Color Of Your Soul : Yoonseok

11: Kahverengi

: Sağlam ve güvenilir bir his verir. Doğal , rahat ve açık bir ortam yaratmayı sağlar. Olgunluk ve güvenilir mesajlar iletir.

Kahverengi'm:

Sen benim doğamsın Hoseok, Hiçbir insanın nefessizken  hayatta kalmaya çalışmadığı bir anı olduğunu gördün mü peki?

Benim oldu, oluyor da. Ben sensiz kaldım, nefesim tükeniyor haldeyim ama çabalamıyorum çünkü gitgide sonum, akıl almaz bir halde bana zevk veriyor.

Canımı en çok yakan da ne biliyor musun?

Bu notu okuyup, geberip gittiğimi anladığın an, yüzündeki ifadenin pişmanlık veya üzüntü olup olmayacağına dair bir inancım yok, belki de bu notun varlığı senin hayatında hiçbir şey değiştirmeyecek.

Hoseok, ben sana olan güvenimi kaybedemiyorum çünkü hiçbir zaman beni hayatta tutacağına dair bir inancım olmamıştı. Ama gözlerindeki hayat enerjisi öyle güzel sarmaladı ki beni bir nebze hayatta kalırım sandım, kaldım da.

Yoksa bu dünyadan, eğer o umuda tutunup ayakta kalmasaydım ruhunun renklerine bir tutam bukle yazmadan ölüp gidecektim, ve sen de sana karşı neler hissettiğimi hiçbir zaman öğrenemeyecektin.

Düşünüyorum da, önemli mi bu gerçekten senin için.

Bugün, neyine güvendin bilmiyorum, yanından geçip giderken bileklerimden tuttun. Bilmezsin, panik atağım tuttuğunda bileklerimi tutunca sakinleşirdim ama ilk defa hayattan öyle bir iğrendim ki sen bileklerimi tuttuğunda, atağım bile durur hale geldi.

 Benim senin beni kurtaracak olduğuna inandığım anlar birer birer siliniyor hafızamdan ve sona yaklaşıyoruz diye kahrolmuş bir haldeyim, niye kurtaramadın beni?

Bileklerimi o kadar sıkı tuttun ki, yanan canımı, sıkışan nefesimi geçireceksin, iyi geleceksin sanmıştım ama hiçbir şeyi değiştiremedin. Nasıl kırıldım kendime bir bilsen, sana dokunduğum halde iyi hissetmedim o an. Başaramayacağım yüzüme öyle ağır vurdu ki, o an asasım geldi kendimi, yarını beklemeden.

''İyi gözükmüyorsun'' dedin, yüzündeki o ruhsuz ifadeyle. Ellerin titriyordu, derimi karıncalandırıyordun titreşimle. Gözlerindeki umutsuzluğa ilk defa denk geldim. oysaki o an umudum yerine gelmişti, çünkü beklemiştim. Bana sarılıp, beni buradan alıp götürmeni, yemin ederim beklemiştim.

Yine de ufak bir mutluluk vardı içimde yalan söylemeyeceğim, Bileğimi tutan elin, korkusuzca elime sarıldı. Parmaklarının sıcaklığı buz gibi tenimde öyle hızlı yayıldı ki, kan akışımın hızını nefesimle kıyaslayamadım.

Sarılıyordun, az kalsın sana uzanıp özgürlüğüme kavuşuyordum Hoseok, ta ki sesini duyduk, sahip olmadığımız duygularımızın katilinin.

''hey dostum bizimle gelmeyecek misin?'' diye zırvalıyordu birileri bir şeyleri.

Bir anlığına girdiğimiz bize özel evrenimizin, oksijeni, yaşamı, varlığı yok oldu saniyesinde, ilk defa bir yaşamın bu kadar hızlı tükendiğine şahit oldum.