DİP

Bölüm 3

Lütfen yorumlarınızı ve oylarınızı esirgemeyin. Görüşleriniz benim için çok önemli :) İyi okumalar ...

Ellerime koyduğu kolyeyi kavrayıp pantolonumun cebine attım. Bu sırada adam çoktan koltuğuna dönmüştü.
"Sana sorularının cevaplarını veremem ancak, sana yardım edebilirim. Otursana." Eliyle arkamda duran sandalyeyi gösteriyordu.
Ben, denileni yapmış, sandalyeye oturduğumda etrafındaki adamlara mesaj verir gibi kafa salladı ve adamlar teker teker odayı boşaltmaya başladı.
"Adın nedir?" dedi sevecen bir tavırla. Yabancı aksanı, buralı olmadığını bariz belli ediyordu.
"Deren. Deren Özsoy."
"Boynundaki kolyenin sahibini tanıyor musun Deren?"
"Hayır, tanımıyorum. Bir zarfın içinde geldi ve zarfta sizin adresiniz yazıyordu." Kekeleyerek konuşuyordum. "İnanmak zorundaydım çünkü elimde başka bir şey kalmadı."
"Seni anlıyorum, sana yardım edeceğim. Bana güvenebilirsin."
"Size neden güveneyim ki? Bana nasıl yardım edeceksiniz? Kolyenin sahibi kim? Hiçbir şey anlatmıyorsunuz," dedim yakınarak.
"Seni eğiterek sana yardım edeceğim çünkü işim bu Deren," dedi oturduğu yerde sırtını dikleştirerek. Önünde duran kahve fincanından bir yudum aldıktan sonra konuşmaya devam etti. "İlk önce fiziksel gücünü güçlendirmemiz gerekiyor. Daha sonrasında da bilgilerini."

"Nasıl yani?"
"Kolyenin sahibini tanıyorum anlayacağın üzere ama elbette sana kim olduğunu söylemeyeceğim. Zamanı geldiği zaman o seni bulacaktır. Diğer konulara gelecek olursak, aileni öldüren kişiler sokaktan geçen alelade insanlar değildir diye düşünüyorum. Bu yüzden seni eğitmemiz gerekiyor. Onların karşısına çıktığın zaman bu şekilde duramazsın." Kendinden emin bir biçimde konuşması, onu soluksuz dinlememe neden olmuştu. "Ama bir sorun var."
"Nedir?" dedim meraklı tavırla.
"Sen buna hazır mısın?"
"Kaybedecek bir şeyim yok." Derin bir nefes aldım. "Hazırım."

*

Depodan çıktığımda eve gelmem uzunsürmemişti. Eve gelir gelmez kendimi yatağa atmıştım ve uykuya dalmıştım.Uyuyamadığım günlerin acısını çıkarırcasına uyumuştum. Şimdi ise spor çantamıhazırlıyordum. Düşüncelerimden arınabildiğim tek zaman dilimi ellerimin vebeynimin meşgul olduğu anlardı. Bu yüzden kendimi spora verip stresten dolayıhasta olmamak için uğraşıyordum.

Çantamı hazırlayıp odamdan çıktıktan sonra masanın üzerinde duran kol saatimi bileğime geçirmiştim. 19:45.
Ayağıma sporayakkabılarımı giydikten sonra evden çıktım.

Spor salonuna geldiğimde her zamankihalinden daha kalabalık olduğunu görmüştüm. Resepsiyondaki kız bana doğru birtebessüm attı ve tekrardan önündeki dosyalarla ilgilenmeye başladı. Spor salonununuzun koridorunda yürürken sağ tarafımdaki odanın boş olduğunu gördüm. İçeridesadece yere sabitlenmiş bir kum torbası ve bu kum torbasını kullanırkengiyilmesi gereken ekipmanlar duruyordu. Etrafa bakıp içeriye daldım. İçerideoldukça güçlü bir boya kokusu vardı. Bu koku, odanın daha yeni boyandığınıngöstergesiydi.

Omuzumda ağırlık yapan çantayı birçırpıda yere bırakıp kum torbasının önüne geçtim. Üzerinde siyah, parlak birderi kumaş vardı. Kullandıkça aşınmış olmalı ki, bazı bölgeleri patlamış,içindeki kumaş kendini belli ediyordu. Önce parmaklarımla dokunup hareketetmesine izin verdim. Sonrasında sert bir yumruk geçirdim. Ardından tekrarvurdum. Sonra tekrar. Gözlerim, akan yaşlardan dolayı bulanık görmeyebaşlamıştı fakat ben vurmaya devam ediyordum. Göz kapaklarımı sıkıca kapattımve çığlık atarak kum torbasını dövmeye devam ettim. Bir önceki yaptıklarımınaksine, bu sefer beynimi meşgul edememiştim. Kulaklarımın içindeki ses,hıçkırıklarımı ve çığlıklarımı bastırırcasına yükseliyordu. Yumruklarım iyicehızlanmıştı ve artık ellerimin acıdan sızladığını hissediyordum. Sanki bütün öfkemi, hırsımı kusar gibi vurup kendime zarar veriyordum. Bir süre sonra yumruklarım boşa savrulmaya başlamıştı ve parmaklarımın eklem yerinde acı hissetmiyordum. Bu sefer bütün vücudum savrulıyordu ve ayaklarım yere basmıyordu. Neler olduğunu anlamamıştım.