Küçüklüğümden beri ismimin Luna olmasını isterdim.İlk duyduğum andan itibaren anlamını bilmesem de bu isme sahip olmak istedim.Sonralarda öğrendiğim kadarıyla latince kökenli bu isim mitolojide Ay Tanrıçası Artemisin isimlerinden biriymiş.Böyle başladı gökyüzüne ilgim.
Kafamı her yukarı çevirdiğimde gerçek olamayacak kadar güzel olduğunu düşünürdüm.Küçük bir çocukken gece yatmadan önce tüm günümü gökyüzüne anlatırdım.Bir nevi dertleşmeydi.Ne yapacağımı bilmediğim zamanlarda,üzüldüğüm zamanlarda ya da mutlu olduğumda.Ay ve yıldızlar hep ordaydı.Beni hep dinleyen tek varlıklardı.Çocuk aklı işte her gece kendime en parlak yıldızı seçer ve bulutların üzerinde onu izlediğimi hayal ederdim.Çocukken hayal gücü sınırsız oluyor insanın.İnancı da aynı şekilde.Her şeyin gerçekleşebileceğine inanıyor ve nefes aldığı her an umut etmeye devam ediyor.
Yıllar geçti.İyi,kötü bir sürü yıl.Gökyüzüne bakmaz oldum.Her şeyi içimde biriktirip kimseye hiçbir şey anlatmaz oldum.Hayal gücüm sınırlandı.Olabileceklere olan inancım azaldı.Umutlarım teker teker hayal kırıklığına dönüştüğünde umut etmeyi de azalttım.Büyümek tam da böyle bir şey değil mi zaten?
Mutluyum ama her şeye rağmen.Hayat güzel.Belki eşit ve adil değil ama yaşam savaşı vermek insanı ayakta tutuyor.Önemli olan da her şeye rağmen ayakta kalabilmek bence.Çünkü öyle de yaşıyorsun böyle de.Umutsuzluk,karamsarlık,mutsuzluk içinde de yaşayabilirsin.Tüm olan biteni kabullenip hayatına devam da edebilirsin.İki hayat şeklinin de ortak noktası yaşamaya devam etmek.Öyleyse nasıl devam edeceğinize siz karar vermelisiniz.
Ama bazı kafama takılan şeyler de var tabi.Tüm bu çabaya değer mi mesela?Ortalama 70-80 yıl insan ömrü boyunca bu kadar çabalamaya didinmeye,kendini paralayıp sırf daha düzgün hayatın olsun diye her şeyini ortaya koymaya gerek var mı?Sırf çok uzun yıllar sonra hatırlanmak için bu kadar çabalanmasına?Ben var olmadıktan sonra kimin beni nasıl hatırlayacağı neden önemli olsun ki?En azından benim için değil.
Kimseye zarar vermem.Kötü alışkanlıklarım yoktur.Yalan söylemem.Kalp kırmaktan çok korkarım.Hayvanları çok severim.Tüm ihtiyacı olanlara yardım edebilmek için sonsuz gücümün olmasını isterdim.Ama bunları hiçbir zaman hayatım daha iyi olsun ya da bir gün var olmadığımda hatırlanayım diye yapmam.İnançlı bir insanım ama bunları inançlı olduğum için de yapmam.Zaten neye inanırsanız inanın hepsinin temelinde bunlar ortaktır.Çünkü bunlar " insan" olmanın gereklilikleridir. İnsan olabilmek için çabalarım.
Neyse kafama takılan sorulara gerçek bir cevap bulamayacağımın farkındayım.Verilen cevapların gerçekliğini hiçbir zaman bilemeyiz sonuçta değil mi?Aslında çok da önemli değil.Yaşamın akışına kapılıp sonumu düşünmek yerine anımı düşünüyorum.O zaman bir şeyler katlanabilir hal alıyor.O zaman düşüncelerim biraz susuyor.O zaman hayal kurmaya devam edebiliyor,içimi umutla doldurabiliyorum.
Sizlere de inancınızı, heyecanınızı, amaçlarınızı, hayallerinizi kaybetmediğiniz zamanlar dilerim.
