Arkadaşlarım her zaman çok duygusuz olduğumu söyler. Galiba ben de buna inanmaya başlıyorum. Geçenlerde yaşadığın bir olaydan dolayı...
Kasım ayının başında babam aradı. "Anneni hastaneye kaldırdık." dedi. O an hiçbir şey hissetmedim. Ne hüzün ne umutsuzluk, hiçbir şey... Söylediğim tek şey "Nesi var?" oldu. "Öksürüyordu biz de doktora götürdük. Onlarda yatırdı." dedi babam. Sonra telefonu anneme verdi. Sesi gerçekten çok kötü geliyordu. "Nasılsın? İyi misin? Kendine dikkat et." Sadece bunları söyledim. Sonra telefonu kapattım. Aradan bir hafta geçti ve bir kere bile arayıp annemim halini sormadım. "Ne oldu? İyileştin mi? Şimdi nasılsın? Hastaneden çıktın mı?" diye sormak için bile aramadım. Aramanın üstünden bir hafta geçmişti ki babam aradı. "Hiç arayıp sormadın. Çok ayıp." falan dedi. Bense sadece bahane uydurdum, sınavlarım var dedim. Annem de "Ablan kadar olmadın. Arayıp telefonda ağladı bile benim için. Bu yaptığını ablandan beklerdim ama senden beklemezdim." dedi. Sonra telefonu kapattı.
O an oturup bir düşündüm. Yaptığım gerçekten garipti. Annemle aram kötü değildir. Hatta annemle hiç sorunum olmadı. Ama ablamla saç baş girdiklerini bilirim. Buna rağmen ablamın böyle bir tepki vermesi beni çok şaşırttı. Böyle bir durumda normal insanlar endişe duyar. Ne oldu diye merak eder. Her gün arar, halini sorar. Ama ben hiçbir şey hissetmedim. Açıkça söylemek gerekirse o bir hafta annem aklıma bile gelmedi. Şimdi düşünüyorum da gerçekten ben de bir şeyler eksik...
Ve bu ilk değil. Kendimi bildim bileli böyle bir sürü olay yaşadım. Bu olayın son olacağını da sanmıyorum...
Özet: ...eksik olan şey!!!
