Chasing Dreams (Domery Series #1) (On-Going)

Prologue

"E X OOO!!!" sigaw ko habang nanonood ng paborito kong kpop group na EXO.

  Kala nyo sa concert noh? It's a prank, malas natin dyan wala ngang pambili ng ticket! Pano pa makaka nood ng concert diba?! Samahan mo pa ng passport papunta Korea, oh diba nganga.

  "Omaygaaad! Baekhyunnn why so pogi? huhu". Hays para talaga akong luka. Bakit ba patay na patay ako sa mga koreano na ito?!

 
  By the way si Byun Baekhyun is my ultimate bias sa EXO. Oh yung iba dyan sorry taken na si Bacon, sakin na yun.  Pili nalang kayo ng iba may walo pa namang natitira.

   Habang nanonood ako,  bigla namang pumasok sa kwarto ko, si Mom.

"Yes mommy may kailangan ka po ba?" Tanong ko sa kanya.

Mukha naman syang nahurt sa tanong ko. "Ay grabe ha! Pumunta lang dito may kailangan agad? Hindi ba pwedeng titignan ko lang yung ginagawa mo?"

Natawa naman ako dahil. "Haha... Mom I'm just joking ok?"

"Ewan ko sayo.... by the way what are you doing?"

"I'm watching kpop dance Mom" nakangiting sabi ko sa kanya.

  Sinusubukan ko kasing magkabisado ng dance steps ng mga kpop groups na alam ko and other dances.

  Habang nanonood ako ng sayaw, nakita ko naman si Mommy na may hawak na papel.

"Mom, anong ginagawa mo dyan and what are you reading?" Tanong ko sabay tigil sa panonood. Halos isang oras na din kasi akong nanonood dito.

"Do you really audition Camerin? Do you really want to be an kpop idol?" Natigilan naman ako sa tanong nya.

  They don't want me to audition and become a idol. Hindi nila ako sinusuportahan sa bagay na iyon.

Matagal man ay sumagot pa din ako. "Yes Mom ... i need to do that. You know the reason why I want to do that right?"

   I tried to audition online and until now I don't know if I passed it.

"Yes sweetheart , we know the reason and your reason is not reasonable for us to support what you want" malumanay na sabi sa akin ni Mommy.

  Tumulo naman yung luha ko dahil don. Why they can't accept my reason?! My reason is reasonable! Why they can't see it?

"Mom you know that this is reasonable! Alam nyo yung dahilan ko Mom... alam nyo kung bakit." Humihikbing sabi ko sa kanya.

Bigla naman nya akong niyakap. "Hush sweetie. Yes I know your reason at hindi ako natutuwa don anak. Tatlong taon na ang lumipas anak ... tatlong taon na. Patawarin mo naman ang sarili mo dahil alam mong maging sya ay hindi matutuwa sa gagawin mo anak. "

Kumalas naman ako sa yakap ni Mommy. "No Mom! I can't forgive my self.... I can't. If I'm not careless, that accident won't happen Mom. " umiiling ma sabi ko sa kanya sabay takbo palabas ng bahay.

  Why they can't understand and support me?! They are my family! They should be the one that supporting me and not stopping me right?! 

  Habang tumatakbo hindi ko namalayan na napunta na pala ako sa park.

  There's a lot of people here and I can see to their smiles and eyes that they are happy with their life.

I wish I can be happy like them...

   Nakaupo ako ngayon sa swing , papalubog na ang araw at ayaw pa din tumigil ng mga mata ko sa pagluha. Pwede pala talaga yun ano? Pilit nating pinapatigil yung pagluha natin pero sila mismo ayaw tumigil sa pagbuhos.

  Magiisang oras na ako ditong nakaupo at hinihintay nalang ang paglubog ng araw. I need to refresh my mind and stop thinking. 

  Seeing the sunset makes me calm, dahil alam kong matatapos din itong aking problema at pagkatapos non merong magandang kinabukasan ang sasalubong sa akin.

The Sunrise....

"Aren't your eyes tired of crying? Here's the handkerchief, wipe your tears lady. " biglang sabi nung lalaki.

  Nagulat naman ako sa presensya nya dahil sa halos isang oras ko ng pagiyak dito, sya lang ang taong nagbigay ng panyo na ipang pupunas ko sa luha kong panay ang pagtulo.

"Thank you...." pabulong kong sabi na alam kong hindi nya madidinig. Malayo na sya ngayon at hindi ko manlang nasulyapan ang kanyang itsura.

"I hope I can meet you again, Stranger"