UNUTAMADIM SENİ

Tanıtım🍁

Babasız kalan küçük bir kız çocuğu...
Çocukluğundan beri içinde büyüyen aşkı ile hayat hiç bu kadar zor olmamıştı...

"O beni sadece babamın emaneti olarak görüyormuş... Tüm ilgisi ve yakınlığı bu yüzdenmiş." dedi acı içinde.

Aşk, onun için acının en koyu tonu olmuştu artık. Artık ona sarılmak istemiyordu, onu sevmek istemiyordu. Bu yüzden acı çeken herkes gibi gitmeyi seçti. Yaralarının iyileşmeyeceğini biliyordu ama kabuk bağlamasını sağlayabilirdi, nitekim başardı da...

Akıp giden seneler, o küçük kız çocuğunu yaraları olan güçlü bir kadına dönüştürdü. Terk ettiği o mahalleye geri döndü, yeni nesil için umut olan bir öğretmen olarak.

"Babamın dileğini gerçekleştirdim anne, öğretmen oldum ben..."

Mahalledeki çocuklarının "canım öğretmenim!" dediği biri oldu. Arkadaşlarıyla, ayrı kaldıkları senelerin acısını çıkardı.

"Benim Kıvırcık Kartal'ım mı gelmiş?" diyen arkadaşına kaşlarını çatarak "Kaç kere uyarmam gerekiyor? Bana şöyle seslenmeyin!" diye homurdansa da özlemi sinirine ağır bastığında sıkıca sarılmayı tercih etti.

Sanki onu hiç sevmemiş gibi hayatı normale dönüyordu, yaraları kalın bir kabuk bağlamıştı.

Ama bir gün...

...Şarkıyı mırıldanmaya devam ederken kaldırıma eğdiğim başımı kaldırdığımda sözler dudaklarımda asılı kaldı, benim için zaman durdu. Kalbim, sol tarafımı dövmeye başlarken aynı zamanda tam kalbimin olduğu yerden, ruhumu bir acı ele geçirmeye başladı. Adımlarım kaldırıma çakılı kalırken yeşil gözlerim yerinden fırlayacak kadar büyüyüverdi aniden.

Çaprazımdaki kahvehaneden çıkarak benim yürüdüğüm kaldırıma geçmeye çalışan kişiyle öylece kalakalmıştım. O, nasıl burada olabilirdi? Daha gelmesine bir ay yok muydu?..

Yaralarının sahibi, bir anda karşısında belirivermişti. Ruhu afallayıp yaralarının üzerine düştüğünde o kalın kabuk paramparça oldu ve oluk oluk kanlar aktı, üstüne toprak attığı aşkının üzerine...

Şimdi ne olacaktı peki..?