Sara
De dagen daarop verliepen redelijk snel, gelukkig was Tyler's vader weer uit het ziekenhuis en was alles goed met hem. Zijn zus kwam voor een paar weken logeren, nu ze toch even vrij had. Mijn leven verliep ook vrij rustig, alhoewel mijn ouder me op m'n zenuwen werkten. Ze hielden me steeds in de gaten, ik moest altijd melden waar ik naartoe ging, en op school moest ik elke pauze bellen. Ze hebben zelfs één keer tijdens de les gebeld, er was een toets bezig. Dat leverde veel commentaar en pesterijen op. Het roken kwam ook weer op gang, ik was al een tijdje gestopt. En het ging goed, maar nu ben ik wéér begonnen. En ik weet dat het slecht is, maar het gaat automatisch. Het lijkt alsof de sigaretten een magneet zijn en me aantrekken, maar ik kan mezelf er niet van aftrekken. Alleen dan zit ik weer met één probleem, Tyler weet hier niets van af. En ik meen het als ik zeg dat hij hier heel boos om wordt. Dus ik probeer het ook maar verborgen te houden en mijn schuldgevoel te onderdrukken.
Het wordt al donker, en ik weet dat mijn moeder elk moment kan bellen. Aangezien ik nu in het parkje ben, wat ze al wel wist. En mijn gelijk wordt na een aantal seconde bewijst als me telefoon af gaat. "Ja mam?" zeg ik automatisch. Er kwam gelach van de andere kant. "Mam? Serieus! Ik ben Tyler." Een lichte blos verscheen op mijn wang, maar goed dat hij het niet kon zien. "Oh ja, sorry het is een beetje een gewoonte geworden."
"Hm hoezo?"
"Mijn moeder wilt me de hele tijd in de gaten houden, dus ja."
"Oh, waar ben je dan?"
"In het parkje."
"Aha oké, ik ga weer. Ik hou van je."
"En ik van jou."
Ik hang op en staar weer voor me uit. De gedachte van de eerste ontmoeting met Tyler flitst weer door mijn hoofd. Ik glimlach bij de gedachte dat ik hem graag nog een keer wou zien, en nu zie ik hem meerdere keren in een week. Zuchtend steek ik weer een sigaret op, waarna ik hem weer in mijn mond plaats. Het parkje is rustig, en donker. Iets waar ik van houd. Het klinkt raar, maar iedereen zijn ding. "Hey Sara..." hoor ik Tyler's stem, maar hij stopt in het midden van zijn zin. "Wat is dat?" Shit, ik wist niet dat hij zou komen. Ik laat snel mijn sigaret vallen, en ga er met mijn schoen op staan. "Sara, wat is dat? Was dat een sigaret?" vraagt hij kalm. Ik schud snel met mijn hoofd. "Lieg niet tegen me!" Mijn hart bonkt in mijn keel. Shit shit shit. "Ik .. Tyler .. Laat het me uitleggen." vraag ik hopeloos. "Ik heb geen uitleg nodig. Je weet dat ik die dingen haat!" roept hij. "En fijn, ik haat mijn leven." kaats ik terug. "De laatste tijd doe je zo moeilijk... Wat wil je?"
"Weet ik veel! Dat het uit is!" roep ik. Mijn ogen worden groot als ik beseft heb wat ik zojuist had gezegd, en sla een hand voor mijn mond. God, wat ben ik een kluns. Hij lacht nep. "Is dat wat je wilt? Dan is het bij deze uit." Ik wil wat zeggen als hij al wegloopt. Nee, dit kan niet gebeuren en dit mag niet gebeuren! "Tyler, wacht." schreeuw ik en ren achter hem aan. Ik pak zijn hand. "Laat me los."
"Nee, het spijt me. Ik zat fout, ik weet het. Ik wil er echt mee ophouden maar al die problemen. En dat van daarnet, dat ging echt perongeluk." Ondertussen loopt er een traan over mijn wang. Hij draait zich om en pakt mijn gezicht tussen zijn handen. "Onthoud dat ik je graag help. Ook hierbij." glimlacht hij. Ik sluit mijn ogen en haal diep adem. "Oké." fluister ik.
