Gecenin bu saatinde ağlayarak yazı yazan var mıdır? Bilmiyorum ama şunu biliyorum benim gibi sessizce bir kenarda ağlayan vardır. Sevdiği kişiden ayrılan, aldatılan kişiler, bu saate dışarda olup bir umutta olsa içip hayal kuranlar, radyonun sesini açmış eskileri hatırlayanlar, dışarda kimsesiz olanlar annesini babasını tanımayanlar ve buna benzer bir çok sebepten dolayı benim gibi gözleri dolan belkide ağlayan çok insan var. Bende sevdiğim kişiden vazgeçtim. Hayatımda o varken de üzülüyordum ama beni güldürebilen tek kişide oydu. Vazgeçmemin sebebi benim ona verebileceğim doğru düzgün hayat bile yoktu. Benim yanımda belkide iyi günden çok, kötü gün geçirecekti ve ben bu duruma dayanamazdım. Ona beklediği hayatı ben veremezdim. Bazen vazgeçmek gerekir, kendini düşündüğün için değil onun üzülmemesi için vazgeçersin, onu sevdiğin için vazgeçersin. Evet çok sevdim, o beni benim onu sevdiğim kadar sevmese de ben onu çok sevdim. Sevdiysen niye vazgeçtin diyenler olacaktır... Dedim ya bazen sevsen de mecbur kalıyorsun. Benim ondan tek bir isteğim vardı, ikimiz olalım istedim kimseyi hayatımıza sokmamasını istedim sadece istediğim buydu. Neyse saat gece ikiyi geçti ve benim bir gram uykum yok, oda olmayacak hayatımda.
Ondan sadece bir kaç fotoğraf kalacak bende ve her aklıma geldiğinde onun fotoğraflarına bakarak ağlayacağım...
