Ο συγγραφέας μου

Ράγισμα στη πορσελάνη

Αυτό που ζω δε περιγράφεται με λόγια

Είναι επιστημονική φαντασία

ΜΑΣ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕ ΣΕ ΤΡΙΑ ΜΕΡΗ ΓΙΑΤΙ ΗΘΕΛΕ ΣΟΝΥ ΚΑΙ ΝΤΕ ΠΑΓΩΤΟ ΦΡΑΟΥΛΑ .....

ΚΑΙ ΜΑΛΙΣΤΑ ΟΤΑΝ ΤΟ ΒΡΗΚΕ ΚΑΙ ΤΟ ΠΗΡΕ ΤΟ ΕΡΙΞΕ ΣΤΗ ΚΑΡΕΚΛΑ ΤΟ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΟΥ

....ΤΟΥ ΑΥΤΟΚΙΝΉΤΟΥ ΠΟΥ ΝΟΙΚΙΑΣΑΜΕ

ΚΑΙ ΤΩΡΑ ;!

ΤΩΡΑ ΜΑΣ ΞΑΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕ ΓΙΑ ΝΑ ΠΑΡΕΙ ΚΑΙ ΑΛΛΟ

Η χαρωπή παρθένα έρχεται γλύφοντας το παγωτό του χαρούμενα

Μπαίνει στο αμάξι

Αναρωτιέμαι αν ξέρει στο ελάχιστο τι γίνεται

Ο Ρεϊμόν με κοιτάει απελπισμένα
...

Συγγνώμη αλλά και εγώ το τραβάω όχι μόνο εσύ

-Σε πόση ώρα φτάνουμε ;

Με ρωτάει και η φωνή του είναι λες και κέρδισε το Λόττο

-Οσο πιο γρήγορα σκάσεις τόσο πιο γρήγορα θα φτάσουμε

Του γρυλιζω και βάζω μπροστά το αμάξι

Three hours later

Η είσοδος είναι μεγάλη ,με δύο ανοιχτές πόρτες να μας υποδέχονται

Γύρω γύρω γρασίδι και στη μέση το χαρωπό κατσίκι περιφέρεται ελαφρά στον χώρο

Στριφογυρίζω τα μάτια μου

-Παω να βρω το κεντρικό γραφείο ...

Λέω κουρασμένα στον Ρεϊμόν

-Τα θυμάσαι αυτά που είπαμε;

Γνέφω θετικά

Πάω να φύγω αλλά με τραβάει πίσω απότομα

Τον κοιτάω ενόχλημα

-Ε..! Τη Λουλού τι θα την κάνουμε ;

Κοιτάω λίγο τριγύρω

-Στα είκοσι μέτρα έχει ζαχαροπλαστείο,στείλτον εκεί και φρόντισε να μη μπορεί να αγοράσει παραπάνω από δύο γλυκά γιατί μετά θα τον χτυπήσει η ενέργεια στο κεφάλι και ποιος μας σώζει.
Ε και αν τον χρειαστούμε ...βαλτον στο κόλπο

Ξεφυσαει και κοιτάει τη νεραιδουλα μας

-Καλα...μόλις με χρειαστείς στείλε μου

Λέει ξεφυσωντας

Γνέφω ξανά θετικά και μπαίνω στο κτήριο

Περιβάλλεται από μαθητές και μαθήτριες

Προσεγμένοι για φοιτητές