Zet liedje aan. Als je wilt dan haha
Sara
Mijn mobiel trilde. Ik bewoog met mijn arm, maar had er meteen spijt van toen een pijnscheut volgde. Toch pakte ik mijn mobiel uit mijn zak en ontgrendelde hem. Een nummer die ik niet herkende had meerdere berichtjes gestuurd.
Kut hoer
X katy
Lelijk
Niemand mag je ;)
Val dood
X Katy en iedereen
Ik legde mijn mobiel terug in mijn zak. De tranen stroomden uit mijn ogen. Wat heb ik ze ooit misdaan? Verdomme. Kunnen ze niet een keer ophouden. Wanneer zullen ze ophouden, als ik zeker niet meer in hun leven ben.
Paar uur later
Tyler
Ik lag, sinds dat ik thuis kwam, nog steeds op bed. Het liefst wilde ik naar Sara toe, maar dat kon niet. Mijn mobiel ging af, en ik nam hem op. "Met Tyler." zei ik vermoeid. "Tyler!" Ik kreunde bij het horen van Katy's stem. "Ja?" vroeg ik, ik was benieuwd waarom ze me belde. Ik bedoel nu, het was nu ongeveer 7 uur 's avonds, meestal belt ze me nooit. "Hoe gaat het?" vroeg ze. "Goed. Met jou." mompelde ik. Ze had me nog een paar uur geleden gezien? "Ook goed hoor hahaha. Ik moet je eigenlijk wat vertellen." Mijn aandacht was meteen gericht op wat ze wou vertellen. "Nou kijk. Ik heb zeg maar alles een beetje verzonnen. Oliver heeft nooit wat met Katy gehad of gedaan. Sterker nog, toen vanmiddag bij school was ons plan. Maar ach ja, het doet er nu toch niet meer toe. Het is gebeurd." zei ze onverschillig. Mijn mond viel open, wat had ze nou zojuist gezegd. Had ze ons express uit elkaar gedreven. "Bitch." snauwde ik en hing op. Ik moest Sara zoeken en mijn excuses aanbieden, het moest. Mijn moeder kwam mijn kamer binnen lopen met een telefoon in haar handen. "Voor jou." fluisterde ze. Ik nam hem aan. "Hallo met Tyler." zei ik. Er klonk gesnik aan de andere kant. "Tyler, godzijdank. Waar is Sara? Waar is ze! Ze is niet meer thuis gekomen." huilde ze. Mijn hart begon steeds sneller te kloppen. Wat hebben ze met haar gedaan. "I-ik kom eraan." zei ik. Ik belde Katy weer op. "Wát?" sneerde ze. "Wat heb je met Sara gedaan?" vroeg ik. Gelach kwam van de andere kant. "Gewoon. Beetje gemarteld niets ergs. Alleen kan ze wel een paar weken spierpijn hebben." "Waar is ze?"
"In het bos." Ik hing op en rende naar beneden.
Even later kwam ik bij Sara's huis aan. Ik belde aan en er werd vrijwel meteen open gedaan. "Weetje waar ze is?" vroeg haar moeder ongerust. Ik schudde met mijn hoofd. "Ik ga even rondkijken." zei ik en ze knikte.
Sara
Genoeg, ik had er genoeg van. Ik stond met veel moeite op. Niemand mag me, letterlijk niemand. Wat heeft alles dan nog een zin? Ik liep wankelend weg uit het bos.
Toen ik even later met heel veel moeite aan kwam. Was ik bang, maar ook opgelucht. Ik kon eindelijk weg. Tyler had me laten zitten, mijn ouders waren .... mijn ouders? Hen zou het waarschijnlijk ook niet boeien. Nou over Katy, Oliver en hun vrienden helemaal niet gesproken. Ik had geen vrienden. Ik werd wel elke week gemarteld. En waarom? Omdat ze me niet wilden hebben. Maar wat me vooral pijn deed was Tyler. Een traan ontsnapte uit mijn ooghoek als ik aan hem dacht. Hier was het. Hier was onze eerste ontmoeting. Maar wat ik niet wist was dat ik hier beter nooit had kunnen komen. Alles werd erger. Ik pakte een schriftje en een pen uit mijn tas en begon te schrijven.
Tyler
Toen ik bij het bos keek en er niemand was laaide er paniek in me op. Als ze al thuis was had haar moeder me wel gebeld. Wat als ze het weer heeft geprobeerd. Ik pakte mijn fiets en fietste naar de brug. Niemand. Geen fiets. Niets. In het water was er ook niets, maar misschien omdat het donker was. Waar kon ze nog meer zijn? Waar was ze altijd al geweest? Het park. Daar moest ze zijn. Ik fietste alweer super snel naar het parkje. "Sara!" riep ik, geen gehoor. Maar waarom zou ze. Als ze mij hoort zou ze toch niet antwoorden. Ik ben echt een sukkel geweest. Ik stapte van mijn fiets af en gooide het neer. Rennend liep ik naar het bankje, waar ze altijd zit. Ik vertraagde mijn pas toen ik haar zag. Zachtjes liep ik naar haar toe. Ik werd spierwit en ik was zovast als aan de grond genageld toen ik haar aantrof. Ze lag roerloos half op het bankje en half op de grond. Haar pols was open, tenminste je zag duidelijk dat ze erin had gesneden. "Sara!" riep ik wanhopig. "Word wakker." fluisterde ik. "Ik hou van je."
Daarna was alles snel gegaan. De ambulance kwam eraan, en nu zaten we met z'n allen in de wachtkamer in het ziekenhuis. Mijn ogen waren rood en het prikte. "Meneer en Mevrouw Ross." zei een dokter. Hij was niet zo oud, ergens in de 40. Haar ouders stonden meteen op. Ik kon alleen maar hopen, hopen dat ze nog leefde. Maar we wisten allemaal wel beter. En dat werd bevestigd toen ik even later Mevrouw Ross hoorde huilen, en hard. En ik? Ik verborg mijn gezicht in mijn handen.
Katy pov
"Pak allemaal jullie Engels boeken." zei meneer Hogedam. Ik pakte in tegen deel niet mijn Engels boek, simpel weg omdat ik geen zin had. Ik grijnsde toen ik de klas rond keek. Sara was er niet. Ze had wel haar lesje geleerd. Oliver keek me terug grijnzend aan, hij dacht aan precies hetzelfde als waar ik aan dacht. Wacht maar, als ze terug komt wordt het nog erger. "Katy. Waar zijn je engels boeken?" De leraar kwam bij me staan. "Heb ik niet bij me, meneer."
"Waarom niet?"
"Gewoon. Ik heb er geen zin in." zei ik met een arrogante onder toon. "In dat geval mag je mijn les verlaten." Ik zuchtte overdreven diep. Ik wilde net mijn tas pakken en weggaan toen de directeur binnen kwam stappen. "Mag ik even je les onderbreken?" vroeg hij met een diepe stem. "Natuurlijk." zei meneer Hogedam. Hij schraapte even zijn keel. "Hallo allemaal. Als het goed is weten jullie allemaal wel wie jullie klasgenootje Sara is." De klas mompelde een ja. Is ze zo zielig om het aan de directeur te vertellen? Zij is nog niet klaar met ons. "Ze werd gepest, en hard. Ik ben erg teleurgesteld dat dit nog op onze school voor komt. En met heel veel spijt en verdriet kom ik hier melden dat Sara gister een eind aan haar leven heeft gemaakt." De klas werd stil, dood stil.
En met heel veel spijt en verdriet kom ik hier melden dat Sara gister een eind aan haar leven heeft gemaakt.
Ik keek strak voor me uit. De klas was nog steeds stil, op een paar leerlingen die je hoorde huilen. Ik keek Oliver aan, hij was lijkbleek.
Zaterdag
Tyler
We stonden met de familie van Sara, inclusief haar ouders, en haar klas bij haar begravenis, die gewoon op de begraafplaats werd gehouden. Ik was zo laf om niks te zeggen, ik durfde daar niet te staan. Ik voelde me schuldig. Heel erg.
Toen bijna iedereen weg was, zag ik alleen nog Katy en Oliver staan. Ik liep er met grote passen naar toe. "Zijn jullie nu blij!" schreeuwde ik. Haar ogen waren rood van het huilen. "I-ik. Het moest nooit zover komen." fluisterde ze. Ik schudde met mijn hoofd. Wat kon ik er nu nog aan doen? Sara was weg, en dit keer voor goed.
----
Holy shit. Hadden jullie dit verwacht. Oké ik ben dus echt slecht om dit soort dingen te schrijven, maar ja.
Het spijt me dat het zo is ge-eindigd. Maar niet alles heeft een happy end :(
Er komt nog een epiloog en dan is het echt over. Oh en geen speciaal dankwoord hoofdstuk.
De enigste die ik wil bedanken zijn JULLIE. DANKJEWEL VOOR HET LEZEN VAN MIJN VERHAAL IK HOU SUPER VEEL VAN JULLIE XX
:)
-niet nagekeken-
