Present
2030
“Ito ang istorya ng dalawang taong nag mahalan. Dalawang taong itinadhana pero hindi pinagtagpo ng panahon. Magkaiba ng henerasyon pero iisa ang itinitibok ng puso.” Pagtatapos ko sa kwento ko sa mga estudyante ko.
“Maam! Masyadong mapanakit naman ang story nay an parang gusto ko din tuloy tumalon sa bangin at bumalik sa nakaraan.” Sumisunghot singhot na ani ni Yassi habang pinapahiran ang luha niya.
"Oo nga mam! Bat ba kasi sa present pa isinilang ang babae!.Bat di na lang sila nagkasama!." Reklamo ni Faith habang nag dadabog.
"Eh kasi nga diba? May kailangan siyang misyong gapanan?" Sabat ni Vee jay sa kanya.
"Pag katapos mam ano po ang nangyari doon sa babae?" Intresadong tanong ni Keifer.
"Sa pagkakatanda ko.... Ang sabi ng lola ko is... nag sikap daw ang babae at maging teacher." Sabi ko sa kanila habang tinutukoy ang sarili ko.
And yes! Teacher na ako ngayon sa Soc-Sci. Tinuturuan ko ang mga kabataan na mahalin ang kultura na iniwan ng ating mga ninuno, at matutu silang mahalin ang kasaysayan.
Im 24 years old right now, and im happy with my life. Hindi ako nag asawa o di kaya nag boyfried. Hindi ko na yata kaya pang palitan si Leonardo. And ive got may own house. Binili ko ang lupa ng mga Agustin at doon ako nakatira. Ipinarenovate ko ang bahay nay un. Pero ganon pa rin ang design.
“Okay! Stop na ang mga kwento, asan na yung poem na ipinagaw ko sa inyo about sa topic natin today!” ani ko sa kanila.
Nag taas ng kamay si Janelle kaya itinuro ko siya.
“Yes? Miss Janelle? Share us your poem”
Tumayo siya at binasa iyon sa harap ng mga kaklase niya.
“I-iwas b-born in the future, while he was born in the past."
Kinakabahang sabi niya. Habang nanginginig pa ang kamay niya.
"No matter how many decades has pass, my love for him wont last. Now I know whats the purpose why I came back in the past. Not Only to learn from the mistakes ive done. But also to love someone. I know that I cant go back again. But im still thankful to God that he has given me ‘A CHANCE TO LOVE AGAIN’” huling sabi niya at nag bow.
Nag palakpakan naman ang mga kaklase niya habang ako naman ay napahinto. Natamaan ako sa poem na ginawa niya. Ngumiti ako sa kanilang lahat at pumalakpak na rin.
“W-what a wonderful poem of yours miss Janelle! Around of applause.” Huling sabi ko at tingnan ang relo ko.
“Okay class! We don’t have much time na so any questions?”
“None” sagot nilang lahat.
“Okay Class dismiss!” anunsyo ko at pumaunang lumabas at dumeritso sa parking lot.
Pero bago pa man ako pumasok sa kotse ko ay tumingala muna ako sa makulimlim na langit.
“Leonardo… kung nakikinig ka man, Salamat sa pag babantay sa akin, wag mong kakalimutan na mahal kita.” nakangiting sabi ko at pumasok na sa kotse ko at nag drive papuntang sementeryo.
Pagdating ko sa sementeryo ay agad kong hinawi ang mga dahon at iilang damo na tumatakip sa lapida. Kinuha ko ang kandila na dala ko sa loob ng bag ko at sinindihan iyon.
Inilagay ko rin sa gilid ng lapida ang dala kong bulaklak. Umupo ako sa damo at hinaplos ito.
"Kamusta Nicolasa?? Nakasama mo na ba ang pamilya mo?." Sabi ko sa harap ng lapida niya.
"Alam mo ... kung hindi dahil sayo, baka hanggang ngayon college pa rin ako. Andami kong na realize na mga bagay simula ng ibalik mo ako sa nakaraan. Akala ko dati walang halaga ang kasaysayan ngayon ay kita ko na. Paki kamusta mo ako kina Don Pedro at Donya Sofia ah!, at kung nandyan si Gloria pakikikamusta na rin ako sa kanya. Kung saka-sakali na andyan din si Leonardo sabihin mo na miss ko rin sya."
Tumingala ako sa makulimlim na langit. At ibinalik ulit ang tingin ko sa lapida niya at ngumiti.
"Pano ba yan? Mukhang kailangan ko ng umuwi Nicolasa. Mukhang uulan, sana masaya na kayo dyan. Salamat sa lahat. Babalik ulit ako sa makalawa." Huling sabi ko at nag drive na papauwi.
****
"Tita! Tita! Ano po agad ang nangyari? Ano po itsura ni Ginoong Leonardo?" Atat na tanong ni Leonard ang pamangkin ko. Siya ang bunsong anak ni Marielle.
At ako? Ito ako ngayon nag kwekwento para makatulog sila.
Ngumiti ako ng mapakla at ibinalik ang tingin sa kanya.
"Wala akong kahit ni isang litrato niya, pero hindi naman mawawala ang imahe niya sa isip ko. Kahit wala siya sa mundo. Buhay na buhay naman siya sa isipan ko." Huling sabi ko at kinumutan ko siya. At lumabas na ng kwarto niya.
Totoo nga ang sabi nila.
That love has no limits
Love has no boundiries
Love has no age
And love
Can last in a decade
-----The End
BINABASA MO ANG
A Chance To Love Again
Historical FictionNicolai Dee. Ang bitter na slash basher Ng sinaunang panahon , na walang pag papahalaga sa kasaysayan at walang pake Alam sa ginawa Ng ating mga bayani upang mailigtas. Ang pilipinas Mula sa pananakop Ng kastilla. Pero Lahat Ng Ito ay lubos n...
