Im Faded

Chapter 9

~I'm Faded~
By:Mharl

Chapter 9

Halos mamanhid sa sakit at hapdi ang aking mukha dahil sa sampal na ibinigay saakin ni tita

This is the first time that she hurt me

"Ti-tita bak-bakit po?" Nauutal utal kong sambit, unti unti naring tumulo ang luha ko dahil pakiramdam ko ay merong napakalaking kasalanan ang nagawa ko

"Bakit? I told you thousand times, sabi ko sayo na wag mong hahayaang mag isa ang pinsan mo, now my daughter is in hospital, comatose na sya because of her disease" agad akong napahawak sa bibig ko dahil sa mga sinabi nya

Jean suffer in kleine-Levin syndrome, a disorder that makes her sleep without her control at ilang araw o taon bago sya magising.

"A-anong nangyare?"

"She was hit by a car and because of her syndrome mas lumala na ang lahat and it's all because of you"
Agad akong napaluhod sa mga narinig ko, unti unting sumikip ang aking dibdib dahil sa mga nangyayare, I forgot about her disorder

"Now go to your room, kunin mo lahat ng gamit mo at umalis na dito hanggat may natitira pa akong awa sayo" unti unti akong napatingin kay tita, she is not looking at me, anlaki ng mga eyebags nya at namamaga ang kanyang mga mata and it's all because of me

"Ti-tita im so sorry" bigkas ko at mas lalo pang tumulo ang mga luha ko, lahat ng bagay binigay nya saakin, pinag aral, pinakain binigyan ng pera at matutuluyan at isa lang ang gusto nya, always be beside of her daughter at hindi ko man lang nagawangGampanan. Lumuhod ako sa harap nya hindi para wag paalisin kundi upang humingi ng tawad

"Please tita, patawarin nyo po ako" saad koko habang hawak hawak ang mga paa ni, tita

"Ang pag alis moni lang angang makakapag gaan ng nararamdaman ko" saad nya

Mabilis kong kinuha ang mga gamit ko sa kwarto ko, I will miss this place, lahat ng ala ala ko ay naririto

Pagkababa ko sa sala ay wala na akong naabutan, marahil ay nakaalis na ai tita, hindi ko man lang nahingi ang address ng hospital kung saan dinala si jean, sobrang sakit sa dibdib, halos wala na akong luhang maibigay dahil sa bigat at sakit na nararamdaman ko. I dont know where to go, wala na akong kahit ano. I start walking habang tumutulo ang malakas na ulan, nababasa na ang bag na dala dala ko na may mga gamit ko but I don't care, I have nothing even a family.

**************
It's been one month since the last time na pinalayas ako ni tita sa bahay. Goodthing na nakahanap ako ng trabaho sa isang fast food chain at napakiusapan ko naman ang may ari na kung pwede akong makitulog muna dun pansamantala. Hindi ko din magawang sabihin kay rithlan ang mga nangyayare saakin because I know na kukunin nya ako at susustentuhan and I don't want that to happen, ang alam nya lang ngayon ay nagtatrabaho ako pandagdag para hindi mabigatan sila tita

"Uy nakikinig ka ba?" Napabalik nalang ako sa ulirat ng biglang magsalita si rithlan, I am on his car going to school

"A-ano ulit yun? Sorry may iniisip lang" saad ko sa kanya

"Nothing" malamig nyang tugon na ikinabahala ko, agad akong sumandal sakanya at niyakap ang braso nya

"Sorry okay, may iniisip lang ako" saad ko sa kanya habang nilalambing sya

"Haysst, bakit kasi kailangan mo pang magsinungaling?" Saad nya saakin na ikinakunot ng noo ko

"Im your bestfriend tapos hindi ka nag oopen up saakin, nakaka tampo lang" dagdag nya pa. Oh god, alam na nya ata

"Wh-what did you mean?" Tanong ko sa kanya, nasa daan padin ang tingin nya saakin

"I know na pinalayas ka sa inyo, and I dont have any choice para bantayan ka lagi sa pinapasukan mong trabaho" saad nya, ipinarada nya ang sasakyan nya sa tabi ng daan at saka tumingin saakin ng seryoso