divergent fanstory

Four

Ik beland met een harde klap in een groot net, de klap dreunt zo hard door dat alle lucht uit mijn longen word geperst. Ik krul mijn vingers om de dikke stalen kabels van het net en kijk naar rechts. Twee handen pakken de rand van het net beet en trekken het naar beneden. Ik rol naar de rand en zwaai mijn benen erover heen. Een jongen van hooguit 18 kijkt me aan. " Een hark? Wat, ben je geduwd ofzo." Zegt hij. "Nee." Zeg ik verontwaardigd. Hij pakt me bij mijn middel en tilt me uit het net. "Wat is je naam?" Vraagt hij. Ik voel een prop in mijn keel, ik wil mijn naam zeggen, maar heb het idee dat die niet meer bij mij past. "Is dat soms een moeilijke vraag?" Zegt hij en hij kijkt me doordringend aan. "Ehhh... " stamel ik. "Mijn naam is Tris." Zeg ik uiteindelijk. "Okey." Zegt hij. "Eerste springer Tris!" Wordt dan door de hal geschreeuwt. En tegen mij:" welkom in Dauntless." Ik lach en loop het platform af naar een joelende groep Dauntless. Ik hoor geschreeuw: de tweede is gesprongen. Het duurt een tijdje voordat iedereen beneden is. Het eerste wat wordt medegedeeld is dat de Dauntless born apart worden gehouden van de overstappers. De groep Dauntless born verlaat ons en de jongen die me uit het net heeft geholpen gaat voor ons staan. "Ik ben Four." Zegt hij. "En ik ben jullie trainer de komende tijd. "Four?" Hoor ik christina brutaal zeggen. " als in het nummer vier?" " precies als het nummer." Zegt Four. Waarop christina uitdagend antwoord: " wat is er gebeurd, waren een, twee en drie bezet?" De groep barst in lachen uit en Four laat een klein geïriteerd glimlachje zien waarna hij naar christina toe loopt en dicht bij haar gezicht dreigend zegt: " wat is je naam?" "Christina." Antwoord ze. "Nou christina, de eerste les die je van mij zult leren is dat je je mond moet houden. Begrepen?" Zegt hij quasi boos. "Ja." Zegt christina zacht.

Four vraagt ons om hem te volgen en neemt ons mee door donkere gangen, naar links, naar rechts, trap op, trap af, enzovoort. Tot we op een rand blijven staan boven een grote rumoerige ruimte waar het zwart ziet van de mensen, letterlijk zwart, er lopen mensen met zwarte kleren, zwarte tatoeages, zwart haar, zwarte piercings, enzovoort. Four begint te praten:" dit is de kolk, als je hier wat langer bent zul je begrijpen waarom we het zo noemen. Daarnaast zie je de kloof en let op: er zit niet voor niets een hek omheen. Als je erin valt zul je opslag dood zijn." " goh wat een geruststellend idee." Zegt christina sarcastisch. Ik kijk om me heen en zie de smalle riggels die omhoog lopen langs de wand van de kolk, ze leiden naar verschillende deuren en kamers. Ik zie twee kleine kinderen die er met een noodgang overheen rennen en voel de aandrang om naar ze te schreeuwen dat ze voorzichtig moeten zijn, maar ik weet dat ze toch niet zullen luisteren. Ze zijn nu eenmaal Dauntless. Four zegt dat we hem weer moeten volgen. We lopen weer een paar trappen af en nog een handjevol gangen door, ik ben nu al bang dat ik straks zal verdwalen. Maar als four de weg uit zijn hoofd weet, dan zal dat bij mij ook wel metter tijd komen. We gaan een deur door en komen in een grote zaal met allemaal bedden. four gaat voorop naar het einde van de slaapzaal waar verschillende hokjes zijn met "toilet" of "douche" erop. Four begint weer te praten:" jullie zullen hier de komende tijd slapen." "Meisjes of jongens?" Vraagt de jongen naast mij. "Allebei." Antwoord four. Er wordt wat gemompeld, sommige positief als: ohh beter! Of nice! Anderen negatief als: nee dat meen je niet! Four kaatst een gemene opmerking naar christina: " je voelt je vast thuis candor, alles open en bloot." Dat was gemeen alleen omdat ze van candor is, en candor is de factie van de waarheid. Four loopt langs ons en zegt:" kleed je om." Pas op dat moment besef ik weer dat ik nog altijd de grijze kleren van abnegation draag.

Iedereen kiest een bed uit en pakt het stapeltje kleren dat op ieder bed ligt, later krijgen we kleren in onze maat, tot dan moeten we het met deze doen. Het is niet zo'n groot probleem voor mij ik ben vrij lang dus de kleren zullen nog eerder te klein dan te groot zijn. Ik heb een jurk aan dus het is niet moeilijk om er ongezien een broek onder aan te trekken, ik voel me erg ongemakkelijk terwijl de meesten er geen probleem mee lijken te hebben. Ik trek mijn jurk nog een stukje op en mijn benen liggen even bloot, ik trek gauw mijn broek eroverheen (die inderdaad een beetje te krap is.) Maar kan geen opmerking over mijn benen vermijden: "mooie benen hark!" "Houd je bek peter!" Zegt christina. Ik ben blij dat ze voor me opkomt en kijk even achterom naar degene die ze peter noemt. Het is de jongen van de gemene opmerking in de trein, aan zijn oude kleren zie ik dat hij ook uit candor komt. Gauw trek ik mijn jurk uit en doe een zwart hempje aan. Eigenlijk ziet het er niet verkeerd uit, ja alles is een beetje te strak maar het ziet er beter uit dan de grijze slobberkleren van abnegation. Ik haal de strakke knot uit mijn haar en doe er een staart in. Four staat weer voor de deur om ons mee te nemen naar de eetzaal.

In de eetzaal worden we eerst in het algemeen welkom geheten door Max, de officiele leider van Dauntless. Christina en ik zoeken samen een tafel. Uiteindelijk eindigen we aan tafel naast Four en tegenover de jongen uit de trein die all heet en nog een andere jongen. Ik kijk naar de plak vlees die op mijn bord ligt en christina plaagt me: " wat heb je nog nooit een hamburger gezien ofzo." Dus ik zeg haar dat ik er wel vaker een heb gezien maar dat ik er gewoon nog nooit een heb gegeten. De jongen tegen over me zegt:" nee, abnegation eet alleen maar eenvoudig plantaardig voedels, planten uit blik met eenvoudige saus en de minimale hoeveelheid voedingsstoffen die je nodig hebt om de dag door te komen." " zo, welk tekstboek heb jij opgegeten." Zegt christina plagerig. De jongen lacht en zegt: " ik ben will, erudite." "Natuurlijk ben je dat." Krijgt hij terug van christina. Hij stopt wat eten in zijn mond en zegt dan: " het is ten minste niet candor, jullie zeggen het eerste wat er in je hoofd opkomt." " als: je bent een idioot." Grinnikt all waarop christina zegt:" we zeggen in ieder geval de waarheid." "Erudite kan ook de waarheid spreken omdat wij de feiten hebben." Kaatst will terug. Dan zet four naast mij hard zijn glas neer. "Ik wil niks horen over jullie oude facties, je bent nu Dauntless." Ik kijk hem even aan en zeg dan:" was jij ook een overstapper, of een Dauntless born?" Hij kijkt me aan en vraagt:" meen je dat serieus?" En ik zeg met een verbaasde blik ja tegen hem. "En wat laat jou denken dat je tegen mij mag praten?" Ik ben even stil en zeg dan:" gewoon doordat je zo open bent." Christina schiet in de lach door mijn sarcastische opmerking en four mompelt, pas op, naar me. We eten verder tot four wordt geroepen door eric en max zijn stem schalt door de zaal hij houdt nog een praatje over de eerste trainingen en daarna beginnen er mensen met hun kopjes op tafel te slaan. Verschillende mensen staan op en ik zie hoe will de lucht al in gaat en voor ik het weet wordt ik ook bij mijn middel opgepakt, we worden op handen gedragen door de hele zaal onder luid gejoel. Het voelt fantastisch om zo over de menigte gedragen te worden, alle handen die onder mijn rug benen en armen steunden. We werden met zijn allen richting de uitgang gedragen, buiten de deur werden we weer op onze voeten gezet. We liepen vervolgens met zijn allen richting de slaapzalen. Ik kon mezelf er niet van weerhouden om met een big smile op mijn gezicht rond te lopen. In de slaapzaal kletsten christina,will,all en ik nog een hele tijd voordat we uiteindelijk in slaap vielen.