Beni hazırlamadan iki parmağını içime aniden soktuğunda acı ve zevkle inledim. O ise;
"Bir daha yapacak mısın kediciğim? " Dedi. Başımı iki yana salladım ve ekledim;
"H-hayır annecik bir daha y-yapmayacağım." Bu sırada yoğun bir zevk patlaması yaşı...
Akşam anneciten mesaj beklerken uyuyakalmıştım. Bu yüzden uyanır uyanmaz telefonuma baktım. Tahmin ettiğim gibi anneciten mesaj gelmişti.
Bell: Annecik üzgünüm akşam uyuya kalmışım mesajını görmedim.
Annecik: Uyuduğunu tahmin ettim bebeğim.
Bir yandan da işe gitmek için hazırlanıyordum. Annecik beni olduğumdan daha küçük sanıyordu ama ben ondan sadece 3 yaş küçüktüm. Sadece fiziksel olarak daha ufaktım o kadar. O da zaten koreli olduğum içindi. Biz koreliler gereğinden daha minyon olurduk.
Duştan yeni çıktığım için ıslak olan saçlarımı kuruttum ve kendi haline bıraktım. Saçlarıma ısı uygulamayı sevmezdim. Aynı annem gibi olan simsiyah ve upuzun saçlarım vardı. Ve sırf onun saçlarına benzediğinden dolayı saçlarıma zarar verecek birşey yapmazdım.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
(Üzerine giydiği beyaz etekli takım)
Üzerime beyaz etekli takımımı giydim ve makyajımı yapmaya başladım. Çok fazla makyaj da yapmazdım. Bu yüzden işim her seferinde kısa sürerdi. Tamamen hazır olduğuma kanaat getirdiğimde son kez kendime boy aynamdan baktım ve beyaz altın rengi zinciri olan omuz çantamı da omzuma takıp evden çıktım.
Bir arabam yoktu o yüzden işe ya taksiyle ya da yürüyerek giderdim. Ve bugün hava oldukça güzeldi. Bu da işe yürüyerek gideceğim demekti.
Aslında sabaha karşı çok da iyi uyuyamamıştım çünkü annecikle ilgili bir rüya görmüş ve uyanmıştım. Sonra da düşünmekten uyuyamamıştım. Çünkü anneciğe daha fazla yalan söylememem gerektiğini düşünmüştüm. Ve sonrasında da kim olduğumu nasıl açıklamam gerektiğini. Bu baya zamanımı almış ve uykumu kaçırmıştı ama sonuç olarak anneciğe bugün kim olduğumu söylemeye karar vermiştim.
Artık korkmuyordum. En kötü beni istemezdi. Bu da saçma olurdu. Çünkü istemeyecekse en baştan bana umut vermemeliydi. Bu onun suçu olurdu. Ben de zaten bu zamana kadar çekindiğim için ona kim olduğumu söylememiştim. Beni istemez veya sevmez diye değil , sadece hazır hissetmediğim için.
Fakat hala bir şeyde kararımı verememiştim. O da kim olduğumu ona nasıl söyleyecek olmamdı. 1. seçenek yanlışlıkla onunla olan mesajlarımı ona göstermekti. 2. seçenek ise karşısına geçip herşeyi anlatmaktı. 2. seçenek benim için oldukça zordu çünkü aşırı çekimserdim ve onunla konuşamadan utanıp herşeyi batırabilirdim ve bu da hiç hoş olmazdı. 1. seçeneği de uygulamak istemiyordum çünkü insanlara yalan söylemeyi ve onları kandırmayı hiç sevmezdim.
Bunları düşünerekten şirket binasının önüne gelmiştim. İşte benim için en zor olan kısım başlıyordu. Kendime bir kez daha şans diledim ve herşeyi oluruna bırakmaya karar verdim. Derin bir nefes alıp ezbere bildiğim binanın içine girdim.
