စမ်းရေကြည်ပေါက် (Part 1)
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Uni
သူနာမည်က လှလှ၊ အမှန်တော့ မေမေတို့ဖေဖေ တို့ပေးတာက မောင်လှ၊ သူကတော့ ဒါမျိုးတွေမကြိုက်၊ အမေတို့ကလဲ ကျုပ်ကို လှဝေ၊ လှမျိုး လို့ပေးခဲ့ရင်ကောင်းသား ခုတော့ မောင်လှတဲ့ နာမည်ကလဲ တုံးပ၊ ဟိုစာရေးဆရာမလို နာမည်လှလှပေးခဲ့ရင်ကောင်းသာ။ (လှမျိုးလို့ပေးခဲ့ရင် လှမျိုးခင်ဆိုပြီး လုပ်လို့ရသေးတယ် ခုတော့ အဟင့်) သူကတော့ စကားပြောရင် "လှလှကလေ လှလှကလေ" အဲဒီလိုထည့်ပြောကာမှ အာသာတွေ့သည်။ သူကတော့ အများပြောကြသည့် ဟိုမရောက် ဒီမရောက် ခြောက်တောက်တောက်၊ သူမမွေးရပ်ဇာတိလည်း ကြည့်အုံး ၀က်ခဲတဲ့ မြို့မကျတောမကျ၊ သူမလိုပင် ဟိုမရောက်ဒီမရောက်၊ ခြောက်ဂေါက်ဂေါက်။
သူကတော့ မွေးကတည်းခြောက်ပြီ "ငါဟဲ့အခြောက်" လို့ပင်အော်ပြီး မွေးလာသလာ အောင့်မေ့ရသည်။ သူက ငယ်ငယ်ကတည်းက ဆော့ကစားတာပင် အိုးပုတ်တွေဖြင့် အမကြီးတိုင်သာ ကစားသည်။ ပုဆိုးကို ထမိန်လို၀တ် မျက်နာသုတ်ပုဝါကို ဆံပင်တု လုပ်ပြီးတော့မှ ကစားသည်။ ထိုအချိန်မျိုးဆိုရင်တော့ ဖေဖေ နှင့် အကိုတွေ့ လို့ကတော့ လှလှကျောကော့ပြီသာ မှတ်တော့၊ အကိုအောင်ကြိုင် နှင့် အဖေကျော်ဒိုး က ကြိုက်ကြသည်မဟုတ်။ သားမွေးထားပြီး သားလိုမနေတော့ မျက်စိထဲမတွေ့လို့ကတော့ တွေ့တာနှင့်ကောက်ပေါက်၊ ရိုက်သည်။ လှလှကလည်း ရိုက်ပြီးဆိုရင် မမနှင့် အမေဆီပြေးသည်။ မမကတော့ လှလှကိုချစ်သည် ထိုကြောင့်လဲ လှလှလုပ်သမျှကို အသာတကြည်ပင် မေမေကတော့ ပြောမရလက်လျှော့ထားရသည်။
"ငါသားလေး မွေးထားတာပါဟယ် ဘယ်ကဘယ်လို တွေဖြစ်လာခဲ့မှန်းကို မသိဘူး၊ မနိုင်လို့သာ ဒီအတိုင်းကြည့်နေရတယ်"
မေမေကတော့ နုတ်ကသာပြောသည်။ လက်ကတော့ ဘယ်တော့မှမပါ၊ မမကလဲ လှလှကိုဆို အလိုလိုက်သည်။ ငယ်ငယ်ကတည်းက ဆော့ကစားလာကြတဲ့သူတွေလေ။ "လှကလေး လှကလေး" မမကတော့ လှလှအကြိုက်ဆောင်ခေါ်ခဲ့သည်။ အော်ပြောရအုံးမည် အမေနာမည်က ခင်မြိုင် အမနာမည်က ပိုးဝါ မမနာမည် တစ်ခုပင် သူတို့အိမ်မှာလှသည်။
လှလှ ၅တန်းရောက်တော့ ကျောင်းထွက်လိုက်သည်။ လှလှကျောင်းမှာ မိန်းခလေးလို မ၀တ်ရတော့သဖြင့် ကျောင်းကနေပြီးထွက်လိုက်သည်ပါ၊ စာကတော့ မညံ့ပါ၊ မိန်းခလေးလို မ၀တ်ရတော့မှတော့ ကျောင်းလဲတက်ချင်စိတ်မရှိတော့။
မမပိုးဝါကတော့ လှလှအသက် ၁၅ နှစ်မှာယောက်ျားယူသွားသည်။ သူ့ယောက်ျားကလဲ လှလှတို့မြို့လေးကပင် စားရေးကြီးတစ်ယောက်၊ ၀န်းထမ်းတစ်ဦး၊ တကောင်ကြွက် လှလှတို့အိမ်မှာပင် နေသည်။ လှလှအကိုကတော့ အိမ်ထောင်ကျပြီး စီးပွားရေးလုပ်ရန် အထက်ကို တက်သွားတော့သည်။ ထိုနောက် ဘာအဆက်သွယ်မှမရတော့၊ အိမ်ထောင်ပဲ ကျသွားသလိုလို၊ နိုင်ငံခြားပဲထွက်သွားသလိုလို နှင့်မရေမရာသာ သိရသည်။
လှလှအသက် ၁၆ နှစ်မှာပင် လှလှတို့မြို့ကလေးကို မင်္ဂလာဆောင်တစ်ခုမှာ အလှလာပြင်သော အမေပိုင် ဆိုသည့် လှလှဆရာနှင့်ကောက်ကောက်ပါလိုက်သွားကာ ရွှေဘိုမြို့မှာ အလှပြင်ဆိုင်သို့ပါသွားတော့သည်။
လှလှ ရွှေဘိုမသွားခင်မှာပင် အဖေက ပိုးထိကာ ဆုံးသွားသည်။ လှလှ ရွှေဘိုမှာအလှပြင်ဆိုင် တွင်လုပ်ပြီး မိဘတွေကို ငွေပို့ကာထောက်ပံ့သည်။ လှလှဘ၀က လှလှလို့အမည်တွင်အောင်မလှပခဲ့ချေ။ လှလှ ၅ နှစ်လောက် ရွှေဘိုမှာလုပ်ပြီးနောက်မှ၊ အမေမကျမ်းမားသဖြင့် ၀က်ခဲသို့ပြန်လာသည်။ သူပြန်ရောက်တော့ မမပိုးဝါက ခရီးထွက်နေသည်။ ၀န်ထမ်းတွေဆိုတော့ ကိစ္စတစ်ခုဖြင့် ယောက်ျားလုပ်သူနှင့် ပါသွားကာ လိုက်သွားသည်။ အိမ်မှာက တူလေး အကြီးနှင့် မေမေသာ ကျန်ခဲ့သည်။ တူလေး အငယ်ကောင်က မမတို့နှင့်ပါသွားသည်။
"အမေကလဲတော် ဒီလောက်မကျမ်းမားတာ နေနှိုင်တယ် လူကြုံလေးပါပြီး ပြောခိုင်းတာမဟုတ်ဘူး"
"အမလေးတော် လူကြီးရောဂါပါအေ ဘာမှဖြစ်တာမဟုတ်ဘူး ဆေးမီတိုတွေနဲ့ ပျောက်ပါ့တော်"
"အမေတို့ကပြောလိုက်ရင်ဒီလိုကြီးပဲ၊ အကြီးကောင်ကို ဒီမှာထားခဲ့တော့ အမေလည်း ဘယ်လိုနိုင်မလဲ"
အကြီးကောင်လေးက ကျောင်းပင်တက်နေပါပြီး။ သူငယ်တန်း နာမည်က မိုးကြီးတဲ့ တုံးလိုက်တာ။ သူသာရှိရင် နာမည်ကို ရှယ်ပေးဖြစ်မည်။
"တူအငယ်လေး နာမည်ကဘာတဲ့လေ"
"နာမည်က မိုးလေးတဲ့ နင်ပြန်လာမှ နာမည်အတည်ယူမယ်ပြောတာပဲ"
"အော် ဂလိုလာ...ဒါနဲ့ မမတို့သွားတာ ကြာပြီးလာ ဘယ်တော့ပြန်လာမှာလဲ"
"မနက်ဖြန်ရောက်မယ်ပြောတာပဲ"
"အော်"
သို့သော် မမပိုးဝါတို့ အိမ်ကို ပြန်မရောက်နိုင်တော့ မမတို့စီးလာသည့် ကားက တိမ်းမှောက်ကာ မမနှင့် ခဲအို (ယောက်ဖ) ကတော့ပွဲခြင်းပြီးပင်ဆုံးပါးသွားသည်။ ကံကောင်းသည့် တူငယ်လေးသာ အသက်ရှင်ကျန်ခဲ့သည်။ လူမမယ်တူငယ်လေးသာ အိမ်ပြန်ရောက်လာသည်။
မေမေသည်လဲ စိတ်ထောင်ကိုယ်ကျေဖြစ်ကာ ထိုနှစ်ထဲမှာပင် ဆုံးပါးသွားခဲ့သည်။ လှလှဘ၀ အရှင်လတ်လတ် နှင့်ငရဲကျသလိုဖြစ်ကာ တူလေးနှစ်ယောက်နှင့်သာ ကျန်ခဲ့တော့သည်။ ထိုအရာက လှလှဘဝလေးပင်ဖြစ်တော့သည်။
မလှမပ လှလှတစ်ယောက် တူလေးနှစ်ယောက်လက်ကိုဆွဲကာ ရွှေဘိုမြို့သို့ လှမ်းလာခဲ့တော့သည်။ တူလေးနှစ်ယောက်ကို လှလှစိတ်ကြိုက်နာမည်များ မှတ်တွင်စေတော့သည်။ အကြီးကောင်က မိုးယံထက်၊ အငယ်ကောင်ကိုတော့ ၀သုန်ခေါင်၊ လှလှမလုပ်ခဲ့ရသည့် အလှဆုံးသော အလှများကို တူလေးနှစ်ယောက်ကို ပေးတော့သည်။ တူလေးတွေက လှလှဘ၀၊ လှလှအသက်၊ လှလှအိမ်မက်များပင် ဖြစ်တော့သည်။
အပေါင်းဖေါ်များကတော့ လှလှကို ဂရုဏာတက်စွာ ပြောကြသည်။
"ညည်းမလဲအေ ဒူးမနာသားတွေကြောင့် ဖက်သီဖက်သီနဲ့"
"ဘာပြောတယ်"
"အော်မှားသွားလို့ ၀မ်းမနာသား.....၀မ်းမနာသား"
"အဲလိုလုပ်ပါအေ ဂယ်ပဲ မပြောချင်ဘူး ခိုင်ခိုင်နော် စကားပြောဆင်ခြင်"
"ညည်းကလေ ကြက်မကြီးက ဘဲသားလေးတွေကို ကြည့်ထိမ်းနေသလိုပဲ တစ်ကယ့်သားသည်မအေ ကြီးကြနေတာပဲ"
