(Bunu yazarken Emir Taha-Kendine Gel dinliyorum.Belki sen de dinlemek istersin.)
Hiç düşündünüz mü? Ruhen nereye aidiz?Nerde mutluyuz ya da olmamız gereken yer neresi?
Ben uzun zamandır düşünüyorum.Aslında uzun zamandır her şeyi düşünüyorum.Kafamda evrenler var.Sürekli düşünüyor,sürekli çalışıyor ve sürekli sorguluyor.Çözemiyorum bazı şeyleri.Hayatta bir amacım yokmuş gibi hissediyorum.Aslında çok amacım vardı.Ama bunlara olan tutkumu kaybettim.Bu tam olarak ne zaman oldu kestiremiyorum.Belki de hiçbir zaman tam anlamıyla yoktu.
Hayır hayır vardı hatırlıyorum.O tutkunun bedenimi,kalbimi,ruhumu yakışını ve hayallerimi daha dün gibi hatırlıyorum.Bunu kaybetmek de benim suçum.Hayat acımasız değil.Acımasız olan insanlar ve en büyük kötülüğü insan yine kendine yapıyor.Kendime nazik davransaydım belki de ait olduğum yerde olabilirdim.Ama pek zannetmiyorum.Olduğum yerde de sürekli olmam gereken yeri sorgulardım bence.Bu sorgulamaların bir sonu yok gibi geliyor.Var mı sizce?
Sahi bunu okuyor musunuz?Ben kendimle konuşuyorum.Beynimden geçenleri aynen yazıyorum.Hislerim hislerinize değer mi?Kimbilir?Belki.
Değmesini isterim çünkü çok yalnızım.Yalnız olan bedenim değil.Ruhum.Bu daha acı verici olabiliyor.Aslında bu o kadar da üzücü bir durum değil.Sonuçta hala bir şeyler hissedebiliyorum değil mi?
Bu aralar boğuluyorum.Nerde değilsem orası iyi gelecekmiş gibi.Uzaklara gitsem orası yuvam olacakmış gibi ama diğer yandan da bir parçam buralarda.Kopamıyorum.Bazı şeylerden bazı düşüncelerden ve bazı insanlardan kopamıyorum.Ne yaparsam yapayım zihnimdeler.Bastırmayı başardım anıları ama asla yok olmayacaklar gibi.Çok korkuyorum.Ne zamana kadar devam edeceğini bilmiyorum.Bitsin istiyorum ama uzun zamandır bunsuz yaşamadım nasıl yaşanır onu da bilmiyorum.
Artık diyorum ki kendime bu yaşların geri gelmeyecek.Gerçekten böyle mi hatırlamak istiyorsun? Kendine gel diyorum.
Ve geliyorum da.Bir parçam hariç.O parçamla savaştayım.
