Melanie'nin evinden ayrılmıştık. Eve gitmek için yürüyordum. Ve tabiki yanımda Diana'da vardı. Diana'ya San Francisco'ya geldiğimden beri bir şey sormam gerekiyordu. Aslında Melanie'ye sorsam daha doğru olabilirdi.
"Diana, sana bir şey soracağım."
"Tabikii Theodore."
"Melanie nasıl?"
"Nasıl yani? Anlamadım."
"Demek istediğim psikolojik olarak nasıl?"
"Çok dağınık. Annesinin ve babasının ölümünden sonra çok dağıldı. Çok mutlu ve neşeli gözüküyor ama bazı şeyleri içine attığına çok eminim."
Bence de öyleydi. İçine atması onun için iyi olmayacaktı hiçbir zaman. Fakat Melanie'yi tanıyorsam o bizimle konuşacaktır.
Eve vardım. Teyzem, daha doğrusu Jole Teyze kapıyı açmıştı. Ona hep Jole Teyze derdik.
Bayan Jole:
" Nasılsın Theo? Günün nasıl geçti?"
"Gayet iyi geçti. Sen neler yaptın?"
"Biraz evi süpürdüm. Yemek yaptım. Çamaşır, ütü derken gün bitti. Bu arada Theo, seninle önemli bir şey konuşmam gerek."
"Ne oldu Jole Teyze? Acil bir şey yok ya."
"Nasıl söylesem bilemedim. Biliyorsun Melanie'nin annesi Susan ve ben yakın arkadaştık. Susan bana hayattayken bir mektup vermişti. 'Eğer ben senden önce ölürsem bunu Melanie'ye ver' demişti."
"Aaa, merak ettim şimdi."
Jole Teyze mektubu getirdi ve bana verdi.
"Yarın Melanie'ye bunu ver, tamam mı?"
"Tabii veririm"
Mektubu aynalı dolabımın üstüne koydum ve yatağıma yattım. İçinde ne yazdığını merak ediyordum. Ama açamazdım, Melanie'nin annesi ona yazmıştı, bana değil.
•••
Uyandım. Saat 13.00. Evet uyanmak için geç bir saat olabilir ama bu benim yaşam tarzım. Yataktan kalktım, yemeğimi yedim ve doğruca Melanie'ye mesaj attım.
"Melanie, uyandın mı?"
"Uyandım tabi, ben senin gibi uykucu muyum?"
"Benimki de soru işte. Sen erken kalkarsın, doğru. Bugün buluşalım mı, diyecektim. Sana önemli bir şey vermem gerek."
"Hayrola,buluşalım, saat kaçta?"
"10 dakika sonra her zamanki kafede."
Telefon kapandı. Melanie'ye bunu nasıl anlatacağımı bilmiyordum. Hemen mektubu vermeli miydim? Yoksa biraz konuşup daha sonra mı vermeliyim?
Kafeye gittiğimde o da oradaydı. Lafa girdim.
"Melanie, dün akşam eve gittiğimde teyzemle konuştuk. Bu mektubu Susan teyze senin için yazmış. 'Ben öldüğümde Melanie'ye ver' demiş teyzeme. Bende sana veriyorum."
Duygulandığını hissediyordum. Dokunsam ağlayacak gibiydi.
"Sen benim mucizemsin Theodore. Jole Teyze'de öyle. Eve gidince hemen okuyacağım."
Bunları söylerken gözlerinden yaşlar akmıştı, bana sarıldı ve sözüne devam etti:
"Ah annem! Birde bana mektup yazmış öyle mi? Ne yazdığını çok merak ettim şimdi."
Kahvelerimizi bitirdikten sonra ayrılmıştık. Mektupta her ne yazıyorsa onu çok etkileyecekti.
