Love him, Definitely... [Under Revision]

Chapter 6

Just Be You

Fontano's POV

"Just be you nalang Kasi."

Napangiti lang ako ng mapait sa sinabe niya.
Yeah,only if it is just as easy as it says. But thanks to Ijiel after a year and so, I finally got to share with a peer a part of who I am.

It feels so good to be out like this with someone I know that I can trust, especially given with my situation.

Kasi siguro kung sa ibang tao ako nag sabi panigurado Hindi pa nag umaga kumalat na ang balita. Mainit kasi ang mga mata ng mga taong tagarito saakin, porket may pangalan at reputasyon akong inaalagan ay ako nalang palagi ang napang iinitan.

For so I know mga inggiterang frog lang sila.

Ilang linggo narin ang lumipas simula ng araw na nalaman ni Ijiel ang sikreto ko pero walang may lumabas sa bibig nya hindi sya ma cheese kaya salamat naman.

"Yuck teh!!, kaderder ka naman"
Reklamo ko nung dumura na naman sya sa gilid ng kalsada.

"Ansakit ng brace ko eh, ansakit sa gilagid gusto ko ng ipatanggal"
Mangiyak ngiyak nyang sabi.

Ang brace daw ay pa reward sakanya ng mama nya dahil mabuti daw siyang anak.

Nangasim nalang ang mukha ko at napalayo ng bahagya ng inulit niya pa yun.

Jusko, wala ng tubig tubig.

Nasusuka ako sa babaitang ito. Kung wala lang akong utang na loob nginudngod ko na to sa semento at pinabayaan.

"Tama na nga yan!!, babaho hininga mo nyan eh."
Diring diri kong sabi.

Agad naman siyang nag mumog ng tubig mula sa tumbler nya at niluwa lng yun sa tabi.

Jusko Lord, di ko siya kinakaya, kedereee.

Patuloy kami sa pag lalakad at nag chika ng konti about sa life nya.

Buong elementary hanggang grade 7 ay nasa Davao sila. Ang cheka ay nag away away ang pamilya nila, kaya Ijiel's family decide na dito na sila tumira kung saan taga rito talaga ang papa niya. Ang ispill pa ng jupang-pang nato, may kinaugatan ang galit ng pamilya ng mama niya sa papa niya. Kaya sila nag away away at naapektuhan silang magkapatid.

At ang masaklap sa babaitang ito. Etoh na yata ang pinaka balashubas na nakilala ko sa lahat.

At ang pinaka jupang pang sa lahat.

At talagang nilait lait ko pa siya dito sa point of view ko.

Looking at her, and describing her for you...Mahaba ang kanyang buhok, hanggang beywang  pero parang walis tambo. Tigang na tigang pwede talagang gawing walis kung titignan.

Para rin syang tutubi sa suot nyang glasses na kekapal kapal.

"Aray..!! Bwesit na bato!kelan pa nag kabato dyan hah?!?!"
Sigaw niya nang matalisod sya.

"Yan geh...pagtuloy mo ang mga trip mo sa buhay."
Sabi ko ng tatawa.

Yan apat na nga ang mata natalisod pa.  Ke shunga shunga naman nitong kasama ko.

Mala tomboy ang style niya,
Naka red checkered print longsleeves siya ngayon, over her uniform.
Atyaka kung hindi itong red checkered print longsleeves na ito over her white polo/uniform.
Palagi naman syang naka jacket. Ang totoo may pneumonia ba ang babaeng ito???

Tapos ni keylan di naman sya nag susuot ng school shoes. Suot nya palagi Ang high cut nyang pula na mukhang 48 years nang hindi nalabhan!

Tapos Yung bag nyang plain na violet na Jansport.

wow OG Jansporter...

Madami naring dumi, tapos halatang hindi na inaayos yung loob ng bag, dahil halatang nilukot at siniksik niya nalang ang mga libro niya.

I am fond of her so much, masaya siyang kasama. She keeps me company especially on times that I struggle with myself.

As much as she always reminds me not to be afraid for who I am, I'm still so hesitant to be out in reasons that I am still a coward to be myself. Palagi akong nauunahan ng insecurities and thoughts of people's judgements for validation.

And this person that walks with me today. Is now here to remind me that there is nothing wrong for being me.

Kaya to be fair, I'll embrace her whole being as much as she did with me. Looking at me, like am a person to be proud of.

This person had taught me so much since the day she confronted me, so like how she looks at me, I should see that for myself too. Being proud and finding beauty within.

I hope she doesn't feel the same awfulness for herself. Because I owe it to her.

For a friend, I must do.

"I'm so sorry di kita masasabay. I have errands to attend pa kasi" I told her nang mamataan ko ang pula naming sasakyan.

"Ok lang sus, ingat."

I bid my goodbyes through the window of our backseat.

"bye."

"Just be you...fighting!"

I saw her uttered by mouth and body language with such determination, Before we left....