Φάγαμε, καθίσαμε, μιλήσαμε, γελάσαμε και κυρίως περάσαμε πολύ ωραία
«Λοιπόν» Άρχισε να λέει ο Adam σοβαρά κάτι που μας τράβηξε όλων την προσοχή
«Πιστεύω πως ήρθε η ώρα θα μάθετε την αλήθεια» Είπε και όλοι μείναμε να τον κοιτάμε
Εγώ καθόμουν στον πάγκο της κουζίνας μαζί με τον Chase και τον Raf, ο Nik,η Hayley και ο Liam καθόντουσαν στο τραπέζι ενώ ο Adam στηριζόταν στον τοίχο
«Αποφάσισες να μας πεις; Πως το έπαθες;» Του είπε ο Nik ειρωνικά
«Ξεχνάς να σκεφτείς πως το έκανα για όλους σας» Του απάντησε ο Adam
"Ναι ναι, για να μας προστατέψεις, γλίτωσε μας τον ηρωικό λόγο και μπες στο ψητό» Είπε ο Liam και ο Adam ρόλαρε τα μάτια του
«Άρχισαν όλα πριν 35 Χρόνια αρχικά, αλλά ο παππούς σου Alexa κατάφερε να τους διώξει...» Είπε και στο τέλος άφησε την πρόταση να κρέμεται
Με το χέρι μου του έκανα νόημα να συνεχίσει
«... μέχρι ο Adrien μπήκε αρχηγός, τότε όλα άλλαξαν»
Adams POV
Flashback
Ιούνιος 1997
Είμαι στην συμμορία του άντρα της αδερφής μου
Πραγματικά δεν θέλω να είμαι εδώ, το μισώ αλλά δεν έχω άλλη επιλογή, πολλοί ανεξήγητοι θάνατοι συμβαίνουν και πρέπει να βρω άκρη
«Adam» Με φώναξε η αδερφή μου βγάζοντας μες απο τις σκέψεις μου
«Δεν είστε μόνο εσείς, αλλά και εμείς χάνουμε άτομα» Είπε ο Adrien ενώ μπήκε στο δωμάτιο
«Τότε ποιος είναι; Γιατι σίγουρα δεν πεθαίνουν μόνοι» Είπα με νεύρο, ξέρω πως η Emily μου λέει την αλήθεια, αλλά δεν μπορώ να είμαι σίγουρος πως ο άντρας της της λέει την αλήθεια
«Σίγουρα όχι εμείς» Είπε
Ξεφύσηξα και έγειρα το κεφάλι μου προς τα πίσω κουρασμένα
Δεν είναι μόνο ότι πέθαναν, αλλά και το πως πέθαναν, ήταν τεμαχισμένοι με τρόπο που δεν είχα ξανά δει ποτέ στην ζωή
Και τώρα που το σκέφτομαι... αυτό δεν είναι κάτι που θα έκανε ο Adrien ούτε κάτι που έχει χρόνο να κάνει
«Πρέπει να το σκεφτούμε καλά» Μας δήλωσε η Emily
«Όποιος και να το έκανε θα ήξερε πως θα τσακωνόμασταν ή θα δουλεύαμε ο ένας πίσω από την πλάτη του άλλου» Μας είπε και όντως... βγάζει νόημα
