Sweet // Yoonmin

4:: Alfamı istiyorum.

doğum günün kutlu olsun, nice senelere.
bu bölüm senin için teresa_ll 💜

Hayatının büyük bir çoğunluğunu, neşeli biri olarak geçirmişti Jimin. Okuduğu her okulda sevilen, güldüğünde kendisiyle birlikte etrafındakileri de güldüren biriydi. Korku, endişe ya da bunlara benzer karamsar duyguların varlığından habersizdi. Anksiyetesi yoktu ve ataklar geçirmezdi.

Şimdi ise, özellikle bir senedir, o neşeli halinden hiç eser kalmamıştı. Korku ve endişe en yakın iki arkadaşı olmuş, bunlara bir de ara sıra uğrayan panik ve anksiyete atakları eklenmişti.

Sıkı sıkıya tutunduğu direksiyonla, gözünü bir saniye bile yoldan ve annesinin arabasından ayırmadan sürüyordu arabasını. Kaç dakikadır yolda olduklarını bilmiyordu ancak çok fazla zaman geçmediğine de emindi. Soğuk soğuk terler akıtıyordu. Göğüs kafesinde anlamsız bir çarpıntı vardı ve Jimin korkuyordu. Panik atak geçirdiğini düşündü. Annesinin yapacağını düşündüğü şeyden deli gibi korkuyordu ve bu onu panikletiyordu.

Birkaç sokağı daha devirip şehrin biraz dışında, ormanlık alana yakın bir evin önünde annesinin arabayı park ettiğini görünce kendisi de bulduğu ilk boşluğa arabasını park ederek hızlıca indi aşağıya. Bacaklarına çarpan soğukla bir an duraksadı. Sabah olmak üzereydi. Gökyüzü yavaş yavaş aydınlanıyordu ve doğacak olan güneşin habercisi bir kızıllık yaygındı etrafta. Öte yandan soğuktu. Seul'de sabah ayazı felaket oluyordu ve Jimin'in üzerinde saçma bir kapüşonludan başka hiçbir şey yoktu.

"Min Yoongi!" Annesinin kükremeyi andıran sesiyle -korkudan mı yoksa soğuktan mı olduğunu bilmediği- titreyen bacaklarını ona doğru yönlendirdi. Annesinin neye, neden sinirlendiğini anlamadığı gibi ruh eşini nereden ve nasıl tanıdığını; hatta ve hatta evini nasıl bildiğini bilmiyordu. Karmakarışık hissediyordu. Ne tepki verip ne düşünmesi gerektiğini şaşırmıştı.

Dakota çıldırmış gibi evin ziline basıyor, hatta bununla yetinmeyip çelik kapıya yumruklar indiriyordu. Aynı zamanda bağırıyor, kendisini izleyen omega oğlunun daha çok korkmasına sebep oluyordu. Farkında değildi ama gözleri tekrar kırmızıya dönmüştü. Alfa yanı onu çoktan ele geçirmiş, nazik kişiliğinden geriye hiçbir şey bırakmamıştı.

Yoongi ise, tavanını seyrederek daldığı düşüncelerden kapısındaki gürültüyle sıyrılmıştı. Aklında omegası dönüp dolaşıyor, onunla olacak bir sonraki karşılaşmasını düşünüp kendi kendine planlar kuruyordu onunla konuşmak adına. Fakat kapısındaki gürültü kendisini bölmüştü. Ayrıca tanrı aşkına, gecenin bir vakti kim, neden Yoongi'nin kapısına dayanırdı ki?

Sakin olmaya özen göstererek yatağından doğrulup odasının çıkışına doğru yöneldi otuzlarının başındaki alfa. Çoğunlukla sakin bir yapısı olsa da şu an sinirlenmeye çok müsaitti. Baskın bir alfa olması onu sinirlenmeye çok daha müsait kılsa da Yoongi bunu engellemeyi öğrenmişti. Fakat saat gecenin bir yarısıydı ve delinin biri kapısına dayanmıştı. Buna sinirlenmemek elde değildi.

Jimin'e sanki asırlar geçmiş gibi hissettiren bir sürenin ardından annesinin saf bir öfkeyle yumrukladığı kapı açıldığında, alfasını görmüş olmanın heyecanıyla bacaklarının titrediğini hissetti küçük olan. Omzundaki dövme, Yoongi'nin dokunuşuna muhtaçmış gibi karıncalanırken nefesini tutmuş; az sonra olacakları bekliyordu. Tepki vermek, annesinin yanına gidip ona neden böyle yaptığını sormak ve annesini sakinleştirmek istiyordu; fakat yapabildiği tek şey öylece durup, ruh eşini daha bir gün bile geçmeden tekrar görmüş olmanın heyecanıyla yanıp tutuşmaktı.

"Seni piç!" Dakota'nın sert yumruğu, öfkeyle sarf ettiği cümlenin ardından Yoongi'nin suratında patladığında; Yoongi iş arkadaşını kapısına dayanmış olarak görmenin şaşkınlığını bile yaşayamamıştı. Burnuna henüz saatler önce soluduğu tatlı koku çarpıyor, zarif kiraz çiçeklerinin süslediği avuç içi tatlı bir kaşıntıya ev sahipliği yapıyordu. Öte yandan ise Dakota'nın attığı yumruk tam burnuna gelmiş, suratına yakıcı bir acının yayılmasına ve baskın alfa kurdunun kanının kaynamasına sebep olmuştu.