Rhosin diyarı sonsuz baharın eşlik ettiği büyünün canlılara miras kaldığı gerçek üstü bir dünyadır. On büyük şeytanın zulmünden kurtulduğundan beri diyara huzur ve barış hükmetmektedir.
22 yaşındaki Helia Farewell babasının yasını tutarken bir yand...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Tharian'da gün daha yeni aydınlanıyordu. Kuzeyin ışıltısı krallarının gözü karalığı yüzünden sönmeye yüz tutmuş olsa bile hala sabahın ilk ışıklarında şehir hiçbir şey yitirmemişçesine görkemli bir şekilde parlıyordu. Ne bağımsız kentlerde ne de güneyin incisi Albion sarayında böyle yıldızımsı bir parıltıyı görmek mümkün değildi.
Gölgelerin arasına dalmadan evvel genç adamın düşündüğü şey bu olmuştu. Kendini Kral Efnisien'in önünde bulmadan önce ışığın şehri Tharian'ın uğursuzluklarla nasıl ferinin söndüğünü düşünüyordu. Bir yandan da kaç gündür fırtınaların durulmadığı denizi anımsıyor, acaba kralını bu kadar huzursuz eden ne merak ediyordu. Bunu hükümdarın gözleri önünde yapamazdı. Çünkü o kanındaki hükümle, onun gözlerinin ötesini görürdü. Aklından geçenleri bilirdi, zihni ona yeminliydi. Kral onun düşüncelerinde ihanetin gölgesine dahi rastlarsa hiç düşünmeden onun son umudunu da söndürürdü. Aklı tutsak olmasına rağmen bugün kanının son damlasına kadar savaşıyorsa hepsi kalbini özgür kılmak içindi.
Gölgelerden dışarı adımını attığı an karşısında dikilen askerler ona kılıçlarını kaldırdı. Kendisi kalenin surlarının içinde aniden belirmeye alışık olsa da, iç kaleyi korumakla hükümlü muhafızlar buna asla uyum sağlayamamıştı. Onlar sadece gölgelerden korkmayı öğrenebilmişti.
Caelan başını kaldırdı, kızıl gözlerinin karşısındaki adamları titretişine tanık oldu. Üzerine giydiği, gümüş işlemelerle süslü, siyah kadife tuniğinin kollarını sıvamıştı. İçteki beyaz gömleğinin açıkta bıraktığı sağ kolunu havaya kaldırdığı an muhafızlar birkaç adım geriledi korkuyla. Üzerlerine vuran ağaçların gölgesine onları her an öldürebilecek bir zehirli sarmaşıkmışçasına baktılar. Elinde olmadan öfkeli bir şekilde iç çekti, sadece sağ kolundaki tenine bir kurdele misali sarılmış mavi şeridi göstermek istemişti. Bir Cellat'ın Hükümdar'ına olan bağlılığının sembolünü...
"Kral beni çağrıyor." dedi. Sesi umduğundan sert çıkmıştı. Kanındaki ölüm kendini her daim belli ediyordu. Kralla yaklaşan konuşmanın umudunu söndürmek üzere olduğunu hissedebiliyordu. Gölgeler ona yaklaşan felaketi fısıldıyordu.
"Haberimiz yoktu, efendim." Dedi muhafızlardan biri. Onun zırhında diğerlerinden farklı olarak gök mavisi mücevherlerle mühürlenmiş ışıltılı desenler vardı. Dört yıldızlı kalkan ambleminin çevresindeki şeritler rütbesinin diğerlerinden yüksek olduğunu gösteriyordu. Fomorilerle son savaşta kaybedilen komutanın yerine geçmiş olan Ras bu olmalıydı. Rianhod'u yakınlarda görememişti, onun da kaybedilmediğini kraliçenin yanında olduğunu umut ediyordu. Askerler yolu açarcasına iki yana ayrıldığında Caelan yeterince hızlı davranamadıkları için derin bir nefes vermişti bile.
