KREIAH T. M. DARSON: WIFE OF THE NOTORIOUS MAFIA (EXCLUSIVELY ON DREAME)

NMBEW 4

(After 3 days)

KREIAH'S POV:

Tatlong araw na ang lumipas. Natatandaan ko lang ng mga oras na iyon ay nagkita muli kami ni Jack. Malamig ang pakikitungo niya at para bang hindi niya ako kilala. Pero nang sabihin ko ang dahilan ko kung bakit kailangan ko ng tulong niya at ang paghihiwalay namin ni Rizhui, nakita ko muli ang emosyon niya. Ang bumabalot na matinding emosyon sa mukha niya. Kaso hindi katulad ng inaasahan ko, mas lalo siyang naging bayolente.

Kasalanan ko rin naman dahil hindi ako naging maingat. Sa sobrang pagmamahal ko ng mga araw na iyon nakalimutan ko ang kapatid ko. Hindi ko rin naman siya masisisi, buong buhay niya akong inalagaan at pinorektahan. Mas pinili niyang manatili sa tabi ko kaysa ang umalis para pumunta ng Japan. He gave up on everything just to be with me, but me?

Samantalang ako wala akong naibigay sa kaniya kahit kabutihan man lang. Wala akong ibang ginawa kundi saktan na lang siya nang paulit-ulit.

Kaya noong nagising ako kinabukasan mula sa pagkaka-admit sa hospital. Sinabihan niya ako na huwag na akong makikipagkita kay Rizhui. Pero sinabi ko sa kaniya na may anak siya sa akin, kaya malabo na hindi kami magkita. That's why he tell me to be distance and not minded Rizhui's precence.

Pero kaya ko ba?

Kaya ko bang hindi mapansin ang lalaking iyon kung patuloy siyang nangingialam ng buhay ko kahit wala na kami.

Katulad na lang ngayon...

"Ako na r'yan." Nagulat ako ng makita ko si Rizhui sa harapan ko. Nasa sala si Tria kasama ang anak ko. Malapit naman sa isa't isa ang dalawa, sinabihan ko si Zicko na maging magalang at palakaibigan sa ibang tao. Kahit na kabit pa ito ng ama niya, na ngayon ay isa na pa lang fiancé ni Rizhui.

Hindi man lang ako na-inform na matagal na pala silang magkarelasyon. Sana nakapag-prepair ako ng maraming timba at planggana.

"Nah. I can do it. Just go to Zicko and your fiancé place. Don't worry." Ngumiti pa ako para i-assure na ayos lang talaga ako.

Nagluluto ako ngayon ng favorite nilang ulam na sweet and spicy fish fillet. At menudo na tama lang sa aming apat.

Hinihiwa ko ngayon ang patatas na isa sa kailangan din ng menudo. Kaya andito siya para tumulong, katulad lang ng dati.

'Hayss! Can you stop remembering of your past with him Eyah! Hindi ka na ang mahal niya!' Sigaw ng aking dibdib.

"Are you sure?" Paninigurado niya pa.

Tumingin naman ako sa direksyon niya at nag-thumbs up pa. Nilabas ko rin ang ngipin ko para patunayan sa kaniya na ayos lang talaga ako.

Kahit na gusto ko siyang sigawan na 'UMALIS KA NA! BAKIT BA PINAPAHIRAPAN MO PA AKO?!' pero hindi pwede. I'm not that attention seeker. Bahala na siya sa buhay niya.

"Yes!"

"Ok. If you need anything, we're here to help you."

"Sure. Sure!" Patango-tango lang ako sa sinambit niya bago ko marinig ang mga yapak niya palayo.

Tinuon ko lang ang sarili ko sa may niluluto ko. Hindi ko pinapansin ang mga bagay na nasa harapan ko. Kapag lumingon ako o sumulyap man lang sa kaniya. Baka magsibagsakan itong lintik na luha ko.

*baam*

Tunog ng pintuan matapos nitong sumarado. Ilang saglit pa akong napatigil sa aking narinig. Mahinang binagsak ang kutsilyo sa tabi ng patatas. Hanggang sa unti-unting nagsilaglagan ang kanina pang gustong kumawala na luha sa 'king mata. Dahan-dahan akong napaupo sa sahig. Dinaramdam ang bawat mahihinang pag-iyak ko.