Duygularımı karşımdakine gösterme konusunda hiç iyi değilimdir. Bu yüzden çoğu kez yanlış anlaşıldığım bile olmuştur. İster istemez tabi...
İnsanlar doğum günümü kutlar mesela bende hiç tepki olmaz. Aslında mutluyumdur ama nasıl tepki vermem gerektiğini bilmediğimden öylece kalakalıyorum. Bazı arkadaşlarım "Sana verdiğim değerin yarısını bile bana vermiyorsun. Bana değer verseydin böyle yapmazdın. Hiç beni düşünmüyorsun. Gerçekten beni arkadaşın olarak görüyor musun?" diyip duruyor. Ama olayın değer vermekle ya da sevip sevmemekle alakalı olmadığını söyleyemiyorum. Sadece "Saçmalama ya... Yok öyle bir şey..." diyip geçiştiriyorum.
Galiba bunun sebebi insanlara güvenememem ve duygularını göstermenin zayıflık olduğunu düşünmem. Seni terk eden bir insanın arkasından ağlamak, yalvarmak... Bu tür şeyler çok utanç verici ve küçük düşürücü. Giderse gitsin... Böyle bir acıdan dolayı kimse ölmez. Her acı bir gün unutulur ve sen yaşamaya devam edersin. Birisiyle hayatını paylaşmanın huzur verici olduğunu biliyorum. Ama sonuçta bir gün o da gidecek. Sonsuza kadar yanında olamaz. Ya da sen sonsuza kadar onunla olamazsın.
Bu anlattıklarımla "yalnız yaşa, yalnız öl" olayına varmak istediğim düşünülmesin. Benim demek istediğim, hayatının merkezinde olması gereken tek kişi yine sensin. Başkalarına çok fazla güvenmek iyi değil. Bu seni bağımlı yapar ve tek başına yapabileceğin şeyleri bile başkalarından beklemeye başlarsın. Güvendiğin kişi gidince de kendini güçsüz, tek başına yaşayamayacak bir durumda bulursun. Ve sonuçta yine mutsuz olursun...
Özet: ...güvenmek!!! Kime???
