"BUZ"

"İZ"

                      
         Yine her akşamki rutinimi uyguluyorum. Aynadaki yansıma..Benim yansımam...Hani şu dıştan gülüp içerden ağlayanlar misali..Ensemi kapatamayacak derecede kısa olan saçlarım..Kahverengi gözlerim, alnımda o günü hatırlatan yara izim ve sıradan bir ben işte.Sıradan..Daha fazla  bu yorgun bedene dayanamayıp kendimi yatağa bıraktım...Bakışmaktan bıktığını tavanım ile her zamanki gibi  bir süre bakıştık.Kaç dakika öylece durduğumu hatırlamıyorum, dalmıştım sanırım.Bu dalgınlığı sona erdiren annemin yemeğin hazır olduğunu belli eden sesi oldu."Derin!" "Kaç saattir sana bağırıyorum hadi yemek yiyiyoruz."
"Geliyorum anne."
Yavaş adımlarla aşağı indiğimde burnuma nefis bir koku geldi.Sanırım şu hayatta en çok sevdiğim şeylerden birisi.Pizza!Aslında önceden olsa bunun olacağına inanamazdım çünkü annem asla pizza gibi yiyecekler yememe izin vermezdi.Tabi kaza olana kadar...Bundan yaklaşık 6 ay önce karşıdan karşıya geçerken  hızlı bir araba bana çarptı.Son saniye kimin çarptığını görür gibi oldum fakat bana çarptığını iddia edip polise teslim olan farklı biriydi.O gün o adamı gördüğüm zaman değiştim, bu hale geldim. Teslim olan adamın çocuklarının bağırışlarını, haykırışlarını görmek ve o adamın çaresiz bakışı...İçimdeki intikam ateşini filizleyen şey olmuştu.Alnımdaki o yara izi de o gün olmuştu ama o iz sadece bedenimde değil ruhumda da derin bir görüntü bırakmıştı.Tüm bunlar aklıma gelince o intikam ateşi tekrar yanmaya ve gözlerim dolmaya başladı.Ellerimin tersi ile gözlerimi silip mutfağa annemin yanına gidip yanağına bir öpücük kondurdum ve bana sıcak bir şekilde gülümsedi "Bugün ne güzel bir gün değil mi  Derin?"
"Bilmem ki. Babam daha gelmedi mi?"
"Yoldaymış.Mesaisi varmış."
Annem de sanki bir tuhaflık vardı yakında kokusu çıkar diye düşünüp lezzetli pizzamdan yemeye koyuldum.