"Hoy." Sabi ko kay Liam na nakatayo sa labas ng building ng Tourism. Bumaling siya sa'kin at nando'n parin ang bakas ng pag aalala. Liam smiled, yet his smile didn't reached his eyes. It's like a sad smile.
My heart beat raced when a thought sink into my mind. Liam is here, outside our building —waiting for me till our dismissal time.
"Bakit?" Tanong ko nang mapansin ko ang emosyon niya, umiling lang siya.
"Iniisip ko parin 'yung nangyari sa'yo kanina.." Sabi niya. "You shouldn't walk to that area next time."
"H-hindi ko naman alam na mangyayari 'yon." Sabi ko. He just tsked and took my bag on my shoulder, sinukbit niya 'yon sa kan'yang balikat sabay abot ng kan'yang kamay sa'kin.
My eyes widened when he pulled me gently, our hands were intertwined with each other. I can feel the heat of his palm on mine, I can feel the tenderness of his touch.
"S-sa'n tayo?" Tanong ko sa kan'ya. Kinakabahan dahil nakahawak siya sa'king kamay at dumadaan kami sa maraming tao. Iniisip ko, pa'no kung ma-issue siya?
In this society, I don't know what they would think about me and him —holding hands while walking.
"Nasa school tayo, Loraine." He answered sarcastically. Hindi na ako nagpumiglas sa hawak niya dahil kung sa'n wala halos kasalubong na dumadaan ay do'n kami dumadadaan.
"Liam—"
"Iuuwi kita sa inyo, sa'n ka nakatira?" Sabi niya. Napatigil ako sa paglalakad at gano'n din siya. Bumaling siya sa'kin habang nakakunot ang noo. "Bakit ka tumigil?"
"S-seryoso ka ba?" Tanong ko, tumango siya sa'kin dahilan ng pagbilis ng tibok ng puso ko. Ngumiti siya sa'kin, ang ngiti niya ngayon ay umaabot sa kan'yang mata. Bakas ng saya.
Nu'ng araw na 'yon, hinatid talaga ako ni Liam sa'ming bahay. He has a car, nahiya tuloy ako nu'ng sinakay niya ako sasasakyan niya. I didn't know that he's rich, pa'no ko ring nasabi na mayaman siya? Imagine, he's still in college but his car is expensive, he owns a Ford Raptor. Hindi na 'ko nakatanggi sa kan'ya dahil nakasakay na siya sa sasakyan niya at ako nalang ang hinihintay niyang sumakay.
Kinabahan nga ako nu'ng una dahil baka maabutan ako ni mama, at baka kung ano ang sabihin niya. Pasalamat nalang ako at wala pa si Mama sa bahay, at wala rin ang mga kapatid ko do'n.
That night, I kept on thinking if I would show my mother bout my laptop or not? Pabaling baling ako sa higaan ko matapos mag hapunan, hindi ko muna binati sila Mama dahil kinakabahan talaga ako.
We can't afford to buy a laptop as soon as possible, hirap kumita ng pera... saka hindi naman basta-basta mapapalitan ang nasirang gamit.. this laptop has a value to me, aside from that — my reports are on my laptop. Those are important, lalo na 'yung mga PDF files na lectures namin ay nando'n.
Tumayo ako mula sa pagkakahiga at naglakad patungo sa'king maliit na lamesa, do'n nakalapag ang bag ko. Binuksan ko 'yon at nilabas ang laptop. Nanginig ang kamay ko nang buksan ko ang laptop at i-on muli.
Halos hindi ko nagamit ang laptop ko kanina sa University, ang purpose lang naman ng pagdala ko dito ay 'yung report namin. Nagtatanong kasi ako sa kanila kung sang-ayon ba sila sa report namin. Hindi ko na nga nai-present sa kanila, sinabi ko nalang na nakalimutan kong dalhin 'yung laptop.
I remember how sad I am today, halos hindi na 'ko makapagsalita sa kaba. Iniisip ko 'yung galit ni Mama, 'yung report namin at marami pang iba..
Iniisip ko rin 'yung mga files na si-nave ko ro'n sa laptop.I tried to typed my password but it's not really working. I grabbed my phone to look for help, pero nang tignan ko ang group chat naming magka-kaibigan ay lahat naman sila offline.
YOU ARE READING
Cities And Distance
Fiksi Remaja[On Going.] Loraine Antique is in the peek of her life where she is already reaching her dreams, where her dreams are the one who's getting close to her, where her dreams of flying in different countries are already on her hand because of her job. N...