *pinunasan ang mukha*
***
Magiging okay nga ba?
