The Law of Love

Chapter 02

Interrogation Room

Time check alas-kwatro na ng umaga. Tulala at nakatingin lang sa taas ng double deck na hinihigaan ko. Naririnig ko na ang ingay ng mga tao dito sa loob at sa labas. I'm sure nagsisimula na silang magtrabaho bilang volunteer. Ako nandito pa rin sa higaan at walang ginawa kundi magpabaling baling sa higaan. Hindi ko talaga makalimutan ang nangyari kahapon, kaya ayan puyat.

I decided to go up and to fixed myself and ready to work as a volunteer. I took a bath in a small bathroom tamang-tamang lang para sa isang tao, masarap maligo dito dahil malinis. I'm currently now looking at the mirror, the face mirror rather, yung salamin sa mukha na usually nabibili lang sa palengke.

Sinusuklay ko ang itim na buhok ko na lagpas balikat kung saan nakapwesto sa likod ng bra at ang kulot nito na nasa dulo. How ironic kung dati pagtapos kong maligo marami pa akong gagawin sa mukha ko at sa katawan ko para lang hindi magkaroon ng pimples at para kuminis ang balat ko gamit ang mga pampaganda. Now I automatically don't care if I didn't used an essentials in my face and my body.

Marami na talagang nagbago simula nang napunta ako dito, yung mga nakasanayan mo na dati unti unti nang nawawala dahil hindi na kailangan lalo na't kung ganito ang sitwasyon mo. Maging malinis lang at presentable okay na. I'm already finished in my hair and then something flashed in my mind, the way the attorney caress my hair from the top to the end.

My face suddenly blushed. Iniling ko ang ulo ko sa mga alaalang bumabalik sa akin. "Stop thinking about it Maine. Wala lang yun" pero hindi yata nakikinig ang utak ko dahil mas pinaalala lang nito kung ano yung ginawa ko kahapon pagkatapos nun.

Tulala pa rin ako at hindi nagsi-sink in sa utak ko kung ano ang ginawa ng bwisit na atty na 'to. When I realized of what he is doing. Tinulak ko sya at tumayo bigla.

"I didn't know that you are too much care in your client huh? Ganyan ba ang ginagawa mo sa ibang client mo dati? Hugging them and give them a flowerly words of yours?" Sarcastic kong sabi ko sa kanya while crossing my arms and look at him. All I can see in his face is the shocked face then turned into poker face like he usually do in his whole life.

Hindi ko na sya hinintay na sumagot. Nagwalk out na ako bigla dahil gusto ko nang makaalis doon at nang nakarating na ako sa labasan ng visiting area, sinamahan ako ng lady guard na bumalik sa jail namin. At doon lang ako nakahinga ng maluwag. What just happened? At doon ko lang pala naalala na kasama pa pala namin ang isa pang Atty na nalilito at gulat gulat sa nasasikhan nya sa buong ginawa at pinagusapan namin ng atty na yun.

"Oh' ang aga mo namang nagising Maine? Kumain ka na ba? Tara na sa baba, hinihintay na tayo ng mga kakosa natin"

Bumalik agad ang isip ko sa realidad mula sa alaala ko kagabi at napalingon sa nagsalita. "Opo, ate Tonia, hindi po kasi ako makatulog eh, kaya nagpasya na po akong mag-ayos ng sarili. Sasabay na po ako sa inyo magtrabaho 'pag tapos po natin kumain"

"Oh sige. Tara na." sabi nya sa akin. Usually nung wala pa ako dito sa sitwasyon na 'to, tanghali ako nagigising kapag walang pasok pero ngayong nag-iba na ang ihip ng hangin natuto na akong gumising ng umaga at sumali sa mga program dito sa loob ng Bilibid, para naman nang sa ganoon gumaan ang kaso ko dahil naging mabait ako dito at nang makalaya kaagad habang nasa proseso ang kaso ko. Sabay na kaming bumaba ni ate tonia kasabay namin yung lady guard na nagbabantay sa amin.

Pagdating namin doon, kumakain na sila at nag-iingay sa pwesto namin na usually pag wal ng pwesto sa loob kay sa labas kami kumakain, may nagbabantay naman sa amin, syempre kami rin ang magliligpit.
"Oh ayan na pala sila" sigaw ni ate kikay habang tinatanaw kami palapit sa kanila at kumakaway.

Pinagmasdan ko sila, nakikita ko sa kanila na masaya sila kahit nandito sila at lumalaban pa rin sa buhay. Na-realize ko ang mga sinabi sa akin ng attorney, dapat gayahin ko sila na laging positibo at lumalaban pa rin para sa sarili nila at sa pamilya nila. Dapat kong alisin sa utak ko na 'wag mawalan ng pag-asa, pang-apat na araw ko na dito at hindi pa nagtatagal ay bigla na lang akong mawawalan ng pag-asa na para bang pasan pasan ko ang mundo. Paano pa kaya sila? Matagal na silang nakakulong dito pero may ngiti pa rin sa mga labi nila, hindi kagaya ko.