Ben hayatım boyunca hiç yalnız kalmadım. Her zaman arkadaşlarım ailem oldu. Ama her zaman yalnız hissettim kendimi. Belki de bu yüzden bu kadar bilgisayar meraklısı oldum. Ama yalnız olmanın kötü bir şey olduğunu hiç düşünmedim. Benim için bu o kadar normaldi ki yanımda insanlar olduğunda rahatsız hissediyordum. Onlar beni bir şeyler yapmaya zorladıkça onlardan uzaklaşıyor ve daha kalın duvarlar örüyordum kendime.
Benim yalnızlığımın duvarları diğer yalnızlarınkinden daha yüksek. Çünkü onlar hayatlarına birini sokmaktan korkar. Bense hayatıma karışanlardan nefret ederim. Benim korkum insanlarla konuşmak değil onlarla samimi olmaktir. Gereksiz samimiyet üzüntü getirir çünkü. Ve ben acıdan hoslanmam...
Benim duvarlarımda kapılar vardır. Biri kapıyı çalınca açarım ama içeri almam. İçeri girecekse duvarları yıkması gerekir ve bunu başarabilecek bir insanla daha karşılaşmadım ve karşılaşacağımı da düşünmüyorum.
Eğer öyle biri çıksa bile elbet bir gün gidecek ve ben o gittikten sonra duvarlarımı daha yüksek ve kalın olarak tekrar öreceğim. Hepsi bu...
Üzülür müyüm? Belki.... Ama sonuc olarak hayat devam edecek oyle degil mi?
Ne olursa olsun yaşamak zorundaysam yalnız olduğumu düşünerek kendimi üzmektense bununla yaşamayı öğrenmek daha iyi değil mi?
Ayrıca şimdi mutlu muyum? Bence normal bir insan kadar mutluyum.
Özet: ...insanlar arasında yalnız olmak!!!
