divergent fanstory

Het mes

Ik wordt met een schok wakker, ik had een nachtmerrie. Ik zag mezelf door Dauntless lopen met Christina, we liepen naar de kloof. Ik was op twee plekken tegelijk. Ik keek en ik liep daar en toen duwde ik Christina de kloof in. Van de zijkant stond ik te schreeuwen probeerde ik mezelf tegen te houden maar ik kon niks meer doen. Het is half 8 over een half uur beginnen de trainingen. Ik besluit dat slapen geen zin meer heeft, ik sta op en kleed me aan. Ik schrik één keer op als Christina zich omdraait in haar bed. Ik blijf even verstijft staan maar ze slaapt verder. Mijn adem ontsnapt en dat is het eerste moment dat ik door heb dat ik hem überhaupt in hield. Ik loop op mijn tenen de slaapzaal uit. Ik kom in een donkere gang terecht, tuurlijk het is half 8 waarschijnlijk is er nog niemand anders wakker... ik loop zo snel als ik durf door de zwarte gangen. Gelukkig weet ik precies waar ik heen wil, maar ik houd wel mijn hart vast als ik langs de riggels boven de kloof loop. Eindelijk zie ik een klein beetje licht, het komt als een strookje uit een deur die op een kiertje openstaat. Binnen hoor ik een zware stem schreeuwen. Ik vraag me af wat er aan de hand is en blijf even bij de deur stilstaan. " *******!!!!!!!!!!!!! IK LAAT JE TWEE TELLEN ALLEEN EN JIJ VERKLOOT ALLES!!!! JIJ KAN NOG NIET EENS HET KLEINSTE DINGETJE AAN!! ALS JE ZO DOORGAAT VERPEST JE ALLES, JIJ MISLUKTE ********* NOG ÉÉN KEER EN IK ZWEER JE DAN GA JE ERAAN!" Ik hoor een vrouw jammeren. Als verdoofd sta ik daar, niet wetend wat ik moet doen. Is dit normaal in Dauntless? Moet ik me gewoon omdraaien en weglopen? Of is er iets wat ik kan doen? De vrouw gilt en ik hoor glazen kapot vallen op de grond. De man schreeuwt weer: " ALS JE NOG ÉÉN KEER IEMAND PROBEERT TE WAARSCHUWEN OF WEGLOOPT MAAK IK JE AF!!!!!!! Ik hoor de vrouw gillen, een doffe klap. De deur zwaait met een noodgang open en ik wordt tegen de grond gebeukt, daar staat een immense man, hij is zo'n twee meter lang, breed en pezig gebouwd en hij ziet er zo dreigend uit dat ik zo goed als dat wil naar achteren krabbel. Hij kijkt me woedend aan en loopt dan woedend weg. De deur blijft open, ik weet niet of ik naar binnen durf. De vrouw jammert weer, het is zo'n zacht en breekbaar geluid dat ik het niet over mijn hart kan verkrijgen om haar alleen te laten. Ik sluip naar binnen en kijk eerst gauw achterom of de man niet terug komt. Ik schrik heel erg van wat ik zie: de vrouw ligt gebroken tegen een keukenkastjes aan, haar ene been is in vreemde hoeken gevouwen en er stroomt bloed langs haar ogen. Ze kijkt me met betraande ogen aan. Ze probeert te praten, maar er komt geen geluid uit haar mond. Ik kom dichterbij en hoor haar fluisteren. " laat me...." Ze kreunt en sluit haar ogen. "Zeg mijn zoon..... Dat ik van hem houdt...." " wie is je zoon?" Zeg ik zacht maar doordringend. Ze schud haar hoofd nog altijd haar ogen dicht. " vlucht...... Snel voor hij terugkomt." Met "hij" bedoelt ze natuurlijk de man die net wegliep, ik sta op en blijf daar staan twijfelen, als ik nu weg ga, bloed ze dood.... "VLUCHT!" Schreeuwt ze verassend hard. Ik stop met twijfelen en ren weg, ik ren door de kolk, langs de kloof en door de deuren van de trainingszaal. Er is niemand. Ik sta uit te hijgen tegen de muur terwijl de afgelopen minuten zich weer afspelen in mijn hoofd. De man, de vrouw, het gegil... Ik voel dat ik misselijk word. En het ergste is dat ik haar laatste wens niet eens kan vervullen, wie is haar zoon? Ik vraag me nu al af of ik deze "last" kan dragen. Zal ik voor altijd spijt hebben dat ik niks deed, ondanks dat ze dat zelf wou? Of zal ik het gewoon vergeten, omdraaien en niet meer terugkijken? Veel tijd heb ik niet om hier overna te denken, want Four en Eric lopen al naar binnen. Eric kijkt me ongelofelijk arrogant aan, maar Four blijft staan. Blijkbaar ziet hij de bezorgde blik in mijn ogen, hij pakt mijn arm zodat ik hem recht aankijk. " gaat het?" Vraagt hij. Ik doe mijn mond open, maar kan niks zeggen. Ik zucht en knik. "Doe rustig aan." Zegt hij nog en dan loopt hij naar de opslagruimte waar Eric ook in is verdwenen. De eerst volgende die de zaal binnenkomen zijn Peter en Molly. Ik kijk weg als ik ze zie, ik heb geen zin in nog meer gedoe. Ik besluit dat ik geen keus heb: ik moet dit vergeten.

"Okey, aspiranten. Vandaag messen gooien. Four gaat jullie laten zien hoe dit moet. " Eric schreewt zoals gewoonlijk door de trainingszaal. Tegenover me staat een rij doelwitten. Het zijn stukken muur met blauwe glas uitgesneden mens silhouetten. Ik kijk hoe Four klaar gaat staan. Hij recht zijn rug en focust op zijn doelwit. Zijn hand gaat omhoog en hij duwt hem met kracht naar beneden tetwijl hij het mes loslaat. Het blijft precies in de middencirkel van het hoofd steken.