''Ben, senin parmağında o nişan yüzüğünü her gördüğümde canım yanıyor benim. Nefes alamıyorum.'' sinirle akan gözyaşlarını elleriyle sildi. ''Sen uzaktan sevmek nedir bilmezsin ki, sen canın yana yana sevmek nedir bilmezsin.''
Barkın ona doğru bir...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Yorumlarınızı bekliyorum. 😘
İYİ OKUMALAR;
Dilay, hışımla Barkın'ın odasından çıktığında sakinleşmek için derin derin nefesler alıp veriyordu. İlk defa bu kadar yakın olmuşlardı, Dilay ilk defa sevdiği adama bu kadar yakındı. Onun kahverengi gözlerinde ilk defa kendini görmüştü. Bu öyle bir yakınlıktı ki Dilay kalbinin sesini Barkın'ın duyduğuna emindi. Onun bir şey söylemesini beklemeden eşyalarını alıp odadan çıkmıştı. Bir eli kalbinde duvara yaslanmış bir şekilde bekliyordu. Sanki hala Barkın'ın yüzü yüzüne yakındı, nefesi nefesine karışmıştı.
Dilay neden Barkın'ın kendisine bu kadar yakınlaştığını bilmiyordu ama yanlış olduğunu da çok iyi biliyordu. İkisinin, Barkın'ın parmağına o yüzüğün takıldığı andan itibaren olmaları imkansızdı. Dilay'ın elinden hiçbir şey gelmemişti, gelememişti. Geç kalmıştı bu öyle bir geç kalınmışlıktı ki sevdiği adamın başka biriyle evlenmesini görecekti. Aşkını, sevgisini kalbine gömmüştü ama artık dayanamıyor, canı acıyordu.
Başını yukarı kaldırıp dolan gözlerinin akmasına engel oldu. Kendini biraz daha iyi hissettiğinde ceketini üzerine geçirip merdivenlerden inmeye başladı. Kapının önüne geldiğinde ''Nilay teyze ben çıkıyorum.'' diyerek içeriye doğru seslendi. Nilay anında mutfaktan çıkıp ''Ellerine sağlık güzel kızım.'' dediğinde Dilay gülümsemeye çalışıp ''Rica ederim ne demek.'' diye mırıldandı. Artık bu evden çıkmak istiyordu.
''İlaçlar iyi gelir değil mi?''
''Gelir Nilay teyze merak etme, akşama da yavaştan ayaklanır bile.'' yaşlı kadın başında ki tülbenti düzeltip ''Oh oh şükür Allahıma'' dedi.
Dilay ayakkabılığın önünde duran botlarını eline aldı ve ''Çıkıyorum ben Nilay teyze işe gideceğim daha.'' diyerek kapıyı açtı.
''Tamam kuzum Allah'a emanet ol. Kendine de dikkat et.''
''Ederim.'' diyerek botlarını giydi ve çıktı. Bahçe kapısını kapatıp bakışlarını Barkın'ın odasının penceresine çevirdiğinde onu kolunu pencerenin pervazına koymuş, alnını da koluna yaslamış bir halde gördüğünde kaşlarını çattı. Barkın bakışlarını Dilay'a dikmiş pür dikkat bakıyordu.
''Dilay!'' adının seslenmesi ile bakışlarını ondan çekerken karşısında gördüğü Eliz ile gözlerini devirdi. Eliz'i görmek zorunda mıydı şimdi?
''Efendim Eliz.''
''Sen hayırdır?'' Dilay kaşlarını kaldırıp, başını sağa doğru çevirdi. Hayatında tanıdığı tek boş bir insan vardı o da şuan karşısında duruyordu.
''Hayır Eliz, hayır.''
''Ne yapıyordun Barkınlar da?'' Dilay, Eliz'e 'sen şaka mısın ya' dercesine bakarken gülmemek için dudaklarını birbirine bastırdı. ''Sen bana hesap mı soruyorsun?''
