Ο συγγραφέας μου

Ο αδελφός μου

Τα μάτια μου ανοίγουν αργά.

Τα χειλια μου έχουν γεύση απο αίμα .
Το σωμα μου είναι μουδιασμενο και το φως με τσουζει .

Θέλω νερό όσο τίποτα στο κοσμο τώρα.

Κοιτάω γύρω μου και αντικρυζω παντού λουλούδια ...όλο το δωμάτιο με λουλούδια

Ενας συνεχείς θόρυβος με κανει να δυσανασχετησω .

Συνειδητοποιω οτι έρχεται απο το μηχάνημα δίπλα μου

Α ωραία ο θόρυβος που με ενοχλούσε ηταν ο θόρυβος της καρδιάς μου....

Συνειδητοποίω καθώς βλεπω το μηχάνημα δίπλα μου

Τέλεια μπράβο Λευκή

Το κεφάλι μου κατακλύζει ένας πόνος

Ξαφνικα οι αναμνήσεις απο εκείνο το βράδυ χτυπάνε βίαια το στομάχι μου.

Σφίγγω στις χούφτες μου τα σεντόνια καθως νιώθω θυμό ,ενθουσιασμό και  θλίψη να με πλημμυρίζουν απο όλα όσα συνέβησαν

Ξεφυσαω..

Τι μέρα είναι ;

Ουτε καν αυτό δε ξερω

Πριν προλαβω να επεξεργαστω κάτι παραπανω η πόρτα ανοίγει βίαια και με γρηγορα βήματα μπαίνει μέσα ο Μαξ

Πίσω του φωνές του λένε να σταματήσει

Μου πιάνει τα χέρια

Το βλεμμα μου πέφτει στο δικο του και τα συναισθήματα μου είναι ανακατεμένα

Τα μάτια του είναι δακρυσμενα

-Λευκή...λευκή μου..

Η φωνη του τρεμοπαιζει

-Θα σε εχανα ...λευκή μου

Λέει ανήσυχα

Τι λέει αυτός ρε  

Θα με έχανε ;
Τι ξεχναω

-Σας παρακαλώ κύριε περιμένετε εξω!

Μια λαχανιασμενη νοσοκομα φωνάζει απο πίσω του αφού έρχεται κουρασμένη

-Εχετε αναστατώσει όλο το διάδρομο . Δεν είστε μονο εσείς στον όροφο...υπάρχουν ασθενείς που προσπαθουν να ξεκουραστούν

Λέει οργισμένη και κατακόκκινη ..

Την παρατηρώ λίγο .

Κοκκινομαλλα γλυκιά κοπελα ..

Λίγο γεματουλα με καμπύλες φωτιά και εκφραστικά μελι ματια

Ανασαίνει γρηγορα και μόλις συνέρχεται λίγο συνεχίζει