Gözlerim mi yanlış görüyordu yoksa cidden 'buradayım' mı yazmıştı? Birkaç kez tekrar tekrar okudum. Buradaymış... Hemen Diana'yı aradım.
"Diana, gerçek mi bu? Nasıl buldun onu? Neredeymiş bu zamana kadar?"
"Evet herşey gerçek Melanie. Geçenlerde Theodore'u aramayı denedim. Ve açtı. Bende çok şaşırdım. Gel de anlatsın sana olanları. Parkta bekliyoruz seni"
"Nasıl yani? Yanında mı şuan? Hemen geliyorum"
Hazırlanmaya başlamıştım. 3 yılın ardından onu görecektim. Çok heyecanlıydım.
Parka ulaştım. Oradaydı... Theodore ve Diana bankta oturuyorlardı. Çok büyümüş fakat hiç değişmemişti. Hala aynı sarı saçları, kahverengi gözlü o küçük çocuktu. Hemen yanlarına gittim ve telaşlı bir şekilde:
"Theodore, bu sensin. İnanamıyorum, neredeydin bu zamana kadar? Bize niye hiçbir şey söylemedin?"
Uzun süre bana baktı ve sarıldı.
"Babamın işleri yüzünden Amsterdam'a taşındık. Diana ve senin üzüleceğini bildiğim için bunca zamandır sesimi çıkarmadım. Özür dilerim, size söylemeliydim. Ne derseniz diyin çok haklısınız."
Ona kızsam mı, kızmasam mı bilmiyordum. Kendi açısından haklı olabilirdi ama en azından haber verseydi.
" Hatanı anladığına sevindim Theodore. Seni o kadar çok merak ettik ki... Neyse, iyi ki gelmişsin. Ne var ne yok? Sen nasılsın? Hayatın nasıl gidiyor?"
"Çok yalnızım Melanie. Amsterdam'a gittim gideli en fazla bir arkadaşım oldu o da sizin yerinizi tutmuyor. Bu arada annen ve baban ölmüş. Çok üzüldüm. Sen nasılsın?"
"İyi olmaya çalışıyorum. Sen ne kadar kalacaksın burada? Umarım temellidir."
"Üzgünüm Melanie fakat temelli değil. Biliyorsun teyzem burada yaşıyor, üç ay onda kalacağım."
Diana, ben ve Theodore biraz sohbet ettik. Eski anılarımızdan bahsettik. Yanlarına gittiğimden beri Theodore'un elinde bir poşet vardı, bana onu verdi ve" doğum günün kutlu olsun." dedi.
" Ah Theodore! Sen küçükken de böyle ince düşünceliydin. Gerçekten çok teşekkür ederim."
"Rica ederim. Beğeneceğine adım kadar eminim."
