YALNIZ

4-"Benden Bu Kadar"

Selamm yeni bölüm zor geldi, bu aralar pek yazasım gelmiyor.
Bu bölüm ise beni gaza getiren değerli kuzenime gelsin:)

İyi okumalarr

"AKSELDEN "

Deniz Atabeyli , Deniz Atabeyli , Deniz Atabeyli. İsmini sevgilisi Burak'tan öğrenmiştim.Nasıl mı ?Sınıfına girerken onu izlemiştim.

Daha sonra teneffüste sınıftan çıktığını gördüğüm de ben de peşinden çıktığı sınıfa girmiştim.Sınıftaki birinden onun oturduğu yeri sormuştum.Tabi herkesin gözü üzerimdeyken bu biraz zor olmuştu.

Sorduğum kızın , bana işaret ettiği tarafa doğru bakarken yanında da bir erkeğin oturduğunu anladım.Daha sonra sırasının önüne gelip ellerimi kızın sırasına yaslayarak karşımda ki erkeğe sordum.

"Burada oturan kızın adı ne?"Çocuğun bakışları anında duyduğu soruyla başını telefondan çevirip bana dönmüştü.

"Sen yeni çocuksun galiba?" Sorduğum soruya soruyla karşılık vermesi ve bana yeni çocuk diye hitap etmesi sinirimi arttırınca sorumu tekrar yineledim.

"Burada oturan kızın adı ne!?"Bu sefer sesim fazla sinirli çıkmıştı.

"Deniz Atabeyli."Demesiyle kalkıp hızla sınıfın çıkışına doğru yürüdüm.Tam çıkacaktım ki arkamdan duyduğum ses beni şaşırttı.

"Bende sevgilisi Burak Beyli."

Bir kaç saniyelik duraksamanın ardından hızla sınıftan çıkıp yeni öğrendiğim kantine doğru yürüdüm.

" DENİZDEN"

Kantinden aldığım 3 tost ve 2 ayranı düşürmemeye çalışarak sınıfa doğru yürüyordum ki önüme hızla çıkan kişi omuzuma çarpınca bir anda elimdeki her şeyi yere düşürdüm.O anki telaşla bir elimde sıkıca tuttuğum ayranı fazla sıkmış olacağım ki , ayran paketi bir anda açılıp içinde ki bütün ayran üzerime döküldü.

Şaşkınlığımdan bir kaç saniye olduğum yerde kaldım.Bana çarpan kişiye baktığımda kahretsin ki yeni çocuk olduğunu gördüm.Bu çocuğun benle derdi neydi bir türlü anlayamıyorum.

Durumumun farkına vardığımda sinirden çığlık atmamak için kendimi zor tutuyordum.O ise karşımda dik dik bana bakıyordu.

Etraftaki kişilerin bize baktığını fark ettiğimde yere düşen ayranı ve tostları aldım ve önümde odun gibi duran çocuğa sinirli bakışlarımı atarak oradan ayrıldım.

İnsan bir yardım eder di değil mi. Ama böyle bir odundan bu beklenmezdi tabi!

Lavaboya girmeden önce elimdekileri çöpe atmıştım.Ders başlamak üzereydi ama olsun.Bir bahanem olduğu sürece bence bir sorun yoktu.

Lavaboya gidip aynanın karşısına geçtiğimde neredeyse yüzümün tamamının ve tişörtümün yarısının ayran olduğunu farkettim.Olanlar aklıma tekrar geldiğinde o oduna sinirim daha da artımştı.

"İnsan bir yardım eder değil mi ya?.Çarpan o ama odun gibi bakanda kendisi." Diye söylenerek yüzümü yıkıyordum ki ayna da bir anda onun yansımasını görmemle olduğum yerde sıçramıştım.Hızla arkamı döndüğümde gerçekten de buradaydı.Korkum geçtiğinde beni bu hale getirenin o olduğu aklıma geldi ve söylenmeye başladım.

"Şimdi ne için geldin?.Adımı söylemeyeceğim anladın mı ?.Bu arada insan bir yardım ederdi.Aslında bunu da bilerek yapmışsındır sen.senin gibi bi insan.."

"Deniz...,Deniz Atabeyli." Adımı söylemesiyle olduğum yere çivilenmiştim.Okulda pek tanınan biri değildim.Kimsenin doğru düzgün adımı bildiğini bile düşünmüyordum.Tabi Burak ve Esma dışında.

"Aferin.Bu kadar çabuk öğreneceğini düşünmezdim sahi.Ee ne için geldin o zaman.Bu arada buranın kızlar tuvaleti olduğunun farkındasındır umarım.Bu yüzden sana buradan hızla çıkmanı öneririm."

"Bitti mi?" Sorusu beni daha da sinirletirken sakin kalmaya çalışarak sorusuna cevap verdim.

"Bitti" Dememle hemen konuştu.

"Yardım için gelmiştim.Madem yardım etmemi istiyorsun geç üstünü temizleyelim."

"Gerek yok artık.İş işten geçti , üstümü kendim temizlerim." Bir cevap alamayacağımı fark edince tekrar konuştum.

"Gidebilirsin diyorum."Kızlar tuvaletine de nasıl girebildiyse artık...

"Senin üstün umurumda mı sanıyorsun.Kendini bu kadar değerli hissetme.Şimdi gidip o kendini beğenmiş arkadaşına ve sevgiline ağlayarak anlatma bunları diye yardım etmeye geldim.Madem gerek yok , gidiyorum, ne halin varsa gör." Diyerek çekip gitti.

Onun gitmesiyle benim de gözlerime dolan yaşlar akmaya başlamıştı.Arkamda ki duvara yaslanıp yere çökerek oturdum.Ve bir süre kendime gelmeye çalıştım.Tabi bu 2 dakika kadar sürmüştü , çünkü dersim başlamıştı ve daha fazla oyalanmak istemiyordum.

Hızlıca ellerimi ve yüzümü yıkıyarak iyice kendime geldim. Giderek duygusuzlaştığımı hissediyordum.Bir tek ağlama konusunda iyiydim.

Ben böyleydim işte herşeye ağlıyan sulugöz biri ama aynı zamanda hızlı toparlanan biri....

--------------------------------------

Tuvalette yaşananlardan sonra onu gün boyunca hiç görmemiştim.Zaten en iyisi buydu değil mi?.

Okul çıkışında Esma'ya eve yürüyerek gideceğimi söyleyerek oradan ayrıldım.Burak da zaten her zamanki gibi Esmayla gidecekti.

Aslında benle birlikte gelmek istemişti , ama ben biraz itiraz edince o da pek ısrar etmemişti hatta biraz mutlu gibi olmuştu ama tam anlamamıştım.

Bu ikisinin benden birşey sakladığı belliydi , ama şuan da bunu düşünecek halde değildim.

Güneş batışında gökyüzü çok güzel oluyordu ve şuan da da öyleydi.Hava o kadar güzeldi ki böyle hayatımın sonuna kadar yürümeye vardım.

Cebimden kulaklığımı çıkararak bu sıralar çok takıntılı olduğım Mavi Gri-O Ben Olamam şarkısını açarak dinlemeye başladım.Şarkıya o kadar dalmıştım ki yolda olduğumu ve üzerime bir arabanın doğru geldiğini son anda farkettim ve hızlıca yolu geçtim.

O anki korkuyla titremeye başlamıştım.Resmen ölümden son anda kurtulmuştum.Aslında bu çok normaldi.Ölümlü olmamızda hayatın bir kuralıydı bence.Kim bilir daha kaç defa yaşayacaktım ölüm korkusunu.Sonunda kendimi iyice teselli ederek yoluma devam etmeye başladım.

Eve varmama çok az kalmıştı ki birden başım dönmeye başladı.Su almak için çantamın içine uzandığımda ise çok geçti....ve kendimi bir anda yerde buldum...

Tek başına , yalnız , umutlu ama bir yandan o kadar da umutsuz bir kız , ama bu baş dönmesi farklıydı bir an için iyi geldiğini hissetmiştim.Maalesef ki kafamdaki acıyı hissedene kadar.Kimsenin gelmeyeceğini anladığımda , artık benden bu kadar , dedim içimden , benden bu kadar...