ABİLERİM

*3.Bölüm*

Yazardan

Kaya ailesi sabırsız bir şekilde salonlarındaki oturma takımında oturmuş Azra ve arkadaşlarının gelmesini bekliyordu. Herkes o kadar heyecanlı ve gergindi ki hiç kimseden çıt çıkmıyor herkes kapıya bakıyordu. Sinan Bey gerginliği anlamış ve yok etmek için "Bakın gerginliğinizi anlıyorum bir şey belli etmek istemiyorsunuz ama böyle hiç konuşmadan durursanız daha çok belli edersiniz. Benim kızım akıllıdır anlar hemen söylemedi demeyin."

Sinan beyin bu sözleri üzerine herkes gerginliği atmış ve tebessüm etmişlerdi. Emine Hanım da eşinin yaptığını anlayıp devam etti."Ben şimdiden söylüyorum eğer kızımın giyimine,arkadaşlarına,oyuna buyuna karışırsanız yersiniz terliği haberiniz olsun. Bu senin içinde geçerli Sinan efendi."

Emine Hanım'ın son söylediği söz ile Sinan Bey'in gülüşü sönmüş yerini somurtma  almıştı. Özgür annesinin dedikleri üzerine kaşlarını çatmış ve hemen itiraz etmişti." Anne ne demek karışmıyıcaksınız valla abimleri ve Kayra'yı bilmem ama ben herşeyine karışıcam sonuçta o benim tek kız kardeşim."

Özgürün bu dediğini Sinan Bey de dahil herkes kafasını sallamıştı. Emine Hanım tam itiraz edecekken kapı zilinin çalması ile söyliceklerini söyliyememiş ve kapıya doğru yol almıştı. Tabi onunla beraber diğerleride peşinden heyecanla gidiyorlardı. Emine Hanım son kez derin bir nefes alarak kapıyı açtı. İçeri ilk başta tanımadıkları iki oğlan sonrada iki kız girmişti en sonda da kendi kızı Azra girmişti. Yüzünde samimi bir gülümseme ile "merhaba" dedi. Tabi Sinan Bey ve oğulları öylece Azra'ya bakarken Emine Hanım kendine ilk gelen olarak samimi bir gülümseme ile karşılık vermişti Azra'ya. Şimdi ise hep beraber oturmuş ve tanışma ya başlanmıştı.

Azra ise dikkatli bir şekilde aileyi inceliyordu konuşma ilerledikçe onlara alışmış ve güzel bir sohbet başlamıştı. Onlar Azranın gözünde o kadar iyi bir aileydiki Azra bir ara kendini onların yanında onlardan biri gibi hissetti kendini tabi bu kısa sürmüştü çünkü öyle bir şey olması çok zordu. Azranın ailesi yoktu o doğduğundan beri yetimhanede büyüyen bir kızdı sadece.

"Azra bir şey mi oldu?" Keremin konuşması ile yerinde sıçradı. Bir süre etrafa bakınıp nerede olduğunu anlamaya çalıştı en sonunda hatırlamış olacak ki ona merakla bakan gözlere cevap verdi."iyiyim ya dalmışım bir an" arkadaşları bu konuyu sonra konuşmak adına inanmış gibi yapıp konuyu kaptmışlardı. Sinan Beyler ise başta inanmasa da arkadaşlarının kafa salladığını görünce birşey dememişleridi.

Gecenın ilerleyen saatlerinde sohbet daha da koyulaşmış güzle bir gece geçirilmişti. Ama Azraların yurda dönmesi gerektiği için sohbeti bitirmiş ve vedalaşma merasimi başlamıştı. Azra herkesle sarılıp vedalaşırken aile üyeleri çaktırmadan Azra'nın kokusunu içine çekiyorlardı. En son Emine Hanım'a geldiğinde Emine Hanım Azra'ya sarılıp şu sözleri fısıldamıştı "yine gel Azracım çok sevdik biz seni bir daha görüşelim arayı açmayalım olur mu?" Azra için bu sözler samimi ve önemliydi çünkü Azra etrafındaki insanların aileleriyle iyi geçinmeye önem verir arkadaşları ile ne kadar iyiyse onlarla da iyi olmaya önem verirdi. "Tabi ki olur, bende sizi çok sevdim bencede sık sık görüşelim."

Azranın bu sözleri tüm ailenin yüzünde bir gülümseme belli etmişti. Azra Emine Hanım ile de vedalaşma merasimini bitirip arkadaşlarının yanına gitmeye başladı. Şuan ise yurda gelmiş yatağına yatmış ve huzurlu bir şekilde uykuya dalmıştı. Aynı şekilde Kaya aileside Azraların gitmesi ile odalara dağılmış ve Azrayı gördükleri için yüzlerinden silinmeyen gülümseme ile uykuya dalmışlardı.