Είχε ωραία μέρα σήμερα μπορώ να πω
Πήρα μια βαθιά ανάσα όσο περπατούσα το βράδυ στους άδειους δρόμους της πολιτείας μου, δεν περπατούσε κανείς στους δρόμους τέτοια ώρα, γιατί φοβόντουσαν ανθρώπους σαν εμένα
Σκέφτηκα και έπνιξα ένα γέλιο που πήγε να βγει
Πέρασαν λίγες εβδομάδες μετά το σκηνικό που έγινε και το δώρο που του στείλαμε, μέχρι τώρα εμείς έχουμε το πάνω χέρι
Τα κίτρινα φώτα του δρόμου έπεφταν πάνω μου όσο τα μάτια μου παρατηρούσαν το ξεθωριασμένο χρώμα της ασφάλτου και τις ξεθωριασμένες άσπρες γραμμές που χώρισαν τον δρόμο στα δύο
Τότε για κάποιο λόγο έγιναν όλα μαύρα
Το τελευταίο που θυμάμαι είναι δύο άντρες να με παίρνουν όσο ήμουν ξαπλωμένη στο πάτωμα
[...]
Το κεφάλι μου παλλόταν από τον πόνο, βγήκε έναν μουγκρητό πόνου από τον λαιμό μου όσο άνοιγα τα μάτια μου
Με το που τα άνοιξα είδα ότι ήμουν σε ένα υπόγειο, δεμένη σε μια καρέκλα με χοντρά σκοινιά και μια λάμπα πάνω από το κεφάλι μου
Ρόλαρα τα μάτια μου
Υπέροχα
«Ξύπνησες» άκουσα μια αρκετά γνώριμη φωνή από πίσω που, η οποία την άκουσα επίσης να περπατάει κοντά μου, μέχρι που ήρθε μπροστά μου
Ο Cole προφανώς
«Κακό σκυλί ψόφο δεν έχει» Του αναφώνησα με ένα ειρωνικό χαμόγελο
«Αστειάκια στο χείλος του θανάτου σου βλέπω» Αναφώνησε ενώ κατέβηκε στο επίπεδο μου
«Προφανώς αφού μου το έχουν υποσχεθεί αυτό πάρα πολλοί και στην τελική πεθαίνουν αυτοί» Του είπε, πιο πολύ του υπενθύμισα
Αν μετρήσω τα πόσα άτομα προσπάθησαν να με σκοτώσουν και στην τελική κατέληξαν αυτοί νεκροί θα είμαστε εδώ μέχρι την επόμενη εβδομάδα
Μου έδωσε ένα λοξό χαμόγελο « Δεν είμαι σαν του υπόλοιπους, κοριτσάκι» Μου είπε όσο με κοιτούσε στα μάτια
«Ναι... είσαι πιο άχρηστος» Του απάντησα και με το ζόρι κρατήθηκα να μην γελάσω με το αστείο μου, είμαι πολύ αστεία, αυτό μπορώ άνετα να μου το δώσω
Το βλέμμα του όμως σκοτείνιασε
Κρίμα, δεν έχει καλό χιούμορ
«Μπείτε» Αναφώνησε και έσμιξα τα φρύδια μου δείχνοντας απορία. Τότε άνοιξε η μεταλλική πόρτα που έκανε ένα δυνατό τρίξιμο και μπήκαν δύο άντρες που έμοιαζαν με ντουλάπες
