Sara
Kom op Tyler, neem op. Het is een week geleden sinds mijn poging tot zelfmoord, god wat klinkt dit verkeerd. In ieder geval, ik heb geen bewijs dat Tyler het was en als hij zegt dat hij het niet was moet ik hem maar geloven. Er werd uiteindelijk opgenomen. "Met Tyler." klonk er aan de lijn. Damn, wat klinkt zijn stem schattig. En ik word zo nog een hopeloze romanticus. "Met Sara."
"Hey Saartje." Saartje? Dat was nieuw, maar ik vind het niet erg. "Ik ehm, geef je nog een kans. Maar ik heb geen zin om mijn reden die overigens heel cliché is te gaan uitleggen." Er kwam gelach van de andere kant. "Ik kom naar je toe." En hij hing op.
Even later werd er op de deur geklopt, ik snelde naar de deur en deed hem open. Daar stond Tyler met een glimlach, hij gaf me een kus en kwam naar binnen. "Hey." zei hij. "Hey." Hij hing zijn jas aan de kapstok. We liepen naar boven toe. "Ik ben blij dat je me vergeven hebt." zuchtte hij. Ik gaf hem een glimlach. "Ik ook."
"Hoe gaat het?" vroeg ik. Hij keek me met een moeilijk gezicht aan. "Niet zo best." Ik zag dat hij een brok weg slikte en ik keek hem afwachtend aan. "Mijn vader ligt in het ziekenhuis, hij had een hart stilstand." Mijn ogen werden groot en ik trok hem in een knuffel. "Zullen we hem bezoeken?" fluisterde ik. Hij knikte.
Toen we even later de witte gangen doorliepen, zag ik een meisje in een rolstoel. Ze had twee slangetjes in haar neus, en boven haar hing een zakje aan een stang. Ze zag er kwetsbaar uit. Maar ze toverde als nog een glimlach op haar gezicht, toen ik naar haar keek. Al gauw glimlachte ik terug. En hier was ik, helemaal gezond en alsnog depressief. Minder dan eerst, maar het is er nog. We vroegen aan de balie waar Tyler's vader lag, en kregen een kamer nummer te horen. Ondertussen kocht ik een beterschapskaartje. We liepen de witte kamer binnen, die heel kaal was en helemaal niet zo gezellig ingericht. Hij lag, volgens mij, diep te slapen. "Pap." zei Tyler. "Tyler?" zijn stem klonk gebroken. "Ik ben hier met Sara." Ik glimlachde voorzichtig en legde het kaartje op een kastje naast het bed. "Hmm." Hij klonk vermoeid. "Ik houd van je." zijn stem klonk krakerig. Wat er daarna gebeurde ging heel snel, een luidde piep volgde en geen seconde later renden de dokters de kamer binnen. Een zuster leidde ons de kamer uit, na veel protest van Tyler. "Tyler..." zei ik voorzichtig. "Ik kan het niet oké? Ik ben al mijn moeder verloren, maar nu hij dood gaat heb ik helemaal niemand meer!" schreeuwde hij. "Tyler het komt goed." suste ik. Maar het hielp niets, want boos liep hij weg. Mij verslagen achtergelaten.
---
Hi everyone. DIT IS EVEN BELANGRIJK DUS LEES.
Kijk, ik weet hoe ik dit boek wil eindigen, maar ik weet niet hoe ik de hoofdstukken moet vullen. Ik ben dus een beetje inspiratieloos, een beetje erg. Dit boek gaat dan maar ook uit 20 hoofdstukken bestaan, of zelfs minder! Wat ik wel beloof, het laatste hoofdstuk word lang en er komt (waarschijnlijk - 99% zeker) een epiloog. Duss ja ... ik probeer dit boek ook zo snel mogelijk af te ronden, want mijn inspiratie voor dit boek raakt een beetje op.
Hoofdstuk nog niet nagekeken op eventuele fouten.
