Ο συγγραφέας μου

Προσλαμβάνεσαι

Όταν ξανά άνοιξα τα μάτια μου το φως με τύφλωσε και ο πόνος στο κεφάλι μου με έκανε να τα ξανα κλείσω. Όλο μου το σώμα πονουσε ενώ μου ήταν αδιανόητο να κάνω την οποίαδηποτε κίνηση. Όταν συνηθησα λίγο τις αισθήσεις μου παρακολούθησα το δωμάτιο. Δεν το αναγνώριζα αλλά σίγουρα ήταν ένα δωμάτιο που θα ήθελα να έχω. Το κρεβάτι Διπλό με ταβανι,μαλακό το στρώμα και το μαξιλάρι ενώ το βελούδο που το κάλυπτε το έκανε πιο ζεστό.

Ξύλινο πάτωμα και  στο ταβάνι ένας πολυέλαιος από κεριά που φώτιζε τον χώρο μαζί με μια τεράστια μπαλκονόπορτα που θα μπορούσε αυτή άνετα να λούσει με φως το δωμάτιο αλλά δύο χοντρές κόκκινες κουρτίνες δεν αφηναν να μπει ούτε ιχνος φωτός. Μια τεράστια ξύλινη ντουλάπα στα αριστερά μου μαζί με ένα μικρό κομοδίνο ίδιο με αυτό που ήταν στα δεξιά μου. Απέναντι μια ξύλινη πόρτα και δίπλα ένα γραφείο με διάφορα γυναικεία είδη.

Η πόρτα ξαφνικά άνοιξε εκείνος σοβαρός με ένα δίσκο ήρθε μέσα στο δωμάτιο. Καθώς προχωρούσε στο μέρος μου εγώ άρχισα να νιώθω άβολα,την καρδιά μου να χτυπάει τόσο που με έκανε να φοβάμαι μήπως ακουστει. Μαζευτικα στην θέση μου και προσπάθησα να συνέλθω μαλωνωντας αηχα τον εαυτό μου για τις αντιδράσεις μου. Προσπάθησα επίσης κάπως να κάνω σοβαρό τον τρόπο μου αλλά η παρουσία του με μαλάκωνε.

Ήρθε δίπλα μου και κάθησε σε μια κόκκινη πολυθρόνα δίπλα στο κρεβάτι αφήνωντας το δίσκο στα πόδια μου.
-Ποσο καιρό εχεις να φας?
Ρώτησε αγρια με ματια πάντα κενά πράγμα που έκανε ακατόρθωτο να καταλάβω αν τον ενδιέφερε.
-Δεν έχει σημασία....
-Ερμινα δεν κάνω πλάκα εδώ,η υγεία σου δεν είναι καλά
-Και από ποτέ νοιάζεσαι εσύ για την υγεία μου.
Άρχισα να νιώθω το αίμα μου να βράζει και τα μάτια μου να τσούζουν.
Είπαμε με μαλακώνει αλλά εντάξει τώρα μη το χε- ε θέλω να πω εξευτελισουμε. Ποτέ δεν νοιάστηκε κάνεις για εμένα πόσο μάλλον αυτος που με μείωνε σε κάθε του βλέμμα και με είχε μόλις γνωρίσει . Ο ένας που νοιάστηκε έφυγε...άδικα.
-Απο την στιγμή που θέλω το προσωπικό μου να μην λυποθυμαει στους διαδρόμους!
Γουρλωσα τα μάτια και τον κοίταξα
-Το προσωπικό σου?
Το βλέμμα του δεν αλλαζε καθόλου ποτέ αλλά όταν τα δικά μου μάτια έπεφταν στα δικά του εκείνος είχε αντιδράσεις που αν και ήταν ορατές ήταν σε τόσο μικρό βαθμό που σχεδόν θα ήταν αδύνατο να παρατηρηθουν.
-Προσλαμβανεσαιά
Ότι άσχημο είχε το μυαλό μου για εκείνον έφυγε....ήταν η σωτηρία μου μέσο του μόνου τρόπου που εγώ αποδεχομουν. Ήθελα να ούρλιαξω από χαρά ωστόσο ήμουν απλά αφωνη.
-Φαε και όταν νιώσεις καλύτερα θα σε περιμένω κατω.