Short Stories

Kwijt (NL)

Whoever is careless with the truth in small matters cannot be trusted with important matters.

- Albert Einstein

Ik weet niet hoe we hier zijn beland, maar toch zitten we hier. Aan tafel, zonder ook maar een woord te zeggen. Tegenover elkaar. Waar vroeger de kamer gevuld was met lachende mensen en blije gezichten, is er nu een stilte die overheerst tussen deze kille muren. Het enige geluid dat door de ruimte galmt, is het botsen van de vorken tegen de borden. Ik weet hoe erg jij dit geluid haat. Maar ik hou mijn mond maar gesloten. Ik denk niet dat je wilt dat ik nu iets zeg. En dat begrijp ik. Ik respecteer het. Ik durf je niet eens aan te kijken, maar ik weet hoe je ogen nu gevuld zijn met tranen en verdriet. Ik weet dat je aan het vechten bent om niet alles uit je te laten stromen. En ik weet dat ik de reden ben voor de pijn en het kwaad dat er nu door je heen gaat. Het was niet mijn bedoeling, maar het is toch gebeurd.

Spijt. Dat is wat ik heb. Spijt van mijn beslissingen en spijt van mijn daden. Ik wil iets zeggen om het goed te maken, maar ik zou niet weten wat.

Je hebt je eten nauwelijks aangeraakt. Je zult wel geen honger hebben. Dat begrijp ik volkomen. Ik bewonder je. Ik bewonder je voor het feit dat je hier nog steeds zit. Als ik in jouw schoenen gestaan had, was ik al lang de deur uitgelopen en niet meer omgekeerd. Dit doet mij nog meer pijn. Het laat zien hoeveel je van me houdt. Of hield. Ik weet het niet. Ik weet ook niet hoe je verder wilt. Ik hoop dat je me het kan vergeven. Zo niet, dan begrijp ik dat ook. Ik weet niet of ik het zou kunnen. Ik kan me niet voorstellen hoe jij je nu voelt op dit moment. Ik zou het ook niet willen. Ik heb het geluk gehad dat ik deze soort pijn en verdriet nog nooit heb hoeven voelen.

Ik denk terug aan alles wat we samen meegemaakt hebben. Al die mooie momenten, al die herinneringen die ik nooit meer kwijt wil. Maar ook de ruzies en gebeurtenissen die ik het liefst zou willen vergeten. Waar deze bovenaan de lijst staat. Maar helaas kan dat niet zo maar. De leuke, maar ook zeker de nare dingen vergeet je niet zomaar. Die zullen altijd in je hoofd blijven rond spoken. En dan net als je denkt het een beetje te vergeten, een beetje je er overheen te kunnen zetten, gebeurt er weer iets wat alles naar voren haalt. Een ruzie, een foto, een herinnering. 

Dat is het ding met herinneringen. Je denkt iets vergeten te zijn, maar het is nooit echt weg. Het maakt niet uit hoeveel tijd er verstrijkt. Er is altijd wel iets dat de herinnering weer terug kan roepen in het leven. Of je het leuk vindt of niet.

Zonder iets te zeggen sta je op. Ik kijk je aan. Het breekt mijn hart je zo te zien. Je rode ogen, je natte wangen, de verslagenheid die je uitstraalt. Ik heb een brok in mijn keel. Ik kan niets zeggen. We zitten elkaar zo aan te kijken voor weet ik veel hoelang. Het voelt als een eeuwigheid. De stilte wordt alleen doorbroken door je snikken. Je schudt je hoofd terwijl je wegloopt. 

Ik ben je kwijt. En ik weet niet, of ik je ooit nog terug kan halen.