Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Adımlar.
Adımlar, dönüşü olmayan, geriye bakmayan adımlar... Yolları ardımda bırakan, beni daima ileriye taşıyan, zemini döven tok sesli adımlar...
"Günaydın."
Adımlarım durdu.
"Gü-günaydın..."
Güçlü sesime karşılık karşımda bocalayan hemşirenin sesi cılızdı. Bunu es geçtim çünkü benimle neden göz teması kurmaktan kaçındıklarını biliyordum.
"Acilen incelemem gereken hasta dosyaları var," diye mırıldandım sakince. "Lütfen bakabilir misiniz?"
Dosya numaralarını yazdığım kağıdı hemşirelerin bulunduğu masaya bıraktıktan sonra bir adım geri çekilip ellerimi önlüğümün cebine koyup beklemeye başladım. Hakkımda duydukları dedikodulardan ve muhtemelen gerçeğin ne olduğunu bilmediklerinden elleri ayakları birbirlerine dolaşıyor, bana nasıl davranmaları gerektiklerinden emin olamayarak birbirlerine kaçamak bakışlar atıyorlardı.
Bense bu sabah uyandığımda yine ve yine bütün zorlukların üstesinden gelebileceğimi kendime hatırlatmış, maruz kalacağım tavır ne olursa olsun kendimi dik durmaya hazırlamıştım. Bu yüzden onların bu panik hali beni pek etkilemiyordu.
"Rüzgar Hanım?" Tanıdık bir ses işittim. Bu, sabah işe geldiğimde ve mesaim bittiğinde mutlaka selam vermeyi ihmal etmediğim, birkaç dakika da olsa konuştuğum genç hemşirelerden biriydi. Ellerinde dosyalarla yanıma yaklaşırken şaşkınca bana bakıyordu. "Ah... Siz mi geldiniz?"
Yaka kartından isminin Ayla olduğunu fark ettiğim hemşire kıvırcık bir tutam saçını kulağının arkasına sıkıştırırken gözlerinin içine kadar gülüyordu. "Sizi burada görmek ne güzel! Çok özlettiniz."
Omuzlarım gevşerken dudaklarımdaki tebessüm büyüdü. "Ben de işimi çok özledim."
Hemşire bütün samimiyeti ile bana yardımcı olmak istediğini belli ederken ilgisini çabucak yanındaki çalışma arkadaşlarına yöneltti. "Hangi dosyaları arıyorsunuz? Rüzgar Hanımı bekletmeyelim, kendisi çok yoğun çalışıyor." Ardından hızla bir yığın dosya arasına dalıp listemdeki dosyaları aramaya başladı. Bir yandan elleriyle çabucak kağıtları karıştırırken diğer yandan gözleriyle sayıları tarıyordu.
"İşte! Burada." Hızla dosyaları bana uzattı. "Buyrun."
"Çok teşekkür ederim," diye yeniden tebessüm ettim. Yüzümde büyük bir minnet duyduğumu belli eden o ifade vardı. Bunu insanlara pek sık göstermezdim.
