divergent fanstory

Het gevecht

Hoe dieper we in Dauntless komen, hoe donkerder het wordt. Christina, Will en Al lopen nog steeds achter me. We komen uit bij een T-splitsing in de gangen waar we blijven staan. "En nu?" vraagt Christina. "weet ik veel,"zeg ik "ik wil gewoon zo ver mogelijk weg zijn van Peter." Opeens horen we stemmen in de gang. "wie zijn dat?" vraagt Al. "ik weet niet zeker hoor, maar dat klinkt wel als Erudieten gebrabbel." zegt Will. We blijven even staan wachten en Will krijgt gelijk. In de gang loopt een groep Erudieten, met Jeanine Matthews voorop. Ze stopt als ze voor ons staat. "prior!" Ze kijkt me bedenkend aan "Beatrice." "oh, het is gewoon Tris... nu" zeg ik. "Tris, dat vind ik wel leuk. Je hebt een indrukwekkende keuze gemaakt, gezien je afkomst en je testresultaten." "U heeft mijn testresultaten gezien?" Ze kijkt me aan met een blik die zegt: ja duhh, wat denk je zelf? Van binnen moet ik hard lachen om die blik, maar ik heb verder zo'n hekel aan haar, dat ik haar mijn vrolijkheid niet gun. Ze laat haar blik afglijden naar mijn tatoeage, haar hand raakt hem even aan. Ik schrik op van de kou die ze met zich meedraagt, mijn blik glijdt naar haar hand. Haar vingertoppen volgen de contouren van de vogels. Ze laat haar hand weer zakken en ik kijk haar recht aan. Ik doe echt mijn best om mijn gezicht in de plooi te houden, maar ik haat echt ALLES aan haar. Die zelfingenomen houding, die afkeurende blik, de ijskoude ogen, samengeknepen lippen. Ik krijg echt zin om al die rechte tanden uit haar mond te slaan, om de zelfingenomen gedachten uit haar te trekken. "Ik ga maar eens, nog veel werk te doen." Ze knikt naar mijn vrienden en loopt dan weg, zelfs haar loopje haat ik! Ze loopt met haar rug compleet recht en haar neus in de lucht. Ze voelt zich beter dan iedereen. Ik ga zo op in mijn gedachten dat ik niet door heb dat Christina haar hand op mijn schouder legt en tegen me praat. "Huh?" Zeg ik. Ik kijk om in haar grote bruine ogen. "Ik zei," Ze loopt om me heen zodat ze voor me staat en pakt alle twee mijn handen vast, "We kunnen maar beter een plek vinden om te gaan slapen, we hebben morgen vroeg in de ochtend alweer training en het ziet er niet naar uit dat jij in één en dezelfde kamer gaat slapen als Peter." Ze glimlacht en ik grinnik, "Daar zou je wel eens volkomen gelijk in kunnen hebben." Ik loop met haar mee, Will en Al zijn wel terug gegaan naar de slaapzaal. "Dus wat is het plan?" Vraag ik aan haar, ze zei net dat ze een plek wou vinden om te gaan slapen, maar het ziet er niet echt naar uit dat er ergens een 'bed and breakfast' zit in Dauntless. "Weet je dat kleine kamertje naast de trainingszaal?" ik aarzel, ik weet al waar dit naartoe gaat maar ik ben er niet zeker van dat ik het leuk vind, "Ja..." Zeg ik twijfelachtig. "Normaal zit het op slot, maar... " Ze graait in één van haar zakken. Ze loopt voor me, achteruit zodat ze het kan laten zien. Ze slingert een kettinkje heen en weer in haar hand. Doordat hij beweegt kan ik niet zien wat er aan hangt, maar dat is ook niet nodig. Ook zonder te kijken weet ik dat ze de sleutel in haar handen houdt. Christina lacht vrolijk naar me en draait zich dan met een huppelsprongetje om. Ze begint hard lachend te rennen, ik zucht maar ren dan achter haar aan. "Christina! Wacht dan ook op mij!" Ze lacht en schreeuwt "Kom me halen dan!" Ik rol met mijn ogen, dit is zo typisch Chris. Altijd vrolijk, het is heel mooi om te zien dat ze zo gelukkig kan zijn, voor niets. Ergens stoort het me ook een beetje, waarschijnlijk gewoon omdat ik jaloers ben. Ik bedoel: ik ben nooit spontaan zo vrolijk, er zijn gewoon te veel dingen die me ongelukkig maken, te veel dingen om me zorgen over te maken. Even vraag ik me ook af of Christina ook wel echt gelukkig is, of dat het... tja... soms... moeten mensen gewoon even gelukkig zijn, ook al is het niet echt.

Christina prutst snel het slot van de opslag kamer open. Ik verwacht een ongelofelijk kleine kamer, maar hij is verbazend groot. Er staan nieuwe boksballen er is een rek met wapens, messen, munitie, geweren, dat soort dingen. Tegen de linker muur staan drie grote rekken, ze zijn gevuld met allerlei soorten EHBO spullen. En als ik in de hoek kijk zie ik ook een stapeltje kleren, waarschijnlijk vergeten en achtergelaten vestjes en jasjes. Christina loopt naar de achterwand en gaat er met haar vingertoppen overheen, het ziet er maar raar uit. Ik wil net vragen wat ze aan het doen is als ze de muur een stukje verschuift, er is een achterstukje. Ze trekt er twee dunne matrasjes en kussens en dekens uit. Dit is duidelijk niet de eerste keer dat ze hier slaapt. Ze gooit de matrassen op de grond en legt de dekens erop. Ik sta daar maar, verbaasd over wat zij allemaal wel weet en ik niet. Ze kijkt even op van haar werk, "Was je nog van plan om de deur dicht te doen? Of wacht je gewoon tot iemand hier komt en zegt dat we weg moeten?" Ik schrik ervan dat ze zo serieus boos klinkt, ik staar in haar gezicht en dan breekt ze. Ze lacht, echt schateren "Je had je eigen gezicht moeten zien joh! Hi-la-risch!" Ik laat mijn adem ontsnappen, natuurlijk was ze niet serieus. Ik doe de deur dicht en als ik me weer omdraai naar Chris, gooit ze een kussen in mijn gezicht. Ik val zowat achterover en alweer lacht ze me uit. Ik glimlach ook en smijt het kussen naar haar. Ik heb nog nooit een vriendin als zij gehad, nog nooit een kussengevecht gedaan met iemand uit Abnegation. Wat wil je ook? In Abnegation mochten we nooit iets. Ik voel een steek in mijn maag, ik heb nog nooit iets slechts durven denken over mijn oude factie. Het voelt... niet goed... Ik sta nog steeds verstijft voor de deur, ik staar naar de grond terwijl ik hier over nadenk. "He! Wat heb jij nou? Bang voor kussens ofzo?" Ze lacht en ik kijk haar aan, ik glimlach. "Haha! Nee... ik was gewoon even... afgeleid." Ik vertrouw haar wel, maar het voelt gewoon niet goed om zoiets aan haar te vertellen. Dit blijft gewoon mijn geheimpje totdat ik er klaar voor ben. Ik ga zitten op het andere bed en Christina kijkt me vragend aan, "Weet je zeker dat het niks is? Je ziet er nogal... tja... jeweetwel." Ik kijk haar weer aan, het kost een beetje moeite maar ik glimlach naar haar, "Ja, alles is oké. Ik ben gewoon een beetje moe denk ik." "Oké" Zegt ze, niet echt overtuigt. Ze pakt een klein wekkertje van achter de muur en zegt dat we er morgen extra vroeg uit moeten. Zodat ze ons niet de berging uit zien lopen zegmaar. "Hoe laat begint training ook alweer?" Ze kijkt nadenkend naar het plafond, ze fluistert getallen als ze terug probeert te rekenen naar het moment dat we moeten opstaan. "Ehhmm... half 8 dacht ik." Ze draait haar gezicht naar mij, maar kijkt langs me heen, "Oké ehhm, dan moeten we dus om half 7 opstaan." Ik kijk haar ongelovig aan, "Zo vroeg?!" Ze legt uit dat Four en Eric altijd om 7 uur in de trainingszaal zijn en dat we dan dus alles moeten hebben opgeruimd en weg moeten zijn. Ze zet de wekker en zet hem in de hoek, ik kijk naar de tijd, het is inmiddels alweer tien uur. Ik voel ook dat mijn oogleden zwaarder worden, deze hele dag was zwaar. Toch val ik met een gerust hart in slaap nu ik weet dat Peter me hier niet kan lastig vallen. Ik denk niet langer na over deze dag, ik luister naar Christina's rustige ademhaling naast me. Na een paar minuten val ook ik in slaap.