Viyana sokaklarında son kez yürüyordum. Beş yıldan sonra burayı terk etmek çok zor olacaktı benim için. İlk Melike sayesinde girmişti bu fikir aklıma. Biz ortaokul sondan beri arkadaştık. Arkadaşlığımız One Direction ile başlamış ve sonrasında çok yol kat etmişti. Melike Viyana'da doğmuştu ve o oradayken hep görüntülü konuşurduk, bana fotoğraflar atardı. Kısa sürede üniversiteyi okumak istediğimiz ülkeye dönüşmüştü. Hele en iyi konservatuarlardan birinin orada olduğunu öğrendiğimde çıldırıyordum. Şunu itiraf etmem gerek Melike olmasaydı o dil sınavını çok zor geçerdim. Beni iyi ki zorlamış ve "Almanca konuşmazsan seninle konuşmam." demişsin.
Anlayacağınız üzere hayallerimizi gerçekleştirdik. Sınav sonuçları açıklandığında o kadar gergindik ki hiçbir şekilde kabul mektuplarını açamamıştık. En son Melike'nin annesi gelip açmış ve bize okumuştu. Sonuçların olumlu olduğunu duyduğumuz an basmıştık çığlığı. Biraz fırça yesek de herkes aşırı sevinmişti. İstediğimiz üniversite ve bölümler farklı olsa da birbirlerine çok yakındılar. Her şeyi iki yıl öncesinden ayarlayıp o şekilde çalışıştık. Biliyorum biraz takıntılıyız ama bunu yapıp gaza gelmeseydik bize kimse ders çalıştıramazdı.
Sonuç olarak ben konservatuarı Melike'de insan hakları ve ek olarak organizasyon ve planlama bölümünü kazanmıştı. Benim amacım baterist olmaktı, o ise menajer veya organizatör olmak istiyordu. Bağlantılı işler istiyorduk evet biliyorum. İş bulması fazlasıyla zor olan işler ama bunları düşünmemiştik. Ailemiz bizi desteklemişti sonuçta, ayrıca küçüklüğümüzden beri ne olacağımızı bağıra bağıra söylediğimiz için alışmışlardı artık.
Sonrasında Viyana'ya taşındık. Melike zaten çift vatandaştı ben de öğrenci olarak kalıyordum. Zaten bir yıl da tecrübeye ayıracağımız için vatandaş sayılır duruma gelecektim.
Evimiz tatlı sevimli ve minik bir şeydi. İki odalı, ikimizin de okuluna yakındı. Bu evi bulmak için tüm yaz bilgisayar başında ilan aramıştık. Yusuf'un, kendisi benim uzaktan akrabam ve Melike ve benim yakın arkadaşımızdır, yardımı çok olmuştu. O da bizimle gelmeyi düşünmüştü ama Rusya'ya bir kere gidince orada okumak istediğine karar vermişti. Eve başlarda alışamasak da Yeter teyzenin -Melike'nin annesi- yardımıyla ve ziyaretleriyle güzel bir aile ortamı oluşmuştu. Her yaz önce Melike'nin ailesine uğrardık. Viyana'da oldukları için zaten çoğu zaman görüşüyoruz ama ablası sadece yazın orada olurdu ve inanın bu fırsatı asla kaçırmak istemezsiniz. O kadar eğlenceli ve tatlı bir aile ortamı oluyor ki içinde kayboluyorsunuz. Sonrasında ise İstanbul'a döneriz bir aylığına. Yusuf da o sıralar İstanbul'da olur ve büyük aile pikniği yaparız. Babamlar, amcamlar, abimler herkes toplanır ve en karmaşık konuların döndüğü o garip aile pikniği yapılır. Melike de hem Yusuf hem de benim sayemde aileden biri olmuştu tabii ki. Tıpkı bizim de onun ailesinin bir parçası olduğumuz gibi. Biz Viyana'da neler yaptığımızdan bahsederdik, Yusuf Rusya'daki bol maceralı anılarını anlatırdı ve her zamanki gibi annemler bir gün bizi ziyarete geleceklerini söylerlerdi. Yeter teyzeler annemlerin oradaki gözü kulağıydı. Aralarından bilgi sızmazdı.
Kimi zaman evde açlık krizi geçirdik, kimi zaman işten atıldık ve sınava son gün çalışıp bir puanla okulu bitirdik. Zor olsa da çoğu eğlenceli ve harika zamanlardı. Üniversiteden harika arkadaşlar edinmiştik. Melike'yi her hafta sonu zorla arka sokakta garffiti yapmaya götürürdüm. Yakalanacağız ve başımız derde girecek diye tırssak da gelenekmiş gibi devam ettirdik. Bazen o ders çalışırken bateri çaldığım için kavga çıkardı ama yemek yapıp barışırdık. Okul bittikten sonra ben bir barda çalmaya başladım. Melike de bir ajansta staj yapıyordu. Gelirimizi sağlıyor ve bir şekilde yaşıyorduk. Ta ki kriz çıkana kadar. Benim çalıştığım bar bir anda kapatıldı, ardından graffiti yaparken yakalandığım için bir günlüğüne nezarethaneye girdim. Sonra yasal bir şekilde yaptığım ortaya çıktı ve bir uyarı alıp çıktım. O sırada da Melike'nin çalıştığı şirket batma seviyesine gelmişti. Bir anda her şey çöküşe geçmişti.
