Bugüne kadar herkesin "Keşke hayatıma sıfırdan başlayabilsem." dediği zamanlar olmuştur.Belki bende demişimdir,kim bilir. Ama kesinlikle gerçek olabileceği farkındalığı ile değil.Belki kaçmak istediğim zamanlarda. Yüzlerce yaşanan güzel anı, beni ben yapan insanları,inanılmaz hisler tadıp deneyimler yaşadığım zamanları kaybetmek,sıfırlanmak.Herşeyini kaybetmek anıların yok olunca gerçekleşiyormuş meğer. Bir gece de hayatımın sıfırlanması,en içime işleyen insanın gözlerimi açınca bana yabancı gelmesi,hislerimi bile unutmam mümkün mü? Kendimi başkalarının ağzından dinleyerek benliğimi bulabilir miyim? İnsanları özel yapıp sevmemi sağlayan anılarım mıydı?Eğer öyleyse ona eskiden anlatılamaz duygularla bakan gözlerim şimdi sokaktaki herhangi bir yabancıya bakıyormuş gibi mi bakacak?En önemlisi anılarıma ulaşmaya çalışarak her anımda kendimi biraz daha mı bulacağım yoksa kendime yeni bir hayat kurup sıfırdan mı başlayacağım?
1 part