•DEPENDED•
^შესაძლოა ღმერთს სურს ცხოვრებაში შევხდეთ სხვანაირ ადამიანებს მანამ, სანამ იმ ერთადერთს შევხდებით, იმისთვის რომ შემდეგ მადლიერი ვიყოთ.^
თავი 1
უნაურია არა? ადგები დილას გაემზადები გახვალ გარეთ სიცივეში, ახედავ ცას რომელიც ნახევრად ღრუბლიანია ნახევრად კი მოწმენდილი, გაივლი რამოდენიმე კვარტალს და აღმოჩნდები სულ მალე ადგილზე, რომელიც დიდად გულზე არ გეხატება მაგრამ, როდესაც ამ ადგილს მოშორდები და მაინც იმ ადგილას გიწევს წასვლა რომელიც ასევე არგიზიდავს რაუნდა ქნა?
არვიცი ალბათ ჩემშია პრობლემა რომ არაფერი და არავინ მიზიდავს მაგრამ როგორ შეიძლება მარტო ჩემი ბრალი იყოს? იქნებ არის რაღაც რაც ჩემს გაღიზიანებას იწვევს? ან თუნდაც ჩემ აგრესიას. ყოველთვის როდესაც სახლიდან გამოვდივარ ბედნიერივარ რომ დავაღწიე თავი მშობლებს მაგრამ მერე აღარ ვიცი სად წავიდე რომ ბედნიერი ვიყო, პარკში? არა იქ ბავშვები არიან რომლებიც მაღიზიანებენ, მაღაზიაში? არა იქ რა გავაკეთო თუ უნივერსიტეტი რომელიც დაკეტილია და იქ არაფერი მესაქმება გარდა იმისა რომ ჩემი ნახატები ინახება და შემიძლია გამუდმებით და გაუჩერებლად ვუყურო ისე რომ არც კი მომბეზრდეს და მაინც როდის დავაღწევ ამ ჯოჯოხეთს თავს? ვინიცის...
სახლში მისულს არავინ დამხვდა ყელა კუთხე კუნჭული მოვიარე მაგრამ არავინ არსად იყო ალბათ საქმეზე წავიდნენ კომპანიაში არაფერია გავლენიან დედიკოზე და მამიკოზე უარესი. გამახსენდა რომ სამზარეულოში არ შემიხედავს...კედლებს ხელს ვუსვამდი სიარულის დროს და სამზარეულომდე აქეთ იქით ყურებით მივედი შიგნით თავი შევყავი შემდეგ კი რომ ვერავინ დავინახე მთელი ტანით შევედი. გარშემო ყველაფერს მოვავლე თვალი და დავინახე მაგიდაზე დადებული სენდვიჩი გახარებული მისკენ უნდა წავსულიყავი, რომ თავზე რაღაც უხეშად ჩამომაცვეს და წამებში გავითიშე.
YOU ARE READING
•DEPENDED• (completed✔️)
Fanfictionარსებობს დაწესებულება სახელად "საგიჟეთი" იქ არიან მოხვედრილი ბავშვები რომლებიც სულაც არ არიან საგიჟეთისთვის განკუთვნილები ეს მხოლოდ მათი გავლენიანი მშობლების ბრალია რომლებიც ცდილობენ მათი შვილების თავიდან მოშორებას. ამბავი არის 20 წლის გოგონაზე რომლ...
