Cities And Distance

Chapter 7.

Those two guys asked me for a 'date' yesterday.. hindi ko alam kung kanino ako o-oo.

Liam is starting to be close to me, but Damon.. I just met him when they accidentaly hit me with their ball. He handed me a laptop yesterday, and I got to open it at home, I've save those files I have to save, and some PDF's from our profs, or classmates.

Naipakita ko na rin 'yon kay mama at naikuwento ang nangyari. Sabi ni Mama, mabuti na raw na napagdesisyunan ni Damon na palitan nalang, kung hindi daw ay susugudin niya raw si Damon sa university kahit daw mapahiya siya.

She also mentioned na kahit 'di na raw niya kausapin si Damon basta raw mapalitan or maipagawa niya 'yung laptop ko. Ngunit nabanggit niya ring gusto niyang masermonan sila Damon sa aksidenteng pagtama ng bola nila sa'kin.

Back to the 'eat outside' nu'ng dalawa. Hindi ko rin alam kung kanino ako sasang-ayon, kung kanino o-oo at hi-hindi. I'd like to say 'yes' to Liam, since we're starting to get super close,.. and I'd like to say 'yes' to Damon too, to thank him.

Pag-pasok ko sa university ng umaga ay naabutan ko na naman si Liam sa ilalim ng puno ng mangga. Nakatayo siya do'n sa ilalim habang nakatingin sa'kin, ngumiti ako sa kan'ya at naglakad palapit.

Liam smile always reach his eyes, his smile looks so genuinely happy everytime we met. His smiles always shines, revealing how good looking he is.
And those smiles of him always made my heart beats crazy.

"Hi!" Bati ko sa kan'ya. I greet him happily and noticed his genuine smile. Liam smiles really softens my heart, his handsome face turns into soft ones everytime he smiles.

Cute mo pala.

Sabay na naman kaming naglakad patungo sa'ming building. Napapansin ko narin na madalas niya akong inaabangan do'n sa may puno ng mangga at ihahatid sa tapat ng building namin bago siya magtungo sa building nila.

Pag-pasok ko sa silid ng unang subject namin ay agad akong sinalubong nila Sarah, dala dala ko rin ngayong araw 'yung laptop dahil ngayong linggo ang pagrereport namin. Inaamin ko rin na hindi gano'n kadali maging Flight Attendant, dito palang sa pag aaral ay mahirap-hirap na, pero kung pangarap mo naman talaga... may paraan para hindi ka mahirapan.

Nang matapos ang klase at maghapon, agad akong sinalubong ni Liam sa exit ng building namin. Ang kan'yang puting uniporme ay medyo gusot at ang buhok ay magulo— pero kahit gano'n ay nakangiti parin siya, masaya ang ngiti niya.

"Oh," 'yon lang ang naunang lumabas sa bibig ko. Ngumit siya sa'kin at nilahad ang kan'yang kaliwang kamay.

Siguro dahil nakasanayan ko ng gano'n siya palagi, tuwing ilalahad niya ang kamay niya sa'kin ay inaabot niya ang bag ko... kaya nang maglahad siya ng kamay ay inalis ko sa pagkakasukbit ang bag ko at inabot sa kan'ya.

Nang isukbit niya 'yon sa kan'yang kanag braso ay sabay na kaming naglakad, "Kain tayo?"

Oo nga pala. Inaya niya ako kagabi na kumain sa labas. Si Damon rin ay inaya ako kagabi, kaya... hindi ko nasagot at nakalimutan ko ring pagisipan dahil nag-focus ang utak ko sa mga gawain kaninang class hours. 

Pero ngayong narito na si Liam, sa kan'ya nalang ako o-oo. Hindi sa pinaasa ko si Damon, kung hindi nag-iingat lang ako... kaya nga lang, hindi pa ako nakakapag-reply sa kan'yang message. Hindi ko pa nasasagot ang reply niya at baka mamaya nalang.

Palabas na kami ni Liam ng gate ng mahagilap ng mata ko si Zienna na mag-isa —hindi kasama ang mga kaibigan namin— at mayro'ng kasamang lalaki. Naka-uniporme rin siya ng katulad sa uniporme ni Liam, at sukbit-sukbit niya rin ang bag ni Zienna. Napatigil ako sa paglalakad at gano'n narin si Liam, tinatanaw ko ang lalaking kasama ni Zienna—