ÖLMEN GEREK

1.

Cenazeye gitmek istemiyordum çünkü onu tanımıyorum bile ve çok acı, onu hiçbir zaman tanıyamayacağım. Annem pek konuşmayı sevmez, yani fazla aramız yoktur. Yine de teyzemin olduğunu, hatta annemin ikizinin olduğunu, bu zamana kadar bilmemek bana çok garip geldi. Bunca zaman neredeydi? Annem onunla konuşuyorsa nasıl olur da duymazdım? Kafayı yemek üzereydim. İçinde bulunduğum durum çok saçmaydı. Okula gitmek için kalkıp hiç bilmediğim birinin cenazesine gidiyordum ve bu kişiyle aramda kan bağı vardı.

Ne yapacağımı bilmiyorum. İçimde bir his var. Biri benim yerime karar veriyormuş gibi bir his. O his cenazeye gitmemi istiyor ama ben istemiyorum. En azından tek başıma -evet annemi kişi olarak saymıyorum- gitmek istemiyorum. Arkadaşlarımdan birini arayabilirim ama elim telefona gitmiyor. Neden böyle olduğu hakkında hiçbir fikrim yok. Bugün bunu ikinci kez yaşıyorum. Bir gariplik seziyorum.. Ne olduğunu tahmin edemiyorum.. Odama çıkıyorum ve üstümü giyiniyorum ama tercihlerimi başkası yapıyor gibi hissediyorum.. Aynaya bakıyorum ve dalgalı kumral saçlarımı ensemde topuz yapıyorum.. Hayır.. Hayır, bunu ben seçmedim.. Bu benim en sevmediğim saç modeli..

Annemle bisikletlerimize binip cenaze yerine doğru sürmeye başladık. Cenazeye bisikletle gitmek çok garip öyle değil mi? Ancak şu sıralar bir salgın olduğu söyleniyor ve bu yüzden ne olur ne olmaz toplu taşımaya binmiyoruz. Bu salgın hakkında herhangi bir bilgim yok, aslında bakarsanız kimsenin yok. Bazıları bu salgının uzaylılar tarafından dünyaya geldiğini söylüyor. Doğaüstü olaylara ve bilime oldum olası merakım vardır ve bu konuda araştırma yapmayı çok severim ama nedense bu salgın hakkında herhangi bir araştırma girişiminde bulunasım gelmedi. Belki eve döndüğümde bu konuda biraz araştırma yaparım.

Cenaze yerine sürerken taktığım fular -ki hiç benim tarzım değildir- rüzgardan dolayı sürekli uçuşuyor ve bu da görüşümü engelliyor. Annemle tek kelime etmiyoruz, cenaze yerine ne kadar kaldığını sormak istedim ama sormayıp sadece onu takip etmeye karar verdim.

Gelmiştik. Bisikleti park eder etmez gözlerimle etrafı süzmeye başladım. Ancak hiçbir tanıdık simaya denk gelmedim aksine cenazedeki insanlarım birçoğu birbirlerine benzemelerine rağmen hiçbiri akrabalarıma benzemiyordu. İçimi gittikçe daha fazla husursuzluk duygusu kaplıyordu. Bu insanlar kimdi? Ve teyzem, kim tarafından, neden öldürülmüştü? Annemin benden sakladığı başka neler vardı? Kafamda bir sürü soru dönüp dururken sonunda gözlerim tanıdık biri simaye rastladı Deniz Akar.

Deniz Akar. Ünlü genetikçi Vural Akar'ın oğlu. Gözlerimi siyah saçlarından, yemyeşil gözlerinden alamıyordum, internetten gördüğüm kadarıyla çekici birisiydi, ama bu kadar yakışıklı olduğunu tahmin edemezdim. Bilimi çok severim, bilimi sevenleri daha çok. Kafamda Vural Akar'ın oğlunun neden burada olduğu bile geçmezken hemen etrafta gözlerimle onu aramaya başladım. Bilimle tanışmamı sağlayan "Dünyadır Bilim" kitabının yazarı şu an buralarda olabilir. Kafamdaki tüm soru işaretleri kaybolup yerini heyecana bıraktı. Olduğum yerde durmuş gözlerimle onu arıyordum ancak bu sırada oğlunu da kaybetmiştim. Of. Gerçekten of.

Annem insanlarla konuşurken -benle asla konuşmuyor- ben de neden teyzemin cenazesine Vural Akar'ın geldiğini düşünmeye başladım. Belki de teyzem de benim gibi bilimi çok seven birisiydi. Belki onunla ölmeden önce tatanışabilme şansım olsa çok iyi anlaşırdım ama şu an adını bile bilmiyorum. Bu beni şu noktada yaralamaya başlamıştı. Ailem olarak gördüğüm kimse yoktu bu hayatta. Bu gerçek yavaş yavaş yüzüme vurmaya başlamıştı artık. Annem beni bir teyzemin olduğunu söyleyecek kadar bile yakın görmüyordu. Normalde böyle durumlarda nasıl davranmam gerektiğini bilirim ama içinde bulunduğum durumda ne yapmam gerektiğini bilmiyorum. Kalbim acıyor. Ailesiz olmam, gerçekten öz annemin bile beni kendisine yakın görmemesi canımı çok yakıyor. Bazen gerçekler bir anda yüzümüze çarpar ve o an ne yapmamız gerektiğini bilemeyiz. Tam o andayım. Ve o andan nefret ediyorum.