Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
...
Taehyung gözlerini açtığında benim ona alayla güldüğümü görünce göz devirdi ve kolumun altından eğilip çıktı. Arkamı dönüp ona baktım.
"Gidelim mi artık?" dedi.
"Gidelim... Gidecek başka yerim yok zaten." dedim son sözümü mırıldanarak. Taehyung bunu duymuş olacak ki "Nasıl kalacak yerin yok?" diye sordu.
"Çantam dağ evinde kaldı. Eşyalarım desen evde ama kapısından bile geçmek istemiyorum o evin... Sonuç olarak evsiz ve parasızım."
Bunun için üzülmem gerekti fakat aklıma gelen şeyle güldüm.
"Ama okulda kalabilirim değil mi? Sonuçta burası benim..."
Taehyung gülümsedi, "Okul senin olmayı bırakalı çok oldu Jennie..." deyince nefes verdim.
"Doğru... ama Bay Park bana arabasını verdi, okulda kalmama bir şey demez." dedim.
Taehyung kaşlarını hafifçe çatıp "Neden okulda kalacakmışsın? Burada boşuna durmuyorum herhalde değil mi Jennie? İstediğin kadar bende kalabilirsin." dediğinde gözlerine baktım. Aklımı karıştırarak eğleniyor olmalıydı. Ona yaklaştım ciddiyetle.
"Gerçekten merak ediyorum... Sen ne yapmaya çalışıyorsun Taehyung? Benden nefret mi ediyorsun yoksa beni önemsiyor musun anlamıyorum..."
Bir yanıt vermeyince devam ettim.
"Söylesene, neden öptün beni? Oysaki iğrenmen gerekti sonuçta seni aldatan bir sevgiliydim senin için?"
Öfkeyle söylediklerim karşısında sessiz kalmıştı ondan beklendiği gibi... Konuşmayacağını bildiğimden burnumdan güldüm sinir bozukluğu ile. Gözlerini kapattı ve birkaç saniye öyle kalıp geri açtı, eğik olan kafasını kaldırdı.
"Benimle geliyor musun? Gelmiyor musun?" demişti soğuk sesiyle.
"Gelmiyorum." dediğim an "Sen bilirsin..." dedi ve bana gitmem için yol verdi. İlk şaşırsam da sonra sinirle onu orada bırakıp sınıftan çıktım.
Arkamdan gelmemişti. Israr eder sanarak reddetmiştim onu ama o hemen kabullenmişti. Dengesiz...
Bir anda elimi biri tutunca korkuyla geriledim. Elimi tutana baktım, Taehyung bana bakmadan beni yürütmeye devam etmişti. Onu görür görmez elimi aldım ondan. Tam ağzımı açacak iken elimi tuttu yeniden.
"Yemekten sonra ne yaparsan yap Jennie. Ama şu an annem bizi bekliyor. Gelmeme gibi bir ihtimalin yok." dedi kesin bir dille.
Kaşlarımı çattım. Cevabımı beklemeden çekiştirmeye devam etti. Daha fazla bir şey demedim çünkü sadece annesi için kabul edecektim. Yemekten sonra istese bile durmazdım yanında zaten.
