Kinaumagahan binuksan ako ang aking cabinet, may nakita akong litrato ng dalawang bata tinignan ko ang nakasulat sa may likuran nito. Sunshine Orphanage. Ang dalawang bata na nasa litro ay sina Lucas at Vince. Kaagad akong pumunta sa sinasabing orphanage para naman may makuha akong kunting kasagutan.
"Lucas! Napadalaw ka?" ang masayang sabi ni Nana Ester kay Lucas habang niyayakap ito.Niyakap naman ito ng pabalik ni Lucas.
"Kumusta na po kayo Nana Ester?"
"Mabuti naman iho, kumain ka na ba?"
"Kumain na po ako bago pumunta rito Nana."
"Ayy, mabuti. Dumaan na pala rito si Vince kagabi ang tangkad-tangkad na pala nung batang iyon at pareho kayong gwapo. Tagal ko na rin kasi kayong hindi nakita mula nang kayo ay umalis rito sa bahay ampunan." paliwanag ni Nana Ester habang inaya niya si Lucas para umupo.
" Nabuhay siya, salamat sayo. Alam kong mahirapan kang alagaan iyon si Vince ang titigas kasi ng ulo. Kaya lumayas sa bahay mo."
" Oo nga po. Nagpakita nga sa akin kagabi Nana. Noong una hindi ko siy kilala dahil naka sumbrero ito, sinabi pa nga niya sa akin na wanted siya sa isang robbery. "
" Naku! Batang ere. Hindi parin nagbabago oo! Pero kahit ganun iyon tinuring mo parin siyang bunsong kapatid iho."
"Kapatid na po talaga ang turing ko sa kanya Nana. Pareho kaming lumaki dito sa bahay ampunan. Ikaw na nga ang kinikilalang ina namin halos rito eh. Pero minsa po hindi ko na ma control si Vince sa mga pinaggagawa niya Nana.
" Kahit kailan talaga sakit sa ulo iyang si Vince."
"Sige po Nana Ester, iyon laman po ang aking pinunta dito. Aalis na po ako."
"Sige iho, mag-ingat ka sasabihan nalang kita ulit kapag dumaan rito si Vince."
"Sige oh." Nagisip-isip ako habang ako ay papauwi na. Three victims were there the victim, witness and the suspect.
Anong promise ba ang pinangako ko kay Vince?
Hindi ko namalayan na dinala na pala ako nang aking mga paa sa bahay ni Peachy. Nandoon pa rin ang Do not Enter Crime Scene. Binuksan ko nalang ang pintuan sa labas pero hindi ako pumasok sa loob. Nandoon ang naka drawing na tao sa sahig ang bakat ng dugo saka iyong box of cake.
What life have I been living?
-LUCAS FLASHBACK-
"Nothing happen that day, got it?"
"You know nothing. It's a secret between us, understand?"
-END OF FLASHBACK-
Pauwi na ako sa bahay nang gabing iyon ng makita ko si Peachy sa may veranda nakatayo ito.Nilapitan ko siya roon.
"Bakit hindi ko alam nung nabubuhay pa ako. Life is so beautiful and stunning." panimula ni Peachy habang nakatingin sa akin.
"Being alive itself is a thankful thing." ang sabi ko naman sa kanya.
"Maaari na akong umalis. I think I should go."
"I just wanted to stay a little longer. I hope you'd remember me. I wanted to share good memories but seems selfish of me. dagdag pa ni Peachy sa akin na halos maiyak-iyak na.
" Huhulihin ko ang taong gumawa saiyo nito. Iyan ang gagawin ko Peach. That's the only thing I can do for you." ngumiti lang sa akin si Peachy sa oras na iyon.
"Huwag ka munang umalis Peach. Not yet I don't know you yet, I just got to know you." ang pagmamakawang sabi ko kay Peachy tumulo na rin ang luha ko dahil sa lungkot na aking naramdaman.
"I don't care about other things." umiiyak na sagot ni Peachy sa akin."
"But I want to remember everything about you Peach." lumapit ako sa kanya para punasan ang kanyang mga luha.
BINABASA MO ANG
Ghost Be With You ( COMPLETED)
Mistério / SuspenseLucas Santos wakes up at the hospital following an accident. Hindi na niya matandaan ang kanyang pangalan, pamilya at kung saan siya nakatira. Hanggang sa makilala niya si Peachy Manalo ang babaeng multo na manggugulo sa tahimik niyang pamumuhay.
