Kamisama Hajimemashita

18

Tomoe'yi uzun bir zamandır görmeme izin vermiyorlardı. Mikage bana onun hafızasını geri kazanmakla uğraştığını söylemişti. Başka bir deyişle şuan her şeyi tekrar yaşıyordu. Benim ölmeme babamdan sonra en çok o üzülmüş olduğu için olaylar onun için tamamen farklıydı. Kurama ve ben ise hatırlama olayını daha çabuk atlatmıştık. Hafızamın Tomoe ile ilgili olan kısmını geri kazanmam bir haftamı almıştı. Oldukça durgun geçtiğini söyleyebilirdim çünkü her şey film misali gözümde canlanmıştı. Birden eski nanami olduğumun farkına varmıştım, kalbim üstünden uzun zaman geçtiğini artık hayatta olduğumu ve Tomoe'nin de bunu atlattığını biliyordu. Sadece şuan Tomoe'nin neler yaşadığını tahmin bile edemiyor olmak ve yardımımın dokunamaması beni çaresiz hissettiriyordu. Tomoe ile ilgili anılarım canlandıktan sonra Mikage'nin rehberliğinde Kurama ile ilgili anılarımı da kazanmıştım. Kurama ile beni eskiden gittiğimiz ortak yerlere götürerek hafızamızı geri getirmişti. Şimdi sadece Tomoe'nin dönmesini beklemek kalıyordu. Onu eski hayatımı hatırlamadan önce de çok seviyordum. Hatta aşkımı aptalca bir şekilde itiraf etmiştim ama şimdi farklıydı. Tomoe'ye gerçekten aşıktım ve eğer o şimdi benden hoşlanmadığı söylerse bunu asla atlamayacağımı biliyordum.

Tüm bu karışıklığın arasında birde geçmişte yaşamış olduğum aşk üçgenin çıkması beni tedirgin ediyordu. Kurama eskiden bana aşıktı. Hatta onunla evlenmemi istemişti. Şimdi ne hissettiğini çok merak ediyordum ama anılarımda ben Tomoe ile evlenirken o kadar üzgündü ki ona hala aynı mı hissediyorsun diye soramıyordum.
"İyi misin?"dedi Kurama ve merakla yüzüme baktı. Onunla okul yolunda yürüyorduk. Onu hakkında düşünüyorken onunla konuşmak utanmama neden olmuştu.
"Evet." dedim ve kafamı hafifçe onay verme amacıyla salladım. Gerçekten şuan rahatsız hissetmeye başlamıştım.
"Neredeyse geldik."derken parmağıyla okulu gösterdi. Umutla yakınlaşan okula baktım.
"Evet gelmişiz."dedim ve kafamı tekrar önüme eğdim. Havada elle tutulur gözle görülür bir gerginlik vardı. Hemen okula varmak için dua etmeye başlamıştım.
"Beni bekle!"
Arkadan gelen sesle olduğum yerde birkaç dakika hareketsiz kalakaldım. Arkaya bakacak enerjim kalmamış gibi hissediyordum. Gözyaşlarım gözlerime doğru hücum ediyorlardı.
"Nanami."
Artık dayanamayarak arkama döndüm ve inanamayarak Tomoe'ye baktım. Gerçekten karşımda duruyordu. Bir kolunu bana doğru uzattı ve omzumdan tutarak beni kendine çekti. Ona sarılmak şuan için en çok istediğim şeydi. Onu gerçekten özlemiştim.