Sara
Met een gelukzalig gevoel fiets ik naar huis, mijn eerste werkdag was helemaal geen ramp geweest. Wie had ooit gedacht dat mensen je gelukkig konden maken, ik niet. Ik leg mijn fiets in het schuurtje, en doe de deur open. Ik zie mijn ouders al in de woonkamer zitten, als ze me opmerken glimlachen ze. ''Hoe was het?'' vraagt mijn moeder als ik de kamer binnenloop. Ik ga zitten op de bank naast ze. Ik haal mijn schouders op. ''Goed?'' zeg ik twijfelend. Ze knikt tevreden, ik weet dat ze nu trots is, meer op haar zelf, denk ik.
Na een tijdje meegekeken te hebben naar een of ander tv-programma, besluit ik om naar bed te gaan. Niet echt dat ik ga slapen, ik ga hem een berichtje sturen. ''Wat ga je doen?'' vraagt mijn moeder als ik opsta. ''Slapen.''
''Maar het is nog maar acht uur.''
''Ik ben moe van mijn werkdag.'' lieg ik.
''Oké, welterusten schatje.''
Ik loop naar boven, en laat me vallen op mijn bed. Ik gris mijn mobiel van het kaste, en pak het verfrommelde papiertje uit mijn zak. Ik typ het geschreven nummer in, en sla het op in mijn contacten. Mijn enige contact, na mijn ouders dan.
Hey? stuur ik. Ik weet helemaal niet wat ik moet sturen, en mijn handen worden klam. Wat nou als hij dat papiertje niet voor mij had neergelegd? Wat nou als hij me raar vindt, wat nou als hij dit gewoon voor de grap doet? Ik schud snel mijn hoofd, en mijn mobiel maakt een geluidje. Met bonzend hart open ik zijn berichtje.
Je hebt het gevonden, zie ik? (:
Zijn antwoordt was positiever dan ik dacht, veel positiever. Mijn hart maakt een sprongetje, en een glimlach verschijnt op mijn gezicht.
Eh ja, ik weet niet of het voor mij bedoelt was?
Ik zucht, van opluchting. Op dit moment kan niks me meer schelen, behalve hij. Hij die mijn problemen doet verdwijnen.
Geen zorgen, het was voor jou bedoelt. Wat was er vanmiddag?
Vanmiddag, ehm. Niets
Je kunt het me vertellen.
Je bent niet mijn psycholoog
Hij zendde niks meer, waarom deed ik nou zo stom? Na een tijdje maakte mijn mobiel toch nog een geluidje.
Het spijt me
Nee het spijt mij, ik moet niet zo bot doen. Alleen het is, ik ken je amper.
Je kunt me leren kennen?
Graag
Morgen? Parkje zes uur.
Ik ben er
Met een gelukkig gevoel viel ik in slaap. En mijn droom bestond uit blauwe ogen, en bruin haar.
~ The next day, zes uur , parkje.
Zenuwachtig liep ik naar het parkje, waarom was ik nou zo zenuwachtig? Ik had hem al eerder ontmoet, misschien het feit dat ik nu met hem ging praten. Een écht gesprek. Ik zag hem al staan bij het bankje, zijn handen in zijn zak, en de steentjes die hij wegtrapte. Toen ik er aan kwam, kuchtte ik even en hij draaide zich om. Hij glimlachte, en begroette me. Hij ging op het bankje zitten, en ik volgde zijn voorbeeld. Het bleef een tijdje stil tot dat hij het verbrook.
''Hoe gaat het?''
''Goed.''
Ik meende er wel wat van,maar het ging niet goed op school. Helemaal niet zelfs, in de pauze had ik me verstopt in de wc. Ik had geen vrienden om mee te zitten in de pauze, het zou een beetje een triest beeld zijn als je me daar zag zitten. Hij knikte. ''Dat is fijn om te horen.''
''Wat is je naam?''
''Sara.''
''Mooie naam, Sara. Ik heet trouwens Tyler.'' zei hij en grinnikte zenuwachtig. Was hij hier ook zo zenuwachtig over, als ik? Zo kwam hij anders niet over.
''Vertel eens wat meer over je leven.'' Hij probeerde het gesprek op gang te brengen.
''Ik eh, heb niet zoveel te vertellen.''
Ik sloot me compleet uit, ik vertelde niet gauw over mijn leven. Maar een gevoel zei me dat ik het wel moest doen, hij voelde vertrouwt. Hij lachte. En zo'n mooie lach heb ik in tijden niet gehoord, het klinkt gek, ik weet het.
''Dan zal ik maar eens beginnen. Ik heb een zus, Courtney heet ze, ze is allang uit huis en woont op haar zelf. Ik heb nog een vader, verder zit ik op basketbal.''
Het verbaasd me dat hij niet zei dat hij een moeder heeft.
''Heb je een moeder?'' vroeg ik voorzichtig. Zijn ogen stonden triest, verdrietig, en vol woede. ''Nee, ze is .. vorig jaar dood gegaan.'' zei hij aarzelend.
''Het spijt me.''
''Hey, het is niet jouw schuldt.'' En hij glimlachte zwakjes.
Ik had voorderest niet meer naar zijn moeder gevraagd, het was waarschijnlijk een moeilijk onderwerp voor hem. Alhoewel ik wel heel graag wou weten wat de oorzaak was, ik ben echt erg.
''Wat is dat op je arm?'' vroeg hij en keek vreemd naar mijn arm.
Ik volgde zijn blik, en het rustte op een snee. Ik .. sneed mezelf.
''N-niks.''
''Laat eens zien.''
''Nee.''
Zonder dat ik het wilde, pakte hij mijn arm, en schoof mijn mouw nog een beetje naar boven. Hij slikte, en hij werd heel even wit, maar zo snel als je het zag, verdween het alweer. ''J-je .. snijdt jezelf?''
Ik durfde hem niet aan te kijken, ik knikte enkel. Hij vond me nu waarschijnlijk een idioot, een triest geval. Maar nee, dat deed hij niet. In plaats daarvan trok hij me in een knuffel, ik twijfelde geen moment en knuffelde hem terug. ''Doe dat alsjeblieft niet.'' fluisterde hij.
''Oké..''
''Beloofd?''
''Beloofd.''
----------------------------------
WAT IS TYLER EEN CUTIEPUTIE.
Nou ja, nu even iets anders. Ik hou binnenkort een skype-sessie, dat houdt in dat je me moet toevoegen op skype. Als je dat wilt. Mijn account is: mahonestyle14
Ik accepteer je, en dan gaan we met ''mijn lezers een skype-sessie houden. Zonder videobeeld!!
ZONDER VIDEOBEELD!!
Meer informatie volgt, maar je kunt me wel alvast toevoegen op skype ---> mahonestyle14
FOUTEN KUNNEN VOORKOMEN IN DIT HOOFDSTUK
