divergent fanstory

Pak de vlag (1)

Hey, dut hoofdstuk had ik nog staan, dus toch nog even verder. Hierdoor ben ik wel weer gaan twijfelen of ik niet door moet gaan met dit boek hahaha. Ik zie het even aan, maar misschien komen er dus nog een paar vervolghoofdstukjes.

De trein rijdt zoals gewoonlijk met een noodgang door de stad. Ik sta tegen de wand aan en ik praat wat met mij vrienden. Nouja ik meng me zo min mogelijk in het gesprek, alleen af en toe een glimlachje of een "ja, inderdaad!" ondertussen kijk ik tussen Chris en Al door naar degene die half buiten de trein hangt. Één van zijn voeten stevig op de grond in de trein en één hand aan het handvat aan de zijkant van de deur. Hij hangt bijna compleet uit de trein, maar is blijkbaar niet bang om te vallen. Natuurlijk is het Four die daar uit de trein hangt. De jongen die nergens bang voor is. Die als één van de jongsten eerste werd in zijn klasse en die een baan als leider afsloeg.
Ik staar wat naar hem, geen idee waarom, maar ik kan mijn ogen niet van hem af krijgen totdat Eric om onze aandacht roept. Ik staar nog twee extra seconden naar Four en draai me dan om naar de groep. Eric staat met zijn rug naar me toe en daar ben ik blij om, ik hoef zijn gezicht de komende tijd even niet te zien. Ook al weet ik natuurlijk dat dat onmogelijk is.  Eric begint de opdracht uit te leggen: "zie het als een spelletje 'pak de vlag'. We hebben twee teams en je moet er met je team voor zorgen dat jullie vlag niet wordt gepikt"  hij benadrukte het woord team en keek in de richting van Peter. Tja iedereen wist dat hij een vreselijke teamspeler was. "Dit zijn jullie wapens." Eric ging vrolijk door met zijn uitleg, mijn gedachtes onderbrekend. Hij hield een pistool omhoog met een lange rode loop. Het leek niet bepaald op het soort geweer waar we tot nu toe mee geoefend hadden. Dit was veel kleiner, leek lichter en was waarschijnlijk een stuk minder dodelijk. Al gauw kreeg ik gelijk toen Eric uitlegde dat er "neuro stim darts" in zaten, zoals hij die noemde. Wedden dat hij dat zelf niet had geweten als niemand hem dat had uitgelegd. Stiekem gluurde ik weer naar Four die een scheef lachje op zijn gezicht had gekregen bij het horen van Erics uitspraak. Ik glimlachte, Four was de gene die die informatie aan Eric had verschaft. Op het moment dat Fours ogen langs mij gleden en we oogcontact maakten voor een seconde, keek ik snel weg. Ik voelde hoe mijn wangen rood werden en durfde niet meer zijn kant op te kijken. Inmiddels had ik de uitleg gemist over de werking van deze 'darts', maar ik kwam net op tijd uit mijn gedachten om het praktijk voorbeeld te zien. Molly had een opmerking gemaakt over de geweren. Ik kon niet precies verstaan wat ze zei, maar dacht iets te horen met 'zwak' en 'kleuter geweer'. Sneu zoals altijd. Hoe dan ook, Eric liet dit niet over zijn kant gaan, laadde het geweer en schoot een pijltje in Molly's been. Ze viel direct tegen de kant van de wagon aan en bleef kreunend op de grond zitten. Naar adem happend vanwege de pijn die ze voelde. Ze was zeker nog nooit eerder neergeschoten, want ze maakte er wel een héél groot drama van. Natuurlijk geloofde Peter dit alles en kwam naast haar zitten om haar te sussen, 'wat een scheinheilige, zwakke...' Christina wilde een heleboel verwensingen naar hun hoofden slingeren, maar kreeg daar de kans niet toe vanwege een elleboogstoot (van mijn kant) tegen haar ribben. Toch kon ik mijn lach bijna niet inhouden en toen Christina dat zag kon ze het zelf ook nog amper houden. Eric kondigde aan dat hij leider was van team één, dat maakte Four de leider van team twee. En omdat Four nou eenmaal iets aardiger was ingesteld dan Eric liet hij hem als eerste kiezen. "Edward" zei Eric direct. Ja natuurlijk, Edward stond tot nu toe op nummer één in de ranglijst. Four keek even rond en richte zijn aandacht op zijn voeten toen hij zijn eerste team lid aankondigde "ik neem de hark."  Hij keek op naar Eric die met een smalende glimlach mijn richting op keek. Ik voelde hoe ik alweer rood werd. 'Hark' wat een stom woord. Ik was één van hen nu, hadden ze dat nu nog miet door. Eric kon deze kans op een belediging natuurlijk niet voorbij laten gaan en ging in de aanval. "Oh, dus jij kiest de allerslechtste zodat je iemand hebt om de schuld op af te schuiven als je verliest?" Hij zei het zo zelfverzekerd dat ik het al bijna ging geloven, maar Four keek hem alleen maar aan alsof hij de domste persoon op deze wereld was.  (Het zou me niets verbazen) "zo iets ja." Zei Four. Ik was blij dat hij toch nog iets van verzet toonde richting Eric. Zijn woorden waren dan wel niet ontkennend, maar zijn stem toonde duidelijk aan dat hij het niet eens was met Eric. Eric zelf had blijkbaar niets door en lachte om zijn eigen grap. Al gauw werd hij weer serieus en ging verder met het uitkiezen van zijn team. Uiteindelijk zat ik in het team met mijn vrienden. Four had Peter en Molly naar het team van Eric laten gaan, ook al waren dat twee van de sterkste spelers om in te zetten. Hij wist dat als het om teamwork zou gaan, hij met deze combinatie geen hoge ogen gooide.